Via Karakorum naar Ulaanbaatar
Blijf op de hoogte en volg Paul
02 Oktober 2013 | Mongolië, Ulaanbaatar
28 september tot en met 2 oktober
Dag 4 in de Gobi woestijn hebben we doorgebracht in een gerkamp aan een mooie rivier, die tussen de bergen doorslingert. Naast ons ligt een gerkamp, dat al gesloten is en dit gerkamp gaat dicht, zodra wij weg zijn. Dan zie je alleen het betonnen rondje van de vloer van de ger nog. We komen soms nog een enkele toerist tegen, maar dat is het wel zo’n beetje en elke keer krijgen we te horen, dat wij de laatste toeristen in het gerkamp zijn, na ons worden de gers afgebroken voor de winter.
De laatste dagen hebben we korte reisdagen en dat is fijn, want is een gehobbel in de bus. Het busje zit prima, maar de weggetjes zijn (zoals te verwachten was) erg slecht.
Vanuit ons gerkamp aan de rivier zijn we naar de ruines van het in de jaren dertig verwoeste Ongiinklooster gewandeld. Onze Mongoolse gids ging mee, maar die is nogal uitgebreid van stof en wij zijn onze eigen gang gegaan en de berg opgewandeld, waar we heerlijk in de zon van het weidse landschap genoten hebben. Na een tijdje zijn we afgedaald en hebben we een aantal uren langs de rivier en door de bergen gewandeld. De kleuren hier zijn prachtig en het landschap varieert enorm. Van het ene op het andere moment rij je een compleet ander gebied in, het enige wat niet verandert is het gehobbel van het busje. Wat ook elke keer verandert, zijn de beesten, die we zien. De ene dag zien we veel kamelen in het landschap, het andere moment paarden, of geiten en schapen, of jaks.
Dag 5 was weer een korte reisdag en hebben we in een hotel in de stad Khujirt overnacht. Nou ja, stad, het is de op 4 na grootste stad van Mongolie en het is werkelijk een gat. De steden/dorpen zien er allemaal hetzelfde uit. De ‘huizen’ hebben allemaal een erfje omheind door verticale planken. Op het erf staat ook vaak nog een ger. Er zijn veel winkeltjes, elk huis met een bordje op de gevel is een winkeltje, waar van alles en nog wat verkocht wordt, vooral zoetigheden.
Onze busjes hebben al twee keer een lekke band gehad, wat ons niet verbaast, gezien het feit wat ze te verduren hebben. Onze chauffeurs zijn ook elke dag aan het sleutelen, nadat ze ons afgeleverd hebben bij ons gerkamp. De onverharde paden zijn soms erg slecht, maar er wordt toch behoorlijk doorgereden. Soms zelfs 100 km/uur.
Vanuit ons hotel zijn we de Orkhon vallei ingetrokken over een vreselijk slechte wegen, waar we nog meer dan de afgelopen dagen door elkaar geschud zijn. Vanuit die vallei bestuurde Genghis Khan zijn grote imperium en dat is geen toeval. De vallei ligt op ca. 1500 meter boven de zeespiegel en vormt het natuurlijke waterreservoir van het Aziatische steppegebied, door dat water is het gebied heel vruchtbaar. In de luwte van de Khangai-bergen waaiert de vallei breed uit en zijn er tal van kleinere waterrijke stroompjes, waar ons busje ook een aantal keer doorheen moest. De vallei staat op de Unesco Werelderfgoed lijst. De vallei is in een bepaald deel bezaaid met vulkanisch gesteente, wat een prachtig gezicht is. Er is ook veel vee in deze vallei: yaks, paarden, geiten en schapen en hier worden ze niet gehoed door hoeders met brommertjes, maar hoeders op paarden, wat prachtige plaatjes oplevert. Ons doel in deze vallei was de Orkhon waterval, die vanuit de vlakte 28 meter de diepte induikt, omgeven door gesteente en in herfstkleuren getooide larix bomen. Opeens zijn we er. We lopen een stuk over de vlakte en ineens is daar een gat, waar de rivier zich instort. De waterval is niet spectaculair, maar wel mooi. Na even rondgekeken te hebben moeten we 3 uur via dezelfde weg terug naar ons hotel voor de lunch.
Na de lunch zijn we doorgegaan naar ons volgende gerkamp, dat vlakbij Karakorum ligt en ook weer aan de rivier. Karakorum was de oude hoofdstad van het Mongoolse rijk onder Odegei Khan, de zoon van Djengis Khan. Nu is er niets dat daar nog aan herinnert.
In Karakorum eerst naar de markt gegaan. De waren werden uit containers verkocht. Markten zijn altijd leuk. Daarna naar ons nieuwe gerkamp wederom gelegen aan een rivier. De rivieren kleuren hier door het mooie licht van de zon felblauw. Eerst nog even de berg opgegaan naast het kamp om te genieten van het mooie uitzicht bij zonsondergang. Daarna terug om te eten. De maaltijden zijn allemaal inclusief en erg lekker.
Bij terugkomst in onze eigen ger is de kachel al aangemaakt. Dat is maar goed ook, want het is knap koud buiten. Het vriest ’s nachts behoorlijk.
De volgende ochtend heeft Paul zelf de kachel aangemaakt. We mochten uitslapen, want we moesten pas om 10 uur bij Erdene Zuu zijn. Dit is het oudste boeddhistische klooster van het land en staat op de werelderfgoed lijst. In 1937 is het grotendeels verwoest door de communisten. Er staan nog maar een paar gebouwen overeind en er lopen vooral erg jonge monniken rond. We waren er zo uitgekeken. Langer hebben we doorgebracht bij de souvenirs kraampjes voor het klooster. Om 12 uur door naar onze laatste overnachtingsplek bij Mongol Els. We reden zowaar op een asfalt tolweg. Maar op sommige stukken was het net een gatenkaas en werden we nog even erg door elkaar geschud, als op de onverharde wegen. En daar moest je dus nog voor betalen ook. De laatste ger die we hebben, ziet er ook weer leuk uit. De wasgelegenheid en de wc’s zijn keurig, maar uiteraard niet in de ger.
Na geluncht te hebben, zijn we gaan paardrijden. Paul met 4 vrouwen. Bij de paardenman aangekomen bleek, dat hij alle paarden nog moest zadelen. Dat duurde even en in de tussentijd werden we gastvrij ontvangen in zijn ger, waar we snoepjes en gefermenteerde paardenmelk te drinken kregen. De paardenmelk smaakte naar karnemelk die over de datum is. We zouden een uur gaan rijden. Maar ondanks dat iedereen van de groep kon paardrijden, zag onze paardenman het niet zitten om ons los te laten rijden. Veel te gevaarlijk. Communiceren was erg moeilijk, omdat Tsunga onze vrouwelijke Mongoolse gids dronken was en haar roes lag uit te slapen. Nu moest Conny in het Russisch aan één van onze chauffeurs vertellen, wat we wilden. Uiteindelijk kreeg Paul het toch voor elkaar om los in de rondte te rijden. De dames werden begeleid. Dat hield in dat er een mannetje voor het paard uitliep, die het paard met een touw vasthield. Na een half uur waren we al weer bij het gerkamp met de paardjes en hielden we het voor gezien.
En nu is de tocht door Mongolië ten einde. We zijn weer terug in de bewoonde wereld, in Ulaanbaatar, vanwaar we morgenvroeg weer doorgaan met de Transmongolie Express naar Beijing.
Hartelijke groetjes van Paul en Marianne
Dag 4 in de Gobi woestijn hebben we doorgebracht in een gerkamp aan een mooie rivier, die tussen de bergen doorslingert. Naast ons ligt een gerkamp, dat al gesloten is en dit gerkamp gaat dicht, zodra wij weg zijn. Dan zie je alleen het betonnen rondje van de vloer van de ger nog. We komen soms nog een enkele toerist tegen, maar dat is het wel zo’n beetje en elke keer krijgen we te horen, dat wij de laatste toeristen in het gerkamp zijn, na ons worden de gers afgebroken voor de winter.
De laatste dagen hebben we korte reisdagen en dat is fijn, want is een gehobbel in de bus. Het busje zit prima, maar de weggetjes zijn (zoals te verwachten was) erg slecht.
Vanuit ons gerkamp aan de rivier zijn we naar de ruines van het in de jaren dertig verwoeste Ongiinklooster gewandeld. Onze Mongoolse gids ging mee, maar die is nogal uitgebreid van stof en wij zijn onze eigen gang gegaan en de berg opgewandeld, waar we heerlijk in de zon van het weidse landschap genoten hebben. Na een tijdje zijn we afgedaald en hebben we een aantal uren langs de rivier en door de bergen gewandeld. De kleuren hier zijn prachtig en het landschap varieert enorm. Van het ene op het andere moment rij je een compleet ander gebied in, het enige wat niet verandert is het gehobbel van het busje. Wat ook elke keer verandert, zijn de beesten, die we zien. De ene dag zien we veel kamelen in het landschap, het andere moment paarden, of geiten en schapen, of jaks.
Dag 5 was weer een korte reisdag en hebben we in een hotel in de stad Khujirt overnacht. Nou ja, stad, het is de op 4 na grootste stad van Mongolie en het is werkelijk een gat. De steden/dorpen zien er allemaal hetzelfde uit. De ‘huizen’ hebben allemaal een erfje omheind door verticale planken. Op het erf staat ook vaak nog een ger. Er zijn veel winkeltjes, elk huis met een bordje op de gevel is een winkeltje, waar van alles en nog wat verkocht wordt, vooral zoetigheden.
Onze busjes hebben al twee keer een lekke band gehad, wat ons niet verbaast, gezien het feit wat ze te verduren hebben. Onze chauffeurs zijn ook elke dag aan het sleutelen, nadat ze ons afgeleverd hebben bij ons gerkamp. De onverharde paden zijn soms erg slecht, maar er wordt toch behoorlijk doorgereden. Soms zelfs 100 km/uur.
Vanuit ons hotel zijn we de Orkhon vallei ingetrokken over een vreselijk slechte wegen, waar we nog meer dan de afgelopen dagen door elkaar geschud zijn. Vanuit die vallei bestuurde Genghis Khan zijn grote imperium en dat is geen toeval. De vallei ligt op ca. 1500 meter boven de zeespiegel en vormt het natuurlijke waterreservoir van het Aziatische steppegebied, door dat water is het gebied heel vruchtbaar. In de luwte van de Khangai-bergen waaiert de vallei breed uit en zijn er tal van kleinere waterrijke stroompjes, waar ons busje ook een aantal keer doorheen moest. De vallei staat op de Unesco Werelderfgoed lijst. De vallei is in een bepaald deel bezaaid met vulkanisch gesteente, wat een prachtig gezicht is. Er is ook veel vee in deze vallei: yaks, paarden, geiten en schapen en hier worden ze niet gehoed door hoeders met brommertjes, maar hoeders op paarden, wat prachtige plaatjes oplevert. Ons doel in deze vallei was de Orkhon waterval, die vanuit de vlakte 28 meter de diepte induikt, omgeven door gesteente en in herfstkleuren getooide larix bomen. Opeens zijn we er. We lopen een stuk over de vlakte en ineens is daar een gat, waar de rivier zich instort. De waterval is niet spectaculair, maar wel mooi. Na even rondgekeken te hebben moeten we 3 uur via dezelfde weg terug naar ons hotel voor de lunch.
Na de lunch zijn we doorgegaan naar ons volgende gerkamp, dat vlakbij Karakorum ligt en ook weer aan de rivier. Karakorum was de oude hoofdstad van het Mongoolse rijk onder Odegei Khan, de zoon van Djengis Khan. Nu is er niets dat daar nog aan herinnert.
In Karakorum eerst naar de markt gegaan. De waren werden uit containers verkocht. Markten zijn altijd leuk. Daarna naar ons nieuwe gerkamp wederom gelegen aan een rivier. De rivieren kleuren hier door het mooie licht van de zon felblauw. Eerst nog even de berg opgegaan naast het kamp om te genieten van het mooie uitzicht bij zonsondergang. Daarna terug om te eten. De maaltijden zijn allemaal inclusief en erg lekker.
Bij terugkomst in onze eigen ger is de kachel al aangemaakt. Dat is maar goed ook, want het is knap koud buiten. Het vriest ’s nachts behoorlijk.
De volgende ochtend heeft Paul zelf de kachel aangemaakt. We mochten uitslapen, want we moesten pas om 10 uur bij Erdene Zuu zijn. Dit is het oudste boeddhistische klooster van het land en staat op de werelderfgoed lijst. In 1937 is het grotendeels verwoest door de communisten. Er staan nog maar een paar gebouwen overeind en er lopen vooral erg jonge monniken rond. We waren er zo uitgekeken. Langer hebben we doorgebracht bij de souvenirs kraampjes voor het klooster. Om 12 uur door naar onze laatste overnachtingsplek bij Mongol Els. We reden zowaar op een asfalt tolweg. Maar op sommige stukken was het net een gatenkaas en werden we nog even erg door elkaar geschud, als op de onverharde wegen. En daar moest je dus nog voor betalen ook. De laatste ger die we hebben, ziet er ook weer leuk uit. De wasgelegenheid en de wc’s zijn keurig, maar uiteraard niet in de ger.
Na geluncht te hebben, zijn we gaan paardrijden. Paul met 4 vrouwen. Bij de paardenman aangekomen bleek, dat hij alle paarden nog moest zadelen. Dat duurde even en in de tussentijd werden we gastvrij ontvangen in zijn ger, waar we snoepjes en gefermenteerde paardenmelk te drinken kregen. De paardenmelk smaakte naar karnemelk die over de datum is. We zouden een uur gaan rijden. Maar ondanks dat iedereen van de groep kon paardrijden, zag onze paardenman het niet zitten om ons los te laten rijden. Veel te gevaarlijk. Communiceren was erg moeilijk, omdat Tsunga onze vrouwelijke Mongoolse gids dronken was en haar roes lag uit te slapen. Nu moest Conny in het Russisch aan één van onze chauffeurs vertellen, wat we wilden. Uiteindelijk kreeg Paul het toch voor elkaar om los in de rondte te rijden. De dames werden begeleid. Dat hield in dat er een mannetje voor het paard uitliep, die het paard met een touw vasthield. Na een half uur waren we al weer bij het gerkamp met de paardjes en hielden we het voor gezien.
En nu is de tocht door Mongolië ten einde. We zijn weer terug in de bewoonde wereld, in Ulaanbaatar, vanwaar we morgenvroeg weer doorgaan met de Transmongolie Express naar Beijing.
Hartelijke groetjes van Paul en Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
