Oude taarten en chocoladetaart

We zijn sinds gisteren in San Martin de los Andes, Argentinie. Via een liefelijk landschap (beetje op Schotland lijkend) zijn we met de openbare bus hiernaartoe gereden. De busrit duurde niet zo lang, we moesten wel erg lang wachten bij de grensovergang.
Gisteren zijn we met bijna de hele groep gezamenlijk in een restaurant gaan eten, waar ze gigantisch grote stukken vlees hadden (500 gram). Dat zal wel typisch zijn voor onze komende dagen in Argentinie. We zijn tot en met volgende week zondag in Argentinie en dan steken we weer de grens over naar Chili.
We zitten in een knus hotelletje, vlakbij het centrale plein en vanmorgen was er chocoladetaart bij het ontbijt. Die taart was een plaatje om te zien en verdraaid lekker. Dit plaatsje staat bekend om zijn handgemaakte chocolade en gisteren zijn we ook zo’n winkeltje in geweest om ons te verlekkeren aan alleen al die geur. Het is hier bepaald geen slechte plek om de eerste dag van je 51ste levensjaar door te brengen. Er hangen hier ook een paar balonnen in onze hotelkamer, met handgeschreven teksten erop. Iemand is gisterenavond erg creatief geweest.

Vanmiddag gaan we weer paardrijden. De groep is uitgezwermd in vogelspotters, wandelaars, bootvaarders en anderszinse activiteitenplegers.
We hebben een leuke, gevarieerde groep, die we eigenlijk niet zoveel zien, want we reizen samen naar een plaats (en soms, zoals gisteren eten we samen) en daar gaat ieder zijn eigen gang. De jongste is 28, de oudste 65-plus.

Morgen reizen we door naar Esquel, dat op de Argentijnse steppe ligt. Ik ben benieuwd wat voor moois ons dit brengt.

Onze wandeling een paar dagen geleden in het nationaal park van Huerquehue was prachtig. We liepen door loofbossen, waar de Auraucaria groeit, één van de oudste boomsoorten op aarde. Die boom zie je ook in Nederland, dat ding noemen wij geloof ik Apenboom of Slangenden. Het is een vreemd gevormde boom met grote dikke naalden, een coniferensoort. Maar in de vrije natuur maakt zo’n boom toch een minder bizarre indruk dat in een Nederlands voortuintje. Onze gidsen tijdens die wandeling probeerden een stringent beleid te voeren en de groep bij elkaar te houden, maar wij waren dat al snel zat. Het tempo was erg laag en er werd bij diverse boompjes stilgestaan. Dat zullen wel bijzondere boomgewassen zijn, maar dat zagen wij er niet vanaf. Toen we bij een bordje kwamen, met daarop een muisje afgebeeld, waarvan onze gidsen beweerden dat dit een apensoort was, maar die zij nog nooit in het park gezien hadden, hebben wij ons eigen plan getrokken. Onze hoofdgids, met de strenge naam Francis, stond ons toe in ons eigen tempo te lopen, mits we af en toe visueel contact hadden. Dat ging beter. Zij probeerde nog even haar leiderschap te beklemtonen toen wij bij een zoveelste meertje kwamen en zij aangaf dat wij bij het volgende meertje pas mochten lunchen, maar wij (eigenlijk Marianne) hadden op dat moment behoefte aan eten. Francis legde zich uiteindelijk ook maar weer neer bij deze rebelse ondermijning van haar gezag. Het enige moment van irritatie dat er later nog tussen Francis en Marianne was, was toen Francis aangaf dat we moesten gaan zitten en stil zijn om te gaan beewatchen (bijen kijken). Dat vond Marianne een nogal onnozel plan, want om hier nu in zo’n woud naar bijen te gaan zitten kijken? Gelukkig had Marianne haar verkeerd verstaan, want het bleek om birdwatching te gaan (vogels kijken). Nu is dat ook niet echt onze hobby, maar goed, in het kader van groepsbelang, vonden wij dat nog wel acceptabel. Dat birdwatchen hebben we dus gedaan, zonder al te veel resultaat hoor (dus zonder vogels), maar a la, het gaat om het idee.

Liefs,
Marianne en Paul