Lunchen midden in de zee en naar Basse Terre

Gisteren hebben we rustig aan gedaan, want dit is een relax vakantie. Maar om 13.30 toch op pad gegaan. Het was behoorlijk heet. We reden naar de jachthaven van Saint Francois. De gewone haven zag er oud en niet onderhouden uit. Er was echter ook een mooi gedeelte, waar grote dure jachten lagen en dat was wel goed onderhouden. Er waren veel restaurantjes, maar de meesten hadden Siesta. Alles was erg verlaten. De meeste winkels waren dicht. Omdat er hier dus niet veel te doen was, besloten we om de landtong na Saint Francois af te rijden. Ik wilde de bordjes volgen, maar Marianne had een afkort weggetje langs de golfbaan gevonden. Op de golfbaan was geen kip te bekennen. En het weggetje van Marianne was een gatenkaas. Na 10 minuten slalommen om de diepste gaten te vermijden, konden we eindelijk de normale weg op. De smalle landtong was ca 10 km lang en langs weerkanten waren er her en der strandjes. Bij wat geparkeerde auto’s gestopt en naar een leuk strandje gelopen. Je kon er een beetje poedelen, maar ver het water in was te gevaarlijk, vanwege de rotsen en de golven. De zon scheen fel, dus besloten we in de schaduw te gaan zitten. Helaas was er geen leuk plekje onder een palmboom, dus we zijn verder gereden. Aan het eind van de landtong was een berg met een kruis erop. Boven had je natuurlijk een mooi uitzicht. We besloten naar boven te lopen. En eenmaal boven, na wat zweetdruppels te hebben laten vloeien, hadden we een prachtig uitzicht. Op de terugweg zijn we nog even naar de supermarkt gegaan. Nou dat was iedereen van plan. Elke namiddag staat er file in de buurt en rijdt het verkeer stapvoets. Maar nu was er ook file bij de kassa van de supermarkt. Na de supermarkt zijn we naar een foodtruck gereden om een pizza mee te nemen. Ze waren net openen en er stond niemand. Maar de pizzadame maakte ons duidelijk dat onze pizza wel 40 minuten zou duren, want ze hadden allemaal bestellingen, die eerder waren. We konden wachten of even naar een strandje in de buurt rijden. Dat laatste dan maar gedaan. Maar al snel hadden we in de gaten dat het verder weg was dan die dame zei. We zagen geen bordje “Plage” meer en de weggetjes werden steeds smaller. En toch was er steeds verkeer, inclusief de bus. Nou we zijn maar terug gereden en besloten te wachten op onze pizza. Ondanks dat we nog lang niet aan de beurt waren, was onze pizza in 10 minuten klaar. Waren we toch voorgedrongen bij al die “ghost” bestellers. Vervolgens de pizza in onze eigen Tiki Paradise opgegeten. Hij smaakte heel lekker.

De volgende dag hebben we een boottochtje gemaakt. Dat was nog niet zo makkelijk, want de leuke boottochten zijn tot eind februari volgeboekt. Dat is een tocht naar twee eilandjes waar het mooi snorkelen is. Spontaan zijn zulk soort dingen niet meer mogelijk. Ook in Canada moesten we maanden van tevoren boeken om een paar meren te zien. Maar gisteren is er een Nederlands gezin hier in Tiki Paradise gekomen en die hadden die tocht wel geboekt, maar door miscommunicatie over de starttijd hadden ze de boot gemist. Als pleister op de wond is er toen een alternatief voor ze gezocht, maar dat wilden ze niet. Dus toen mochten wij gaan. Het was een dagtocht met een speedboot naar snorkelplaatsen en een lunch. We zaten met 8 Fransen aan boord en 2 Polen. Allemaal echtparen. De tocht ging naar een lagune in het noorden tussen Basse Terre en Grande Terre in. Nu heb ik eerder verteld dat Basse Terre en Grande Terre aan elkaar geplakt zitten, maar dat is helemaal niet zo. Het zijn toch twee eilanden die door een dun natuurlijk kanaal van elkaar gescheiden zijn. We voeren langs de kust en vervolgens langs Pointe de Pitre het kanaal in met aan weerskanten mangrove bossen. Op zilverreigers na zagen we geen dieren. Na het kanaal kwamen we in een hele grote lagune, die in de verte werd afgesloten door een rif met branding. In de buurt van de branding lagen allemaal eilandjes, waarvan sommige zo klein dat er maar een boom (een mangrove boom) op paste. daar gingen we snorkelen. Dat stelde niet zoveel voor, een paar gekleurde visjes in troebel water. Maar tussen die ene mangrove boom eilandjes was het ondiep en daar gingen we lunchen in het water. Het was er ongeveer 75 cm diep en daar werden tafels in het water neergezet met krukjes eromheen. De kapitein veranderde in kok en ober. Aan boord werden kippenpoten gebarbecued en in drijvende koelboxen werd drank aangevoerd. De rum en de wijn was rijkelijk voor handen. Dat bleek later een nadeel, want sommige konden geen maat houden en werden zeer luidruchtig. Maar zo’n lunch hadden wij nog nooit meegemaakt en was erg leuk en apart. Naast ons lagen 4 boten, die ook tafels in het water hadden staan. Het leek wel een restaurant in het water. Als er een golf kwam, moesten we wel de tafel vasthouden. Na de lunch werden er nog andere snorkel plaatsen aangedaan, maar ook die waren niet speciaal. Wij zijn dan ook wel verwend met wat we al gezien hebben. Daarna weer terug door het kanaal door de mangrovebossen. We stopten nog even bij het vliegveld. Daar kwamen landende vliegtuigen vlak boven ons langs. Wel een gigantische herrie. We hebben twee grote vliegtuigen zien landen. En even verderop was een groot cruiseschip net vertrokken. Daar hebben we ook nog even vlak naast gevaren. En verder was er op de terugweg ook nog theater van een wat benevelde oudere Fransman en een luidruchtige Pool. Maar van dat soort theater houden wij niet. Maar al met al was het een leuke dag met een verrassende lunch.

Toen was het tijd om onzeTiki Paradise Lodge te verlaten. We gaan nu naar het andere eiland, Basse Terre. Onze lodge voor de komende 5 nachten is Bananes Vertes op de flanken van de vulkaan la Soufriere, die net iets minder dan 1500 m hoog is. Het eerste gedeelte was makkelijk, gewoon de kust volgen en bij Pointe a Pitre zelfs een vierbaans snelweg. Marianne had een mooie tussenstop aan het water bij het plaatsje Goyave in gedachte. Daar aangekomen moesten we een parkeerplaats zoeken. Maar ineens konden we niet verder want de weg was afgezet voor een dorpsfeest. Toen moesten we door allerlei steegjes, eenrichting weggetjes, doodlopend en weer terug rijden. Uiteindelijk bij een sportpark konden we vlakbij het feest parkeren. De hele straat zat vol met mensen, die stoeltjes en een hele picknick hadden meegenomen. Maar behalve keiharde rapmuziek was er niets te zien. Een eindje verderop was een restaurant aan de zee en er was nog een tafeltje vrij. Wij wat te drinken besteld, maar na een half uur nog niets gekregen. Het restaurant was inmiddels volgestroomd met eters, vooral oudere Fransen. Wij waren vergeten. Maar er was genoeg te zien. Vervolgens kwam de gendarmerie en die begon alles af te zetten. Dus ik aan een agent in mijn beste frans gevraagd, wat er allemaal ging gebeuren. Om 3 uur ’s middags zou de bekende carnavals optocht van Goyave van start gaan en zou het hele stadje op slot gaan, waarschijnlijk tot in de avond. Dus om 1 uur gingen wij er maar snel vandoor. Nou dat was bijna een fiasco geworden. Eerst dachten we de stad aan de andere kant te verlaten, maar daar bleek de brug niet meer te bestaan (volgens Google maps nog wel). Dus moesten we weer terug het hele stadje door. En iedereen stond overal geparkeerd. Ik kon er nog maar net tussendoor. En dan ook nog eens omhoog en naar beneden met hele smalle weggetjes. Gelukkig heeft Marianne ons er goed uit geloodst, want ik vond het niet zo leuk meer. Uiteindelijk kwamen we weer bij de heenweg uit. Bij de snelweg aangekomen bleek dat iedereen daar in de berm geparkeerd stond. Het was een grote chaos. Enfin: hadden we een Rio de Janeiro in het klein kunnen meemaken, zijn we dat ontvlucht!

Vervolgens door naar onze “groene bananen lodge”. Bij het stadje Basse Terre moesten we het binnenland in, omhoog de vulkaan op naar het dorpje Saint Claude. Dat waren erg steile weggetjes. De hoofdweg had ook al steile stukken, maar dit was nog erger. In onze auto zit maar een kleine motor, dus sommige stukken moest ik in z’n een omhoog. En last but not least was er een steil pad naar onze bananen lodge. Maar we zijn er. Nu zitten we in een mooie hut in de jungle tegen de berg aan. En we hebben net in onze prive jacuzzi gezeten. Verder hebben we nog naar een restaurant in het dorpje gezocht, maar alles is gesloten. Gelukkig hadden we voor nood een blik Chili con carne bij ons, dus dat hebben we heerlijk opgegeten.

En: Iedereen die gereageerd heeft op mijn blog bedankt. Altijd leuk om te lezen dat ik (naast Marianne [e-1f600]) nog meer enthousiaste volgers heb.