Zuidereiland

We waren ruim op tijd bij de Interislander. Het inleveren van de huurauto ging erg gemakkelijk: de auto op een parkeerterrein neerzetten en de sleutels in een grote brievenbus in het terminalgebouw. Grote bagage kreeg een label en ging via een bagageband het schip op. De Interislander vaart met 3 schepen tussen de eilanden heen en weer. Wij hadden het grootste schip, de Kaitaki, waar 1400 mensen op kunnen.
We hadden prachtig weer en het uitzicht vanaf het schip op Wellington en de vele kleine eilandjes en rotsen die zich in de natuurlijke haven bevinden. Er is maar een klein stuk echt open zee tussen de eilanden, de Cook Strait, waar het erg kan spoken. Je ziet al snel de bergen van het Zuidereiland opdoemen. De Interislander vaart vervolgens een heel stuk door de Marlborough Sound. Het lijkt nog het meest op een fjord, maar is niet uitgesleten door gletsjers, maar als gevolg van de stijging van de zeespiegel, waardoor rivierdalen van gebergtes overstroomden. De overtocht duurt 3 uur, het laatste uur hebben we op het dek gestaan kijkend naar al dit natuurschoon.

Aangekomen in Picton, kwam onze bagage bijna als laatste op de band aanrollen. Dat betekende achteraan sluiten in de rij die een huurauto boekte of al geboekt had. Toen wij eindelijk aan de beurt waren, ging het erg snel. Ons huurcontract van het Noordereiland liep gewoon door, alleen met een andere auto. Die auto was echter helaas wel met versnelling en we waren nu echt wel al 2 weken gewend aan een automaat, erg fijn hier in de bergen en vele, vele bochtige wegen. Wij waren dus niet zo blij en besloten terug te gaan naar de autoverhuur. De dame daar uitgelegd dat we toch echt een automaat hadden besteld (stond ook zo aangegeven in onze huurcategorie) en dat we helemaal niet met een versnelling konden rijden. Dat laatste is natuurlijk niet waar, maar we zagen het niet zo zitten om en op de bochtige, steile, smalle wegen en links te rijden en ook nog eens met de linkerhand te schakelen. Je moet eens weten hoe vaak we ons vergist hebben met de ruitenwisser en de richtingaanwijzer (die zitten dus ook omgekeerd). De dame aan de balie was wel chagrijnig, maar wel vatbaar voor onze argumenten en we kregen een andere auto. Helaas voor Marianne wel een groter formaat, maar wel een automaat.

Wij op weg naar ons motel in Picton. Daar waren ze erg verbaasd ons te zien. In maart zijn ze nl. van eigenaar veranderd en de oude eigenaar had vergeten onze boeking in het systeem te zetten.
Gelukkig is het voorseizoen en hadden ze nog genoeg kamers vrij. We kregen een grotere kamer dan geboekt en hebben nu vier bedden.

De volgende dag heeft het tot een uur of 3 - 4 gemiezerd. Marianne is maar gaan shoppen in de 3 winkeltjes die ze hier hebben en Paul is bezig gegaan met het fotoboek. Het was wel een lekkere rustdag, dus we vonden het niet erg.

Vandaag hebben we een klein deel van de Queen Charlotte Track gelopen, van de Furneaux Lodge naar Punga Cove, 11,5 km over het vlakste deel van de route. De gehele track is 71 km. Je kunt op een aantal plekken van de track afgezet worden door een schip en wordt dan ergens anders weer opgehaald. De vaartocht op zich is al prachtig, 2,5 uur door de Marlborough Sounds. Onderweg kwamen we een grote groep dolfijnen tegen en de schipper van de boot is daar een tijdje bij blijven varen. Wat grappig was dat zich midden in de groep dolfijnen ook een zeehond bevond. Later ook nog grote aalscholvers op de rotsen gezien. In de zeearmen worden zalm en mosselen gekweekt en we voeren ook langs een grote zalmkwekerij. Die zalm vinden de zeehonden ook lekker uiteraard en onze schipper vertelde dat ze regelmatig inbreken bij de kwekerij om een visje of meer te verorberen.

Het weer was weer prima, droog, wel veel wind en regelmatig een fel zonnetje. De wandeling was ook erg mooi, langs mooie baaien, vele boomvarens en grappige vogels met een soort waaier als staart.
Overal in de vele baaien staan huisjes, kleinschalig, allen met een aanlegsteiger, want je kunt hier op de meeste plaatsen alleen met een boot komen. Ons ophaalpunt, Punga Cove, is ook een kleinschalig resort met huisjes en had ook een barretje met terras aan het water. Daar hebben we ons prima vermaakt tot de boot ons kwam ophalen. De Queen Charlotte Track mag in deze tijd ook met de mountainbike gereden worden en we werden door een aantal mountainbikers ingehaald. Ook door een stel, waarvan de vrouw het erg moeilijk had. Toen we bijna bij Punga Cove waren, waren ze weer aan het uitpuffen en wij maakten een praatje met ze. Ze moesten nog 24 km en de vrouw was al doodmoe. Wij vertelden, dat we bijna bij het punt waren, waar de boot ons weer kwam ophalen en vroegen waarom ze niet met de boot mee gingen. Dat vonden ze een prima idee en hebben ze ook gedaan.

Vanavond hebben we de befaamde groene mosselen gegeten, die hier gekweekt worden. Erg lekker.