Gepland en ongepland avontuur in Arikok

Donderdag 1 december
Na een zeer relaxte snorkeldag gisteren, was het vandaag tijd voor actie. Gepland en ongepland. De geplande actie was een mooie wandeling door het natuurpark Arikok, route Rooi Tambu. Ongepland was dat ik de auto met het chassis op de grond geparkeerd heb, met een voorwiel in het luchtledige.

We hebben gisteren in de buurt van Malmok gesnorkeld. Onze basis was een stukje strand onder een palmbladeren afdakje, waar we in de schaduw zaten, vanwaar we om de beurt gingen snorkelen. De onderwaterwereld hier is niet zo bijzonder, wat visjes, geen koraal, maar toch leuk om te zien. Bijzonder was een hele grote school vissen, vlak voor de rotsen, het waren er wel miljoenen, zoveel.

Vanochtend zijn we redelijk op tijd naar Arikok gereden. Van John, de oud-collega van Paul, hadden we de tip gekregen om daar de route Rooi Tambu te lopen, door een rivierbedding naar de kust. Het waaide en het was een mooie wandeling door een groene omgeving, bestaande uit cactussen en ander groen stekelgewas, maar ook sporadisch een bloeiende struik. Na 3 kwartier kwamen we bij een verlaten strand en de zee uit. Aan deze kant van het eiland is de zee erg woest en slaat met grof geweld tegen de rotsen. Ook de golven zijn erg hoog. Geen zee om in te zwemmen dus.
We hebben bij Boca Prins geluncht, een klein restaurantje midden in het park en met uitzicht op de zee. Daarna wilden we via de andere uitgang het park uit, maar de weg daar bestond uit 2 stroken beton, waar de wielen van de auto op moesten rijden. Soms was de grond naast die 2 stroken bijna gelijk, maar soms was er een een behoorlijke diepte naast. Daar ging het ook verkeerd. Ik reed, voelde me al niet senang met die diepte naast die stroken en stuurde, juist op het moment dat het niet moest, de verkeerde kant uit, ondanks dat Paul me waarschuwde: Paul zei dat ik in ieder geval niet naar rechts moest sturen, naar links was geen probleem (daar was het nl. vlak). Ik hoorde het, ik luisterde er zelfs naar, maar deed het op onverklaarbare wijze niet. Toen stond de auto met 2 wielen naast de stroken beton. Een voorwiel draaide in het luchtledige, en we kwamen niet weg. We probeerden het eerst met grote stenen, maar dat hielp niets. Nadat we een poosje vruchteloos hadden staan prutsen en Marianne al een paar keer met een beteuterd gezichtje had gezegd: het spijt me en Paul daarop erg lief reageerde door te zeggen: dat doe je toch ook niet express (doe ik inderdaad niet, maar het is best wel dom), kwam er gelukkig een andere auto aan, met Koreanen of Japanners erin. We probeerden met zijn vieren de auto een beetje om te duwen om een steen onder het wiel te kunnen leggen. Dat hielp niets. Toen kwam er een stel in een 4WD, die ook begonnen te helpen. Nadat zich nog 2 auto’s bij ons gevoegd hadden om te helpen, lukte het eindelijk de auto uit de greppel te krijgen. Iedereen klapte en wij (vooral Marianne) waren erg blij. Ik vond het ook erg lief dat iedereen stopte om te helpen.
Toen wij geholpen waren, toog iedereen weer zijn eigen weg. We gingen nog een stukje door, met Paul aan het stuur. De weg bleef echter bestaan uit stroken met greppel ernaast, dat vonden we toch wat minder, dus we zijn omgekeerd en via dezelfde weg teruggereden. Ik was blij toen we weer op het asfalt waren.
De oud-collega van Paul en zijn vrouw, John en Suus, wonen vlakbij Arikok en ze hadden al aangegeven dat ze thuis waren, dus wij gingen op de terugweg maar even langs voor een bakkie. Dat bakkie hebben we gezellig op de patio genuttigd. 
Vanavond gaan we naar San Nicolaas, daar is wekelijks een Carribaische avond. Paul rijdt.