Heel veel zeekoeten en een ijsbeer

We zitten in de zodiac en varen langzaam langs de kliffen van Alkefjellet in Straat Hindeloopen. Overal zijn vogels. Ze fladderen vlak langs ons, zitten op het water, duiken onder en komen weer boven. Boven ons zien we hele zwermen vliegen. Op de rotsen zitten ze overal en dicht op elkaar. Dit zijn zeekoeten. Het zijn net pinguïns. Alleen kunnen de zeekoeten wel vliegen met hun vleugeltjes. Dat gaat wel moeizaam. Ze storten zich van de rotsen naar beneden. Dan fladderen ze wat en landen op het water. Hun lichaam is wel zeer goed aangepast om onder water te zwemmen. Ze vliegen letterlijk onder water. De zeekoeten zijn niet bang voor ons, dus we kunnen heel dichtbij komen. Omdat nog niet alle sneeuw van de rotsen is gedooid, is er nog niet voor iedereen plek, dus het is dringen voor een plekje, letterlijk zitten ze tegen hun buren aan. Ze maken geen nest, maar leggen hun ei op de rotsen. Om te voorkomen, dat het ei van de rots afvalt, is het aan de onderkant wat afgeplat. Hun kleuren zijn zwart en wit. Maar er is ook een zwarte zeekoet met een klein beetje wit en rode poten. Er zitten op deze kliffen zo’n 120.000 vogels. Hier en daar zit ook nog een verdwaalde papegaaiduiker en wat meeuwen, waaronder de grote jager. Deze laatste lust wel een zeekoet of z’n ei. Het is een prachtig gezicht en zo dichtbij. Verderop duikt er een poolvos op. Hij is een behendige klimmer, maar kan niet bij de nesten op de steile klif komen. Hij loopt in de sneeuw en hoopt op een zeekoet maaltje. Z’n staart is nog wit, maar de rest van zijn vacht is al grijsbruin. Een prima camouflage bij de rotsen. Ineens daalt de vos af en zien we hem vlakbij aan de waterkant. Daarna klimt hij weer behendig omhoog. Het is wel erg koud, ondanks dat er niet veel wind staat. Dus na 2 uur varen langs de kliffen is het wel weer lekker om aan boord te gaan. ’s middags slaan we de trip naar de wal over. Even rust.

’s Avonds kom ik op de brug en zie dat het schip recht naar de wal vaart. Waarom is dat? Is er iets te zien? Het blijkt, dat er een ijsbeer te zien is op land. We proberen dichterbij te varen, maar we komen niet dichterbij dan 1,5 km. Met het blote oog is de beer slechts een klein stipje in de sneeuw. En dan te bedenken dat ze haar op 5 mijl afstand (9 km) met een kijker ontdekten. Met onze verrekijker is ze ook nog nauwelijks te zien. Door een foto, die door een verrekijker is genomen, uit te vergroten, zien we dat het een moeder en haar jong zijn. Iedereen is blij dat er een ijsbeer is gezien. Maar ja eigenlijk was het maar een stipje in de sneeuw.