Laatste dagen Noordereiland

Wellington 16 nov.

Vandaag zijn we opgestaan met enorme spierpijn in onze benen. We hebben namelijk de “Tongariro Alpine Crossing” gelopen. Volgens zeggen een van de mooiste wandelingen ter wereld.
Maar even terug naar eergisteren. We reden weer lekker vroeg weg uit Whakatane. De route ging landinwaarts naar Rotorua. Zoals overal hier weer veel bochten. Bij elke bocht staat de advies snelheid groot aangegeven. Veel harder kan je de bochten ook niet nemen. We rijden hier ongeveer 350 km per dag als we naar een andere plaats gaan.
In de buurt van Rotorua was de vulkanische activiteit overal te zien. Er kwamen her en der rookpluimen uit de grond en het rook naar zwavel. Volgens Marianne zijn de geisers niet leuk om te zien, maar ze wilde nog wel een keer naar Wai-O-Tapu. Dat was net voorbij Rotorua. Via een zijweggetje kwamen we bij een leuke borrelende modderpoel. Er waren maar een paar toeristen. Verderop was nog meer vulkanische activiteit. Daar was het echter wel druk en moest entree worden betaald. Maar dat was het zeker waard. Dicht bij elkaar lagen kraters en meertjes met de mooiste kleuren. Vanwege de warmte, want sommige waren wel 90oC, leek het wel of ze in brand stonden. We hebben er twee uur doorheen gelopen en het was echt prachtig. Een meer was onwerkelijk groen fluoriserend. Ik heb zoiets nog niet eerder gezien.
Daarna verder langs het gigantische Taupo meer naar het Tongariro nationaal park. Eigenlijk is het Taupo meer de krater van een super vulkaan. Als die uit zou barsten, verandert ons klimaat over de hele wereld. Na het meer omhoog naar een hoogvlakte (zo’n 1000 m) aan de voet van drie vulkanen, de hoogste bijna 3000 m. Op de toppen lag nog sneeuw. Hier kan je in de winter skiën. De mooiste vulkaan “Ngarahoe” is exact conisch en heet Mount Dome in de film “Lord of the rings”. Ons motel ligt in een klein dorpje bij een kruising van wegen en met een historisch stationnetje. ‘s avonds zijn we er gaan eten. Toen we er binnen kwamen was er niemand en we hadden “geluk”, want er hadden mensen afgezegd. Het bleek dat alle tafels gereserveerd waren. Toen we weggingen zat de hele tent vol.
De volgende morgen vroeg op. We werden bij het hotel opgepikt door een busje en met nog acht anderen naar de startplaats gebracht van de Tongariro Crossing. Ik had in het begin nog mijn bedenkingen, want het is toch 19.4 km lopen, ca.800 m stijgen en ca.1100 m dalen. Het eerste uur loop ik nooit zo goed en maar dan komt de machine op stoom en gaat het lopen lekker. Marianne loopt altijd makkelijk, zowel naar boven, als naar beneden. We waren niet alleen. Want overal kwamen de busjes vandaan. Uiteindelijk waren er wel een paar honderd lopers. Het eerste stuk was licht glooiend omhoog. Daarna kwam de devils staircase, vervolgens een kleine hoogvlakte. Daarna kwam het steilste stuk naar de top van de red crater, het hoogste punt van de tocht. Deze krater was voor het laatst actief in 1920. Van een afstand ziet de krater er mooier uit dan dichtbij. In drie uur waren we boven, wat niet slecht is. Het uitzicht naar beneden aan de andere kant van de krater was prachtig. Je keek uit over 3 verschillende kratermeertjes, met verscheidene blauw/groene kleuren. Inmiddels was het wel koud geworden, net boven het vriespunt. De zon liet zich ook bijna niet meer zien. Her en der stegen er vulkanische wolken op uit de berg. Na de top volgde een moeilijke afdaling over een steil stuk met zand en losse stenen. De meeste mensen hadden het er zwaar, maar ik slalomde en surfte over het pad naar beneden. Ik was echt de snelste. Het pad liep verder langs de mooie meertjes. Verder was het een lange afdaling, waarbij de alpine mossen en lage struikjes langzaam overging naar wat hogere struiken, daarna in nevelwoud en als laatste gewoon bos. Uiteindelijk hebben we er 7 uur gelopen. Na ruim een uur wachten kwam het busje ons weer halen.

Vanmorgen vroeg vertrokken naar Wellington, waar we om half 1 aankwamen. Er was een stuk van mijn verstandskies afgebroken, dus ik wilde naar de tandarts. Gelukkig kon ik terecht bij een tandarts vlakbij het hotel. Die heeft de boel weer netjes gerepareerd voor een bedrag, dat driemaal hoger is dan mijn Nederlandse tandarts rekent. Ik dien de nota wel bij mijn verzekering in. Hierna zijn we nog een beetje door Wellington gelopen.

Morgen met de Interislander naar het Zuidereiland.