De Gobi woestijn

25 september t/m 27 september
We zijn met 3 busjes de Gobi-woestijn ingetrokken, die bestaat uit een mengeling van zandvlakten en rotsbergen. De busjes zijn van een oud Sovjet-type, maar wel nieuw. Ze staan hoog op de wielen en zijn vierwiel aangedreven. De techniek is erg ouderwets, maar voor hier prima. Onze chauffeurs geven de busjes elke namiddag een onderhoudsbeurt. Wij zitten in het achterste busje. De busjes houden zoveel afstand onderling, dat wij alleen een stofwolk in de verte zien van het volgende busje.
Zodra we de stad uit waren viel de verlatenheid van het landschap op. We hebben met name aan het begin van de reis lange dagen gemaakt, maar het uitzicht maakte veel goed: groene heuvels, rotsen, uitgestrekte vlaktes, kuddes kamelen, paarden, schapen en geiten (allemaal kasjmier geiten), witstaart gazelles en hier en daar een ger. De witstaart gazelles zijn tegenwoordig vrij zeldzaam. Tot de jaren zeventig van de vorige eeuw kwamen er gigantische kuddes van deze beesten voor, maar toen hebben de russen de meeste uitgemoord. Nu gaat het langzaam beter en komen er steeds meer.
Het eerste deel van onze rit ging door de streek Dundgov, de midden-Gobi.
We hebben tijdens deze trektocht in gers overnacht. Gers zijn nomadententen,waarin de Mongolen van oudsher leven en waarmee ze het land doorkruisen. Ze bestaan uit een houten raamwerk, dat overdekt is met vilt en canvas.
We zijn ongeveer de laatste toeristen en in ons eerste kamp was alles op, er waren alleen nog meer 3 flessen wijn, zelfs de koffie was tijdens het ontbijt op. ‘s Morgens staken ze de kachel voor ons aan, met gedroogde koeienpoep, het werd binnen 5 minuten zo heet, dat we onze ger uitgevlucht zijn!
De volgende dag zijn we doorgegaan naar Ömnögov, de zuidelijke Gobi. Het is de heetste en droogste streek van Mongolië en daardoor ook het meest dunbevolkte gebied. Op deze vlakte lopen veel kamelen.
Het landschap varieert erg, soms grote, kale vlaktes, soms rotspartijen, hoge heuvels, vlaktes met lage struikjes of met roodachtig gras, maar altijd is er die enorme uitgestrektheid van het landschap. Een van onze reisgenoten noemt het een oceaan op land.

Onze derde nacht in de Gobi woestijn, hebben we in de buurt van Dalan-zadgad overnacht.
Onderweg was er midden in de woestijn een mooie canyon, waar we een stuk doorheen gelopen zijn. In de canyon waren veel diertjes, een soort marmotje en een soort grondeekhoorn, die ook niet bang voor ons waren.
We waren die dag (27-9) vroeg in onze gers en ’s middags was er tijd voor een kamelenrit voor diegenen, die dat wilden. Dat was ca. de helft van de groep. Opvallend was dat de ouderen (50 plussers) gingen rijden en de jongeren (50 min) niet. Het was een leuke ervaring, omdat wij allebei nog nooit op een kameel hadden gezeten. Het zat net als paardrijden tussen twee bulten. Als je wilde kon je zelfs achterover leunen, tegen de achterste bult van de kameel aan. We mochten jammer genoeg niet alleen rijden, maar werden geleid door de kamelenhoeders (of hoe dat ook heet). We moesten het leidsel van de kameel achter ons vasthouden. Stapvoets ging het naar ons gerkamp. Bij het gerkamp vond Paul het welletjes en wilde wel eens echt kameel rijden. Hij stapte dus weer op, het kameel rees omhoog en Paul ging er in draf vandoor, met alle bewonderende ogen van de groep op zich gericht. Daarna probeerde één van onze reisgenotes het ook, maar haar kameel wilde niet eens meer opstaan.
Vervolgens was het tijd voor een koud biertje/frisdrankje in de zon, want die schijnt hier volop. We moesten ons insmeren met factor 50 om niet te verbranden.

Onze gerkampementen zijn luxer, dan we verwacht hadden. We hebben tot nu toe elke keer een tweepersoons ger, leuk beschilderd en knus ingericht. Dan is er een restaurant, dat in Nederland niet zou misstaan en ook best appetijtelijke maaltijden levert. Ook is er een toiletblok, waar ook douches bij zijn met warm water. Alles keurig schoon.