Varen door het zee-ijs van Groenland

Langzaam drijven ze voorbij. Wit van boven en onder water allerlei kleuren blauw, van donker blauw tot turkoois: ijsschotsen. Er zijn grote en ook kleine. De meeste zijn vlak aan de bovenkant, want dit is zeeijs en geen gletsjerijs. Af en toe gaat er een siddering door het schip, als we op zo’n schot ijs varen. Zo ver het oog reikt zijn ze te zien. Soms dicht op elkaar en op een ander moment erg open. Gisteren zijn we erin gevaren, op zoek naar dieren. Af en toe zien we een zeehond, soms op een ijsschots, maar meestal in het water. In wat meer open water hebben we een Groenlandse walvis gezien. Ijsberen kunnen hier ook zitten, maar we zien ze niet. Af en toe sneeuwt het. De ijsschotsen gaan mooi met de deining op en neer, kortom een mooi gezicht. Helaas is de lucht grijs en het zicht gering. Er staat een harde koude noordelijke wind (6 bft). Dat maakt het echt koud buiten. Om ons heen vliegen nog steeds meeuwen en stormvogels. We varen langs en in het zeeijs aan de oostkant van Groenland. Onze snelheid is nog maar 3 tot 5 knopen, want we kunnen niet met hoge snelheid op zo’n schots botsen. Er wordt met de hand gestuurd om de grootste ijsschotsen uit de weg te gaan. De stuurman kijkt naar het ijs dat voor ons ligt en schat dan in of het eenjarig ijs is of ouder ijs. Ouder ijs is veel harder en compacter. Daar wil je niet hard tegenaan varen. Het oudere ijs is minder plat aan de bovenkant, omdat het in het verleden is opgestuwd door het kruien. Het schip is ijs-versterkt, maar geen ijsbreker.

Gisteravond was er een BBQ, buiten op het achterdek van dek 5. Omdat er weinig zitplaatsen meer waren, hebben we het eten buiten gehaald en binnen opgegeten. Natuurlijk was het binnen veel lekkerder, want de wind maakte het buiten erg koud, ondanks dat het schip nagenoeg stil lag.

Maar toch leuk dat deze dingen georganiseerd worden. Zo was er net warme chocolademelk op het achterdek.

Het is nu zaterdag 7 juni. De ijsvelden liggen achter ons. We zijn met de oversteek naar Spitsbergen bezig. Af en toe zijn er walvissen te zien. Soms dichtbij, maar meestal verder weg. De geoefende ogen van de expeditieleden zien gauw wat voor soort het is aan het silhouet van hun rug. Zo is er een Mink walvis gezien en een Northern bottlenose whale. De zee is nu rustig, de wind is afgenomen en het zicht is een stuk beter geworden. Maar nog steeds geen zon. De meeste vogels die om het schip vlogen zijn ook verdwenen. Tussen het ijs duwde het schip vissen uit hun schuilplaatsen onder het ijs. Dat werd dan een prooi voor de zeevogels. We hebben ook nog een ivoormeeuw gezien. Dit is een ivoorwitte meeuw die alleen in het hoge noorden leeft en zelfs zijn eieren op het ijs legt.