Half Moon en Deception

We moesten vroeg op, want er stonden 2 landingen op het programma bij de South Shetland eilanden. De eerste was bij Half Moon, een eiland met een verlaten Argentijnse basis. Hier zit een grote kolonie kinband pinguïns. De vorige keer, dat we veel van deze pinguïns hadden gezien, was bij Cooper Bay in South Georgia. Daar hadden we alleen gevaren en daardoor waren de meeste van mijn foto’s mislukt. Dus het kwam goed uit, dat ik een herkansing kreeg. Op het keienstrand was weer het inmiddels gebruikelijke welkomst comité van zeeleeuwen (pelsrobben).

De pelsrobben hier zijn meestal de jonkies, niet de gehele kleintjes en we zien ze vaak spelen met elkaar. Dit in tegenstelling tot South Georgia, waar we niet te dicht in de buurt moesten komen omdat ze anders op ons af kwamen ‘rennen’ en we het idee hadden dat ze ons wilden aanvallen. Niet dat die kleine robben er zo gevaarlijk uitzien met die grote aandoenlijke ogen, maar ze hebben wel grote tanden! Tijdens een veiligheidsinstructie aan het begin van de reis, kregen we ook een foto te zien van de beet van een rob in een mensenhand en dat zag er niet fraai uit.

Dit eiland was veel rotsachtiger dan de vorige. Na zo’n anderhalf uur hadden we het wel gezien. Maar voor we terug naar de boot gingen, was er nog een soort antarctische nieuwjaarsduik, hier bekend als polar plunge. Ongeveer een kwart van de groep nam een bad in het koude zeewater. Ik hoorde, dat het zeewater ongeveer -1oC was. Marianne en ik deden niet mee. Wij zijn watjes. Na een hete sauna zou ik wel gaan, maar niet zo. Vanaf de boot waren handdoeken meegenomen voor iedereen die een bad nam. Maar op het laatste moment hadden een hoop mensen toch bedacht om een duik te nemen, waardoor er te weinig handdoeken voorradig waren. Maar snel werd er een nieuwe voorraad handdoeken aangevoerd vanaf het schip. Het geluk voor de polar plungers was wel dat er geen wind stond en het daarom niet zo koud aanvoelde. Het zonnetje probeerde er zelfs nog even door te komen, maar verdween uiteindelijk toch achter een dik wolkendek. De kinbandpinguins vermaakten zich vlakbij de polar plungers in het water door allerlei capriolen in het water uit te halen.

Daarna moest er snel doorgevaren worden naar de volgende landingsplaats. Dat was Deception eiland. Dit is eigenlijk een met zeewater volgelopen krater van een vulkaan. Via een nauwe ca. 200 m brede ingang kom je in het grote kratermeer. In de ingang ligt links van het midden een grote rots net onder water, dus er moest strak stuurboord aangehouden worden. We mochten tijdens de passage van de toegang niet op de brug staan. Het kratermeer is 3 zeemijl ( 5.5 km) breed en 5 zeemijl (9 km) lang. Meteen nadat we het kratermeer invoeren, zagen we een ander passagiersschip liggen. Dit was de Midnatsol (Midnacht Zon) van de Hurtigruten rederij. Hier zitten 500 passagiers op en die mochten allemaal een half uur aan wal. Ook lag er een onderzoeksschip.
Wij konden de rest van de middag doorbrengen in de verlaten Walvisverwerkingsfabriek, die sinds 1930 verlaten is. In 1969 vond de laatste grote vulkaanuitbarsting plaats en moest iedereen, vooral wetenschappers, halsoverkop geëvacueerd worden. Op het brede zwarte lavastrand staan de roestige tanks waarin de walvistraan opgeslagen werd. Het hele gebied met de overblijfselen uit de walvisvaardersperiode en de overblijfselen staan op de lijst van historische plaatsen en monumenten in Antarctica. We moesten dan ook overal vanaf blijven.

Vanaf Whalers Bay zijn we nog naar Neptunes Window gelopen, daar is door een uitbarsting een gat in de buitenrand van de krater geslagen, waardoor een soort raam ontstaan is.
Nadat iedereen aan boord was, zijn we nog het hele kratermeer rondgevaren. Nu zijn we onderweg naar onze volgende landing plaats, Cuverville eiland.