Mooi weer en mooie watervallen in Wells Gray NP

26 september

Een lange reisdag van Whistler naar Helmcken Falls in het Wells Gray NP. We zijn vroeg vertrokken, maar dat is geen probleem, omdat we nog steeds vroeg wakker zijn. Het eerste deel van de weg kronkelde over soms wat steilere bergwegen, waar de automaat deels in de bergversnelling moest. Er waren mooie vergezichten en er was veel bewolking tegen de bergen aan. De herfst is al begonnen. Na 2 uur rijden, bijna aan het eind van de bergweg vlakbij Lillooet zagen we ineens in een bocht een beer in de berm staan. We reden er langzaam voorbij. Vlakbij was een parkeerplaats, waar al een paar mensen stonden te kijken. Paul bleef in de auto zitten en Marianne is een stukje teruggelopen om de beer op de foto en film te zetten. Wel op gepaste afstand. De zwarte beer in bruine uitvoering bleef rustig langs de weg scharrelen en besjes eten. Vanaf Lillooet ging de weg over in een soort snelweg, waar we 100 mochten rijden, daar was de omgeving heel anders en hadden we helemaal niet het idee dat we in Canada waren. Het landschap was wel heuvelachtig, maar droog en dor. Deels bestond de begroeiinguit lage struikjes, waardoor we soms het idee hadden, dat we weer in Patagonia waren, Soms zag je ook dat er op grote stukken bosbranden geweest waren. De weg liep voornamelijk langs een rivier, maar dan wel wat hoger op de flanken.

We waren rond een uur of half 4 in de Helmcken Falls Lodge, die midden in het Wells Gray NP ligt. Onze berghut kijkt uit op een mooie bergweide.

27 september

Vanmorgen werden we wakker, terwijl de nevel langzaam van de bergweide optrok. We besloten weer vroeg op pad te gaan. We zouden verderop in het park de migratie van de zalmen kunnen zien bij Bailey’s Chute. Daar was ook een mooie waterval. Bij Bailey’s Chute hadden we een prachtig uitzicht op de woeste rivier en waterval, maar er was geen zalm te zien, die waren blijkbaar al gemigreerd. De weg was inmiddels al wel veranderd in een dirtroad met veel gaten, dus het was wel enigszins slalommen om de gaten heen. We zijn doorgereden naar het begin van het grote meer, Clearwater Lake, waarvandaan we morgen ook gaan kanoën. Halverwege het meer hield de weg op. Een Canadees was net teruggekomen met zijn boot, die hij weer op de trailer achter zijn pick-up laadde. Ook kwam er een wat ouder (=onze leeftijd [e-1f600]) echtpaar aan met een gemotoriseerde kano, waar we even mee gepraat hebben. Zij kwamen uit Clearwater (een wat groter dorp voordat je het park ingaat) en hadden 4 dagen gekampeerd. Dan gingen ze met hun kano het meer op, visten en kampeerden met hun tentje aan de oever. Hun kano had een flinke bodem water, want ze hadden slecht weer en hoge golven gehad.

Gelukkig is het vandaag een mooie dag en de zon schijnt volop.

Op de terugweg zijn we van alles gaan bekijken. Zo zijn we een stukje gelopen naar de verlaten farm van John en Alice Ray, waar we onze lunch op hebben gegeten. De Ray’s wonen er al sinds 1947 niet meer. Dat was ook te zien aan de ruïne van hun huis. De omgeving was mooi: een open moerasachtige weide omringd door sparren en berken.

Daarna zijn we naar Helmcken Falls gereden. Dit is een prachtige waterval. De rivier de Murtle stort zich 141 m naar beneden in een kloof. Bovenaan hebben we een heel stuk langs de kloof gelopen. Je had er prachtige vergezichten. In het park zijn meerdere watervallen, maar dit is de mooiste. Daarna zijn we ook nog bij de Dawson waterval gaan kijken. Dit is een brede waterval van maar ca. 20 m hoog. Het was een leuke dag. In het park zitten veel zwarte beren. Maar overal waar we gelopen hebben kwamen we mensen tegen. En waar veel mensen zijn, zijn geen beren. Dus die hebben we niet gezien. Om de beren erop attent te maken dat er mensen aan komen, hebben veel wandelaars een belletje aan hun rugzak. Dan hoef je niet de hele tijd te praten. Wij hadden geen belletje (en ook geen berenspray), dus hebben we maar gezongen en raadseltjes gedaan als we op een verlaten paadje liepen.