Het regent sinds gisteren. Soms is het even droog, maar dan miezert het al snel weer. Eergisteren hebben Paul en ik een helikoptervlucht over het eiland gemaakt. Cor ging niet mee, want die gaat dit op Big Island doen en om dat meerdere keren te doen is het iets te duur voor. Hij is gaan wandelen. Het was toen nog zonnig en warm en de vlucht was prachtig. Onze pilote heette Buffy, een knappe blondine, die zo voor beach babe door kon gaan. De vlucht duurde een uur en we vlogen vlak langs de groen begroeide steile kliffen eindigend in de diepblauwe zee. Ook over een diepe canyon met her en der mooie watervallen en over de natste plek, mount Wai’ale'ale (dat had je helemaal goed As) ter wereld. Daar valt gemiddeld 20 x zoveel regen als in Nederland.
De volgende dag zijn we vroeg naar Waimea Canyon gegaan, die wordt ook wel de grand canyon van de Pacific genoemd. De canyon is ongeveer 1000 meter diep en wordt omgeven door begroeide rode rotsen en bergen. De weg naar de canyon is smal en slingerend met her en der uitzichtpunten langs de weg waar je kon parkeren en van het uitzicht genieten. Door het miezerige weer konden we niet zover kijken. In dit gebied is een aantal mooie wandelingen en Cor had uitgevonden dat twee daarvan als mooiste bekend stonden. Een was helaas gesloten (aardverschuiving of iets dergelijks), maar de ander, de Awa awapuhi trail was open. Paul had al zijn bedenkingen gezien het weer, Cor wilde lopen en Marianne stelde voor om met zijn drieën naar de trail te gaan en daar te bekijken wat we zouden gaan doen. Daar aangekomen, ging Cor vast op pad, omdat Paul en Marianne hun bergschoenen, regenkleding e.d. nog moesten aan doen. Er liep maar een pad, dus het was naar ons idee wel verantwoord om Cor vast alleen te laten gaan. Hij zou ergens op de trail wachten. Toen Paul en Marianne eindelijk op pad gingen, bleek het pad erg glibberig en duurde het niet lang voordat Marianne op haar achterwerk belandde. Dat ging zo sierlijk dat het behalve bemodderde benen geen schade opleverde, maar Paul wel steeds meer begon te balen. Beiden vonden de trail eigenlijk niet bijzonder genoeg om verder te gaan over het glibberige pad. Behalve struiken en bomen, rode modder en boomwortels bestond het uitzicht uit mist (door de regen). We kwamen andere lopers tegen, die ons wisten te vertellen dat het uitzicht aan het einde van het pad wel de moeite waard was. Dat was nog een uur lopen. Na een minuutje of 20 kwamen we eindelijk Cor tegen. Na groepsoverleg werd het volgende besloten: Cor ging door, Paul en Marianne gingen terug en zouden Cor om een bepaalde tijd weer oppikken. Zo gezegd zo gedaan. Paul en Marianne gingen een stuk terug de canyon in naar een van de uitzichtpunten die ze op de heenweg gemist hadden. Inmiddels was de lucht flink opengetrokken en genoten zij, tot zij Cor weer gingen ophalen, van het uitzicht in het warme zonnetje. Cor stond al op hen te wachten toen zij terugkwamen. Hij had niets van het mooie uitzicht aan het einde van de trail gezien, want het zicht was minimaal door de regen, maar hij had wel lekker gewandeld. Terug naar ons appartement dan maar, want Cor was wel nat (regenpak = inspanning = zweet). Daar waar hij op de heenweg nog om airco vroeg, vroeg hij nu om verwarming en aldus gebeurde, zodat Cor kon opwarmen. Het team was weer compleet en toog appartementwaarts, helaas gestoord door een signaal in de auto dat aangaf dat de linkerband te weinig spanning had. Dat was niet zo best, vooral niet bovenop een berg waar niets is behalve bomen, struiken en mooie uitzichten (als het niet regent). Paul, die reed, merkte nog niets tijdens het rijden, dus we zijn maar voorzichtig terug naar het plaatsje Waimea gereden, waar we de band opgepompt hebben, en waarbij weer een vriendelijke Amerikaan of Hawaiaan behulpzaam was, die het oppompen van de band zelfs voor ons betaalde.

Bij het appartement aangekomen, stormde het inmiddels. Cor vond het welletjes en bleef in het appartement, Marianne is sinds enige dagen geobsedeerd door een peper- en zoutstelletje met de naam de Hawaiian Kiss Pepper and Salt Shaker, dat in ons appartement staat. Een paar kilometer verderop zit een soort galerij met allemaal souvenirwinkels en Paul en Marianne gingen nog even shoppen. Echter moest Marianne eerst van Paul haar bemodderde benen schoonmaken, want dat leek wel op poep. Gelukkig luistert Marianne vaak naar Paul en zo gezegd zo gedaan. 
Resultaat van het winkelen was dat er het peper- en zoutstelletje gescoord kon worden bij het allerlaatste winkeltje van het rijtje. Marianne blij en de mannen ook, want die hoeven nu niet elk souvenirwinkeltje meer in op zoek naar dit stelletje. Paul ging daarin nog wel mee, maar winkelen was niet echt Cor zijn cup of thee. Marianne’s argument: dan kun je ook wat voor Ine (Cor zijn vrouw) kopen, had ook weinig effect. Nou kon Marianne zich dat ook wel voorstellen, want het is werkelijk een en al kitsch wat hier te koop is. Het peper en zoutstelletje overigens ook hoor, maar dat is wel leuke kitsch!!!