Huskysafari en snowcat

Om 8.30 werden we opgehaald voor onze huskysafari. Na een minuut of 20 kwamen we aan bij de huskyfarm, die een stukje buiten Longyearbyen lag, tegen de heuvels aan. We kregen een overall aan en warme boots. Dat was wel nodig, hoewel de thermometer buiten ons raam iets boven 0 aangaf, voelde het wel guur aan. Het sneeuwde en waaide.
De hokjes van de husky’s, die bij elkaar voor een slee gaan, liggen op een rijtje. Die husky’s kunnen goed met elkaar overweg en dus zonder problemen voor dezelfde slee. We mochten helpen de husky’s voor onze slee spannen.
We zaten met zijn tweeën op een slee, ik was eerst passagier en zat lekker voorop, later zouden we wisselen.
De husky’s waren enorm enthousiast en wilden er graag vandoor. Zodra het touw waarmee de slee vastzat, los was, schoten ze als een speer weg. De honden gingen steeds harder en ik zag na een poosje de sneeuwscooter van onze begeleiding snel op me afkomen en er gebeurde van alles achter me. Tenslotte stonden we stil, ik draaide me om en zag de begeleiding achter mij staan in plaats van Paul. Op mijn verbaasde blik, zei hij ‘your husband fell of the sledge’.
Ok, dat verklaarde een hoop. Wat verder omgedraaid zag ik Paul in de verte aan komen sjokken.
Nu komt Paul zijn versie van de gebeurtenissen, want dat heb ik niet echt meegekregen tot de slee weer stilstond: Hij wilde zijn sneeuwbril goed op zijn hoofd zetten, daar had hij twee handen voor nodig. Maar de dame die het touw waarmee de slee vastzat, losmaakte had dat allemaal niet in de gaten, gooide het touw los en de hondjes spurten ervandoor. Toen stond Paul, de bestuurder van de slee, niet meer op de slee en ging de slee zonder bestuurder er vandoor. Diegene die voorop zit, kan helemaal niets (behalve eraf springen), maar ik had dus helemaal niet in de gaten dat mijn slee geen bestuurder meer had. En, voordat ik dat in de gaten had, was het al weer opgelost. Deze manoeuvre werd wel direct bestraft en ik werd tot bestuurder gebombardeerd (door mezelf en onze begeleiding). 


De tocht was hartstikke leuk. We moesten helaas best vaak stoppen, omdat de sledes voor ons regelmatig aan het stuntelen waren en wij moesten inhouden. Af en toe moest ik wel even het anker uitgooien om te stoppen omdat met mijn volle gewicht op de rem staan niet altijd hielp. Het anker weer inhalen en op de slee staan voordat de hondjes er vandoor gingen, vereiste wat meer behendigheid, maar ook dat ging meestal goed. 

Onze route ging door het Bolterdalen dal, dat erg mooi moet zijn, maar daar zagen we weinig van, omdat het best flink sneeuwde. Er was geen pad waarover onze route ging, onze husky’s moesten door de diepe sneeuw ploeteren. 

Vlak voor een gletsjer zijn we weer omgekeerd en gingen we weer naar ons beginpunt. Toen mocht Paul ook weer de slee besturen, maar wel onder de voorwaarde dat er weer gewisseld werd als er iets fout zou gaan. Het ging voortreffelijk. Bij terugkomst mochten we weer helpen de husky’s uitspannen en konden we ook de puppy’s bewonderen. Wat een schatjes. De husky’s zijn sowieso erg lief en hebben een hoog aaibaarheidsgehalte.

Vanmiddag stond de volgende excursie op het programma: op pad met de Snowcat, een rupsvoertuig. Achter de cabine met bestuurder hangt een aanhanger (ook met rupsbanden) met ramen. Daarin zitten 17 smalle stoeltjes en als de 17 stoeltjes allemaal bezet zijn, zit je als haringen in een ton. De 17 stoeltjes waren vandaag allemaal bezet. We zijn een stukje naar de andere kant van het water gereden, met af en toe een stop, zoals bij overblijfselen van de steenkoolmijn activiteiten van jaren geleden. Men mag niets afbreken dat voor 1946 gebouwd is, dus die gebouwen staan als imposante karkassen in het witte landschap.

En voor het geval jullie denken dat het hier koud is: dat klopt. Twee dagen geleden lachte ik Paul uit om zijn lange onderbroek. Nu niet meer: ook mijn lange onderbroek gaat niet meer uit.



Morgen met de sneeuwscooter op pad, weer met z’n tweeen op 1 sneeuwscooter. Benieuwd wat dat wordt.