Laatste dag in Kaziranga

Kaziranga 30-11-2019

Na de dodemansrit van gisteravond, begon de dag vanmorgen heerlijk rustig. Uitgeslapen, lekker simpel ontbijt en daarna een wandeling gemaakt door het landelijk India. Ondanks dat hier wat meer Europeanen zijn, worden we overal enthousiast begroet door kinderen en nagestaard door de volwassenen. De kinderen zijn nog niet verpest door de toeristen en vragen niet om snoep of een pen. Natuurlijk weer even op bezoek bij een familie die Somnath kent. Hij woont hier ergens in de buurt. We kregen er thee met een banaan uit eigen tuin en een zelf geweven servet. Bij bijna elk huis hier staat een weefgetouw. Toen ik Somnath vroeg of zijn huis ver weg was van hier, dacht hij dat ik zijn huis wilde zien. Hij had meteen allerlei uitvluchten, waarom we geen bezoek aan zijn huis, vrouw en zoontje konden brengen. Maar mijn vraag had helemaal niet de bedoeling om bij hem langs gegaan. Misschien is zijn huis/hut niet goed genoeg om te laten zien.
Na de wandeling even rust. Heerlijk op de veranda bij het restaurant gezeten met een boek. De temperatuur is met 25oC echt aangenaam.
Om 14.00 weer een gamedrive. Ditmaal namen we de midden ingang vlakbij het hotel. Hier zit het wild wat verspreider, dan bij de westingang van gisteren. De kleine hertjes zaten wel dichtbij de weg, maar de rest toch wat verder weg. Hier en daar een neushoorn, maar ja we zijn verwend en willen alleen nog een tijger zien. Op een gegeven moment stonden we stil met de motor uit. En ja daar een stukje verderop stak een tijger de weg over. De gids en chauffeur zagen hem en Marianne zag nog net haar achterkant in het olifantengras verdwijnen. Ik had naar de zijkant gekeken en had de tijger niet gezien, helaas. Volgens Somnath was de grootste kans om de tijger nogmaals te zien, de uitkijktoren bij een meer verderop. Daar gestopt en de zon steeds verder zien zakken, maar de tijger liet zich niet meer zien. Wel was het heerlijk rustig, genoeg andere dieren om te zien en geen andere jeeps met toeristen. Op de terug weg zagen we ineens allerlei dieren heel dichtbij, een kudde buffels, neushoorns, tamme olifanten, wilde zwijnen en hertjes. Helaas was het te donker voor een foto. Daarna nog even gestopt bij een markt voor een souvenir, maar we zagen niets interessants.

Vanavond zaten we aan tafel voor het avondeten en toen kwam er een Indiase man naar ons toe. Hij vroeg of hij bij ons mocht komen zitten, dat vonden wij prima. Ook zijn vrouw kwam erbij en later hun zoontje. Hij was erg geïnteresseerd in ons en sprak erg goed Engels. Hij bleek in het leger te zitten en was nu gestationeerd in Dimapur. Zijn rang is luitenant-kolonel. We hebben hem verteld hoe we tot nu toe gereisd waren en wat we nog gingen doen. Hij vroeg wat er in Daporijo te zien was, dat weten wij zelf eigenlijk ook niet . . . . . (we dachten dat er leuke stammen zaten, maar die waren er niet).
Zij ondernamen allerlei uitstapjes vanuit Dimapur en gingen morgen door naar Jorhat. We vroegen of ze ook bij ons aan tafel wilden blijven zitten tijdens het eten en hebben gezellig zitten praten. Zijn vrouw was lerares en had nu ook werk in Dimapur. Hij had al overal in India gezeten, ook in Tawang. Ook was hij uitgezonden geweest voor de VN in Soedan.