Weer terug in Medellin

We zijn vanavond weer teruggekeerd in Medellin, na twee dagen op een afgelegen plek in het natuurpark de Rio Claro gebivakkeerd te hebben, idyllisch gelegen aan een rivier (de Rio Claro uiteraard). Daar eergisteren aangekomen, zijn we met een groot deel van de groep gaan raften, dat was niet spectaculair, maar wel heerlijk relaxt. Bij raften worden de rivieren in bepaalde categorieën ingedeeld en onze rivier behoorde tot de gemakkelijkste categorie, maar zoals gezegd was het was wel heerlijk relaxt, waarbij we tussendoor ook nog gelegenheid hadden om in de rivier te plonsen (met een touw) en te zwemmen. Onze hutjes waren een kwartier lopen vanaf het hoofdgebouw en we konden niet al onze bagage meenemen, net zoals dat morgen het geval is. Onze hutjes hadden een prachtig uitzicht over de snelstromende, kristalheldere rivier en het was een rustiek plekje na de drukte van Medellin.
Medellin is een grote, drukke, levendige stad, waar ik me eindelijk heb kunnen verdiepen in een cultuursnuifsessie over Botero en ik moet eerlijk zeggen dat ik best gecharmeerd ben van zijn beelden en schilderijen. Ons hotel grenst aan een groot plein waar een aantal van zijn beelden staat en aan dat plein grens weer het museum, waar zijn schilderijen tentoongesteld zijn.
In Rio Claro hebben we een bezoek gebracht aan Hacienda Napoles, het oude buitenverblijf van Pablo Escobar, een van de beruchtste drugsbaronnen van Colombia. Dat landgoed laat een vreemde indruk achter. Het is omgebouwd tot een soort pretpark met allerlei dieren, grote beelden van prehistorische dieren, etc. In Rio Claro is het erg warm en toen we terugwaren zijn we de rivier ingedoken.
Zoals ik al verteld had, spreekt hier werkelijk niemand Engels en begrijpt men totaal niet dat wij geen Spaans praten. Als ze iets vragen, wij aangeven dat wij geen Spaans praten, ratelen ze gewoon door. Meestal komen we er wel uit, omdat er een aantal in onze groep wel Spaans spreken, maar soms gaat het wat minder goed, zoals gisteren tijdens de lunch. Ook de menukaarten zijn dus alleen in het Spaans. We trekken veel met een groepje van vier op en bestelden iets op de gok tijdens de lunch. Ik kreeg uiteindelijk een soort gefrituurde platgeslagen bananenkoeken, een volgende had deze in een iets kleinere vorm en twee hadden soep. Het leek er al op dat er in die soep een soort kippenvellen dreven en later vertelde Erik (onze reisbegeleider) dat dit varkensvellen waren. Overigens bleken er in die soep ook de ingewanden van het varken te zitten. We moesten vreselijk lachen toen we dit hoorden. Dit gerecht staat inmiddels overigens wel op de zwarte lijst.
We waren vanavond vrij laat weer terug in Medellin, konden geen restaurant vinden dat open was en hebben tenslotte maar in een soort fastfoodrestaurant gegeten. Daar stonden plaatjes bij de namen van de menu’s en dat maakte de keuze veel gemakkelijker. Via een omweg zijn we teruggelopen naar ons hotel en ik had op een bepaald moment al het gevoel dat we in een fout straatje liepen. Erik had ons een paar dagen geleden al gezegd dat er een bepaalde straat vlakbij ons hotel was, waar we beter niet konden komen en dit bleek dat straatje te zijn. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, maar het was wel een beetje macaber: prostituees, drugsgebruikers die laveloos op de stoep lagen en Joost mag weten wat daar allemaal nog meer gebeurde. Kortom, een nogal louche gebeuren, waar ik toch wel blij was toen we hier weer uit waren.
Morgen vliegen we naar de Caribische noordkust, waar ons programma spreekt over hagelwitte stranden en blauwe zee en waar we in hangmatten mogen overnachten. Onder de wereldreizigers die al eens in hangmatten overnacht hebben, zijn de meningen over het comfort van zo’n hangmat verdeeld, enfin, na morgenavond weet ik het zelf.
Liefs,
Marianne