Mooie vergezichten en prachtige meren

Zo mooi als het weer gisteren was, zo slecht is het vandaag. Bij het ontwaken regende het en waren de bergen niet meer te zien door de nevel. Gelukkig is het een reisdag. Na tanken en wat boodschappen te hebben gedaan verlieten we Revelstoke. De weg was goed, maar het bleef maar regenen. Het was 150 km voor we bij het volgende dorp, Golden, zouden zijn. Eerst moesten we nog wel een pas over, de Rogers Pass van ruim 1327 m. Hoe hoger we kwamen, des te meer zakte de temperatuur en jatoen begon het te sneeuwen. Eerst natte sneeuw en toen echte sneeuw. Tevens was het mistig geworden. Daar zaten we toch niet op te wachten. Ik dacht, wat doen we hier eigenlijk, is dit leuk? Maar gelukkig was er redelijk wat verkeer en bleef de sneeuw niet liggen. Je moet vanaf vandaag 1 oktober winterbanden hebben t/m april. Het staat op grote borden aangegeven. Nu weten we waarom. Wij hebben als het goed is All weather banden. Na Golden kwam er een mooi stuk door de bergen. Highway nr.1 slingert zich door een mooi dal. De berkenbomen zijn knal geel en steken goed af. Uiteindelijk reden we ook vlak langs Emerald Lake, waar we morgen heen gaan. Uiteindelijk was daar de splitsing. Rechtsaf naar Banff of linksaf de Icefields Parkway (nr.93) op. Meteen aan het begin moesten we onze nationale parkpas laten zien, want de hele weg naar Jasper is nationaal park. De Icefields Parkway is de mooiste weg van Canada en gaat door een dal met links en rechts hoge en steile bergen.

Er zijn prachtige vergezichten. Helaas vingen we maar af en toe een glimp op van de bergen door de laaghangende bewolking. De regen ging weer over in sneeuw toen we de Bow Pass (2039 m) over gingen. Enfin, we zijn zonder problemen in Saskatchewan River Crossing aangekomen. Dit is geen dorp, maar eigenlijk een groot motel, met een winkel en restaurant. Hier hebben we een simpele kamer. Heel wat anders dan in Revelstoke. Hopelijk klaart het weer morgen op.

2 oktober

En inderdaad het weer is vandaag een stuk beter. Het heeft wel een paar graden gevroren, maar de kou valt nog mee, omdat er geen wind staat. Gisteravond kwamen we erachter, dat het nu een uur later is. We zijn dus 1 tijdzone verder. We zijn nu in de provincie Alberta. Nog maar net over de grens. We zijn vroeg opgestaan zoals aldoor. Om half negen verlieten we ons hotel. De bergen om ons heen waren goed te zien. Het is nog wel zwaar bewolkt, maar af en toe probeert de zon er toch doorheen te komen. We reden naar het noorden tot net voorbij de grote bocht. Onderweg zag het landschap eruit als van een ansichtkaart. De verse witte sneeuw op de bergen om ons heen, die allemaal op een rijtje lagen aan beide kanten van het dal. De felgele berken wisselden af en mixten met de groene dennenbomen. Naast de weg liep een rivier, die af en toe een meer vormde. De weg slingerde zich door het dal omhoog en naar beneden. Er was maar weinig verkeer. Dit hadden we ons voorgesteld van de Icefields Parkway. Het enige dat ontbrak was een blauwe lucht. Waar we konden stoppen deden we dat.

Steeds was er weer wat moois om op de foto vast te leggen. Bij de “Big Bend” ging de weg met een lus behoorlijk omhoog. Boven had je een prachtig uitzicht over de omgeving. Beneden slingerde de weg zich tussen de hoge kale rotsen naar het zuiden. Hier zijn we omgedraaid, want we moeten helemaal niet naar het noorden. We moeten naar het zuiden, waar we gisteren vandaan kwamen. Toen hebben we niets van de omgeving gezien, maar nu wel.

Na een uurtje kwamen we weer langs ons hotel en besloten we daar een koffie te nemen. Een voor ons tweeën, want de kleinste beker hier is genoeg voor ons beide. Anders moeten we de hele tijd plassen [e-1f60a]

Daarna gingen we door en stopten we weer op allerlei mooie plekjes. Soms even 20 minuten lopen, zoals naar Mistaya canyon, waar de Mistaya creek zich door een hele smalle kloof naar beneden kronkelt. Hier was het al wat drukker met mensen. Verderop was er een pad naar Peyto Lake uitzichtpunt. Dat was door de sneeuw en vorst erg glad geworden. Het verbaasde mij dat ik niemand zag vallen. Vanaf het uitzichtpunt bij Bow Pass, zag je het Peyto meer in de diepte liggen. Het had een prachtige staal blauwe kleur. Er stond wel een koude wind, zodat we niet al te lang bleven en weer naar beneden glibberden.

De volgende stop was bij Bow Lake, maar dat was niet speciaal, want we hebben al zoveel moois gezien. Na nog een uur rijden kwamen we aan bij ons nieuwe verblijf aan voor de komende 3 nachten, namelijk Emerald Lake Lodge aan het Emerald meer. Het hotel ligt op een schiereiland op een kleine heuvel, waar geen parkeerplaats is. Daarom moest de auto gestald worden op een kwartiertje lopen. Maar er is wel een shuttlebus. Het Emerald meer is prachtig gelegen tussen steile hoge bergen. Met een beetje zon is het meer prachtig smaragdgroen. En toen wij aankwamen konden van de prachtige kleur genieten. Blijkbaar is het meer erg populair bij dagtoeristen, maar aan het einde van de middag zijn alleen de gasten van de lodge er nog.

Dit is het eerste hotel waar geen wifi op de kamer is (wel in de lobby). Dat wordt wel afkicken. Onze kamer zit op op de eerste verdieping van een huis met 4 kamers. We hebben prachtig uitzicht op het meer.

3 oktober

Vandaag gaan we mooie meren bekijken. Om te beginnen Emerald Lake. Dat is makkelijk, want we hoeven maar naar buiten te kijken om het meer te zien. Dit is echt een prachtige plek. We zijn vroeg op pad gegaan. De zon was nog maar net op. Dus het was koud, rond het vriespunt. Als eerste zijn we naar Lake Louise gegaan. Daarvoor moesten we naar het parkeerterrein bij de skilift, ruim een half uur rijden van hier. Omdat iedereen dat meer wil zien, is er een restrictie ingevoerd, want bij het meer is niet genoeg parkeerruimte. Dus moet je er met de bus naar toe. Wij hadden in april al een kaartje gekocht via internet. En toen al hadden we weinig keus. We moesten er tussen 9 en 10 zijn. We waren er klokslag 9 uur. We waren niet alleen. Een heel groot parkeerterrein was al voor de helft vol. De reservering was oké en we kregen een kaartje dat tevens voor Lake Moraine geldig was. De bus stond al klaar.

Na 20 minuten kwamen we bij Lake Louise aan. Nou we waren niet alleen. Wat een hoop mensen voor zo’n meertje. Er zijn hier vooral Aziatische toeristen. En die moeten allemaal met het meer op de foto. Maar het is wel een mooi meer. Het heeft een blauwgroene kleur, met op de achtergrond steile witte bergpieken. Er lag ook hier al zo’n 5 cm sneeuw. Wij zijn snel weg gegaan van de drukte naar een uitzichtpunt. Maar dat was een flinke klim door het bos. Het steile pad was af en toe spekglad door de platgetrapte sneeuw. Het verbaasde me, dat er best nog wel mensen omhoog liepen. Door de hoeveelheid mensen waren er geen beren. Enfin het uitzicht was mooi. Maar na 5 minuten ging er een wolk over het meer, dus een mooi moment om terug te gaan. Het is een mooie dag vandaag. Er was wel veel bewolking, maar in de loop van de dag kwam er steeds meer blauwe lucht en kon je de hoge bergen goed zien. Ze zijn rond de 3000 meter.

Daarna op naar Lake Moraine. Dit was 11 km verderop. Ook daar weer veel mensen, maar ook hier een prachtig panorama. We zijn maar weer naar een uitzichtpunt geklommen, maar nu wel iets lager dan het vorige. Dit meer ligt hoger en aan de linkerkant steigen de rotsen steil uit het meer op. Daarna hadden we het wel gezien en zijn met de bus terug gegaan. Allemaal prima georganiseerd.

Op de terugweg moesten we weer de Kicking Horse Pass (1643 m) over. Marianne zag de trein rijden langs de snelweg. De trein gaat naar deze Pass met twee lussen door de berg. We hadden gisteren een uitzichtpunt gezien. Dus daar even gestopt. Op een gegeven moment kwam de trein vlak onder ons rechts voorbij. Daarna zagen we diezelfde trein verderop de tunnel ingaan en kwam diezelfde trein verder naar beneden naar links voorbij. En dat allemaal met dezelfde trein, een raar gezicht, maar wel heel leuk. Deze treinen kunnen wel tot 3,5 km lang zijn.

Al met al weer een mooie dag.