Port Blair,Andaman eilanden

2 dagen geleden zijn we van Imphal naar Calcutta gevlogen. Dat ging voorspoedig. In Calcutta werden we opgewacht door een auto van het hotel en binnen 15 minuten waren we er. Dit hotel hadden we ook alleen, omdat er net iets te lange wachttijd tussen de vluchten zat. Toch nog even lekker geslapen, voordat we weer om drie uur ’s morgens naar de luchthaven moesten. Ook die vlucht ging prima.
Ons hotel hier op port Blair heeft een mooie tuin en ligt aan een kleine baai met zandstrand en palmbomen. De zee nodigt niet echt uit om te gaan zwemmen. Het lijkt de Noordzee wel. Het zand is bruin en er zijn aardige golven. Het ziet er niet uit als tropisch paradijs. Maar de Indiase toeristen zwemmen wel, de meesten met kleding aan, vooral de vrouwen. Wel leuk om te zien. We zijn ook nog even met de brommer riksja naar de markt van de Port Blair gereden en hebben daar wat rondgelopen. Er was niet veel te zien en omdat het zondag was, waren er weinig stalletjes open. Marianne vond de brommer riksja erg leuk. Toen we wegreden ging de stereo meteen voluit en met de harde vrolijke Indiase muziek was het weer een belevenis. Natuurlijk weer te veel betaald, maar zo duur (2,5 euro) was het ook weer niet. Terug hebben we 1,5 euro betaald en volgens mij kon het best nog goedkoper.

Vandaag hebben we weer het echte India beleefd, want vandaag heb ik geen enkele blanke gezien. Er zijn wel veel Indiase toeristen, voornamelijk ouderen en mensen met jonge kinderen. Dus dit is wel echt India. Vanmorgen werden we opgehaald voor een tripje naar Ross eiland en North Bay. Ross eiland ligt ten oosten van Port Blair en is ca. 15 minuten varen. North Bay ligt meer naar het noorden op ca 30 min. varen. We namen onze snorkel spullen mee, want bij North Bay ligt een mooi snorkel rif. Marianne had zo haar bedenkingen wat betreft het snorkelen, eerst zien dan geloven (we hebben al vaker meegemaakt dat het programma anders is dan verwacht). De taxi bracht ons naar de sporthaven waar het heel druk was. Daar werden we opgevangen door een jonge man, die zei dat het nog een uur ging duren, want de autoriteiten vonden de zee te ruw voor de bootjes. In de tussentijd kwam een andere jongeman ons vertellen over Ross eiland, maar dat wisten we al uit onze reisinformatie. Na een uur mocht er toch gevaren worden. En toen werd het een grote chaos. We werden overgedragen aan de kapitein van de Bandana (bootnaam), die weer niet met de boot mee bleek te gaan. Er waren 2 meersteigers en vele tientallen bootjes voor honderden toeristen. En de bootjes waren allemaal aan het voordringen en niemand wist wanneer zijn boot aan de beurt was. Op de smalle kade moesten er steeds weer mensen door wiens boot het gelukt was om aan te meren. De bootjes gingen best wel te keer langs de kade wat het instappen van al die oudere mensen best moeilijk maakte. Wij hadden in de gaten welke mensen in ons bootje moesten, dus die hielden we in het oog. Als enige blanken werden wij ook in de gaten gehouden. Na anderhalf uur zaten we eindelijk in de Bandana. Er konden tien personen in. Een echtpaar met klein kind, wij en drie jonge moderne stellen. Een stel sprak goed engels. Afijn zwemvesten aan en gaan. We hadden meteen natte voeten, want er stond al een lekkere laag water in de boot. Om 11.00 waren we op Ross eiland. We kregen een uur om op het eiland rond te lopen. Dat deden de meeste Indiërs echter niet, want die lieten zich rijden met golfkarretjes. Wij gingen wel lopen in de hitte, want het was behoorlijk warm geworden. Ross eiland was vroeger het eiland vanwaaruit de Engelsen de Andaman eilanden bestuurden. Van hieruit kon de natuurlijke haven van Port Blair goed beschermd worden. In de oorlog hebben de Japanners er ook gezeten. Nu zijn er alleen nog ruïnes te zien en er liepen tamme herten rond. Om 12.15 kwam onze boot weer aanvaren. Wij wilden meteen aan boord, maar dat mocht niet, want er was iets met de motor. Inmiddels was het weer chaos met de bootjes, want iedereen moest ook weer terug. Het steiger bestond uit drijvende aan elkaar gemaakte vierkante plastic tonnen. Dit werkte wel goed, maar veel mensen konden hun evenwicht niet goed bewaren. Op een gegeven moment zag ik onze boot wegvaren met andere mensen. Later bleek dat de route naar North Bay nog gesloten was en ze hoopten, dat die later nog open zou gaan. Maar dat werd ons niet verteld. De anderen uit onze boot wisten het ook niet. Dus weer wachten. Uiteindelijk werden we weer om 13.30 op de kade gezet in Port Blair, want de oversteek naar North Bay bleef gesloten vandaag. Wel stond onze taxi al te wachten om ons naar het hotel te brengen. Al met al, veel wachten en niet gesnorkeld. Maar wel echt India beleefd.
Onze westerse logica gaat hier echt niet op, dat bleek ook weer tijdens de lunch in ons hotel. Paul bestelde een cola en kreeg twee glazen cola. Toen we zeiden dat dat niet klopte, zei de jongeman dat dit wel 1 cola was: nl. 1 blikje wat in 2 glazen paste! Het buffet, waar we gisteren van gegeten hebben was zo spicy, dat we het niet lekker vonden. Daarom gaan we vandaag van de kaart kiezen en vragen of ze het niet te pittig willen maken. Tot nu toe ging de pittigheid nog wel.
Net nog even op het strand voor het hotel geweest. Dit is het belangrijkste strand van Port Blair. Het was heel druk. Er wordt allerlei eten verkocht en ook ijsjes. Er staan kraampjes met souvenirs. Je kunt een ritje met de jetski maken en ook parasailen. Toch is het maar een klein strandje. Maar het is wel vermakelijk om te zien, hoe de Indiërs de zee ervaren. Volgens mij gaan veel mensen hier voor het eerst de zee in. De meesten kunnen niet zwemmen. Ik zag het niemand doen. Maar het is erg leuk om gade te slaan.