Majuli

Het ontbijt stond om 06.05 klaar, want we moesten vroeg vertrekken. We zijn niet de kortste weg gegaan, maar ongeveer 100 km om via Pasigath. De eerste 30 km was de weg nog erg slecht, maar daarna lag er prachtig asfalt met af en toe een kleine onderbreking. Dat reed lekker door en om 11.30 waren we de bergen uit. Hier werd de weg snel veel drukker. Het contrast kon niet groter. Vanaf nu drukte en vlak land, zo vlak als Nederland. In een dorpje even geluncht. Dit eten was voor het eerst zo heet (spicy), dat het zweet op mijn hoofd stond, wat Marianne erg komisch vond. De normaal zo lekkere smaak van het eten was helemaal weg.
Onderweg zag onze chauffeur een auto met pech staan van zijn firma. Dus gestopt om te kijken of hij van dienst kon zijn. Dit was niet het geval, want er waren van een wiel twee wielbouten afgebroken, dus dat konden ze niet effe fiksen. Ze waren op pad met een groep Letse toeristen.
In de middag zijn we op theevisite gegaan bij een soort broer van onze gids Somnath. Hij had ze al een half jaar niet gezien en nu kwamen we erlangs op weg naar Majuli. We werden allerhartelijkst ontvangen in een mooi groot huis. De familie vond het een eer, dat we hen bezochten. De buurt kwam ook meteen kijken. Binnen werden we op thee met vele lekkernijen getrakteerd. Zowel de broer als zijn vrouw spraken prima engels en hadden allebei gestudeerd. De broer was doctor in de scheikunde en gaf les op een middelbare school. Zijn vrouw had wiskunde gestudeerd en gaf les op de lagere school. Ze hebben een zoon van een jaar of vijftien. Toen we weer vertrokken, moesten er eerst vele foto’s worden gemaakt, want het was toch wel heel bijzonder dat 2 blanke Europeanen hen bezochten.
Het was niet ver meer naar Majuli, maar de weg was een stuk slechter geworden. Dus het schoot weer niet op. Inmiddels was het donker geworden en het was heel druk op de weg. Voetgangers, fietsers, motorrijders, koeien, geiten, honden en natuurlijk auto’s en vrachtauto’s. Al slalommend was het toch een klein wonder, dat er niemand geraakt werd. Twee keer moesten we de berm in duiken om een inhalende auto te ontwijken. Wij zouden helemaal van slag zijn, maar onze chauffeur Jayanta vond dit allemaal heel gewoon en zei er niets van, sterker nog hij deed er zelf aan mee. Uiteindelijk waren we na een paar keer de weg vragen om 17.30 bij ons verblijf voor de komende twee nachten. We hebben een eigen hutje, maar wel erg basic. Dit is wel weer even wennen na ons luxe resort van gisteren. Ik heb meteen onze klamboe opgehangen en ons bed opgemaakt met onze eigen lakens en kussenslopen. Daarna was het eten wat de pot schaft. Natuurlijk weer rijst met groenten en kip. Ik vond het eten een beetje smakeloos na alle lekkere kruiden van de afgelopen tijd. Bij het eten zagen we ook nog vier Nederlandse toeristen die aan het einde van hun reis door Sikkem en Buthan waren. Ze waren niet echt spraakzaam. Nu lekker slapen.