Met de sneeuwscooter op weg

Vanmorgen rustig ontbeten en daarna zijn we op ons gemak Longyearbyen gaan verkennen. We zijn tot vlakbij de baai geweest en langs de universiteit gelopen. Onderweg natuurlijk ook wat winkels bezocht. Wel mooie spullen, maar erg duur. De universiteit trekt jongelui uit de hele wereld. Ze kunnen hier met name Arctische studies volgen en onderzoek doen. Sommige studenten blijven hier hangen en gaan gidswerk doen. Het weer is wisselend, dan weer een sneeuwbui en dicht van de mist/sneeuw en daarna kun je weer ver weg kijken. Het levert dan mooie vergezichten op. De bergen zijn ca 800 m hoog en zien er spits uit. Er groeit hier geen enkele boom. En alles is wit. Behalve de baai, want het zeewater is aan de westkust niet bevroren. Hier stroomt de warme golfstroom langs. Boven de baai hangen wel dreigende donker grijze luchten, als er een sneeuwbui op komst is. De temperatuur is wel boven nul, maar omdat het nogal hard waait, is het toch koud.
Vanmiddag met de sneeuwscooter op pad geweest. Natuurlijk eerst weer dikke warme kleding aan van de sneeuwscooter verhuur. Onze gids was Anne Marte. Eerst volgde er uitleg over de route en de bediening van de sneeuwscooter. Het gaat toch iets anders, als bij de motorfiets. De handrem zit nu links en de gashendel wordt met de rechter duim bediend. Marianne ging het eerste stuk rijden. Dus Paul achterop. Nu was dat gisteren met de hondenslee in eerste instantie mislukt, want toen lag ik er meteen af. Gelukkig ging nu alles goed en Marianne had alles in de hand. Het eerste stuk ging door het brede dal van Longyearbyen naar het oosten. Dat was een soort sneeuwscooter snelweg, maar wel met veel hobbels en bobbels. Echt relaxt zitten was het niet. Harder dan 50 km/u kon je niet, want dan zitten je nieren in je keel. Het zicht was goed en het sneeuwde niet meer. Wel was er nog steeds een erg harde wind. Bij de tweede stop hebben we van plaats gewisseld. Nu zijn we een zijdal ingegaan richting noorden. We volgden de loop van een rivier, die niet echt herkenbaar was vanwege de sneeuw. Maar af en toe waren er toch stukken waar het ijs onder de sneeuw zacht was door de dooi. Onze gids Anne Marte vertelde dat ze gisteren met sneeuwscooter en al door het ijs was gezakt. Weleens waar niet diep, maar ze had wel natte benen tot haar knieën. het kostte ook nog eens 45 minuten om de sneeuwscooter weer op het droge te krijgen. Maar bij ons ging alles goed. Dit was wel het echte sneeuwscooter werk. Onderweg zagen we diverse keren rendieren, helaas geen ijsberen. De ijsberen zitten bij het pakijs en daar zijn we niet in de buurt geweest. In januari zat er nog een verdwaalde ijsbeer in Longyearbyen, maar die is meteen gevangen en een eiland verderop met de helikopter gedropt. Aan het eind van het dal kwamen we weer bij open water. Het uitzicht hier was erg surrealistisch. We keken uit op de tempelfjord. Het waren grijswitte bergen in een onheilspellend decor van licht en donker. Het stormde ontzettend en binnen een mum van tijd was alles dicht getrokken. Het begon weer te sneeuwen. Snel nog even een warme bessensap gedronken en toen dezelfde weg terug. Alleen nu wel op de tast. Het sneeuwde zo erg dat je niets meer zag. Alles was wit om ons heen. Gelukkig kon ik de twee sneeuwscooters voor me nog zien, maar elke hobbel was een verrassing. Halverwege de terugweg werd het zicht beter en om 18.30 waren we weer terug in Longyearbyen. Ik kan me nu wel voorstellen, hoe het er bij poolexpedities aan toe gaat. We hebben het niet koud gehad.
Morgen gaan we wandelen naar een ijsgrot in de gletsjer.