Vuurland

Vuurland:

Eergisteren zijn we hier aangekomen, met een korte binnenlandse vlucht van 2,5 uur. Toen we daalden, hadden we een prachtig uitzicht op de besneeuwde, grillige bergtoppen, waartussen het zuidelijkste stadje van de wereld lag.
De vlucht van Trelew naar Ushuaia verliep voorspoedig en om 12.15 waren we reeds in ons hotel. Ons hotel ligt ver buiten Ushuaia, met weliswaar een prachtig uitzicht op de bergen, maar het is te ver om naar Ushuaia te lopen. Op bepaalde uren ging er gelukkig wel een shuttle bus naar de stad en we hebben ook een enkele keer een taxi genomen.
Het weer en landschap waren wel erg veranderd. Het was slechts 4 oC en erg lag verse sneeuw op de bergen. De sneeuwgrens ligt hier al op ca 400 m. Er stond een stevige westen wind, maar het was wel droog. Ushuaia is de zuidelijkste stad op aarde en ligt op een eiland, namelijk VUURLAND, wat voor de helft bij Argentinië hoort. De grens met Chili loopt wel raar, want je kan nooit het vaste land van Argentinië bereiken zonder eerst door Chili te gaan.
Vuurland heet zo, niet vanwege vulkanen, maar omdat de eerste blanken overal rookpluimen zagen, van vuurtjes van de indianen. De indianen stookten overal vuurtjes, zelfs in hun kano’s!
Vanuit Ushuaia vertrekken de cruiseschepen naar de Antarctica, dat hier zo’n 1000 km vandaan ligt. Het seizoen is net vorige week begonnen en we zien de grote passagiersschepen in de haven liggen en vertrekken.
Toen we aankwamen, konden we gelijk met de bus mee terug naar Ushuaia en hebben we de hele middag door de stad gelopen. Het is best nog wel een leuke stad, heel bedrijvig. Veel winkels, maar alles is wel aan de prijzige kant. De architectuur (als je al van architectuur kunt spreken) is wel een rommeltje. Het is een grote stad, je kon duidelijk de uitgestrektheid ervan zien, toen we met het vliegtuig aankwamen.
’s Avonds met de hele groep king crab gegeten. Heerlijk! Toen we weer op onze kamer terug waren, hadden ze die opgestookt tot sauna hitte. We smolten bijna. Helaas was de radiator knop verdwenen, en dus is Paul maar naar de receptie gegaan om te vragen of het een graadje minder kon. Ze adviseerden om het raam en de deur maar open te zetten. Nou dat hebben we dus maar gedaan tot we gingen slapen.
De volgende dag stond er een boottocht door het Beagle kanaal op het programma. De boot was niet al te groot, wat we wel leuk vonden, want anders wordt het zo massaal. Maar toch konden ze er naast onze groep nog een groep in persen. Gelukkig konden we ook buiten staan, waar het wel koud was, maar nog net te doen met 3 lagen kleding, dikke jas, muts en handschoenen. In het Beagle kanaal stond een harde wind (5 tot 6 bft), wat het heel erg koud maakte. De kapitein kon goed manoeuvreren. Op een bepaald moment hadden we het idee dat ie op ramkoers lag naar een rotsachtig eilandje, hij voer rakelings langs het eiland om ons de vele zeeleeuwen, aalscholvers en andersoortige dieren van zo dichtbij mogelijk te laten zien.
Het is hier echt, zoals ik het verwachtte. Heel onvoorspelbaar. Even zon en dan weer regen of zelfs sneeuw. Op een gegeven moment een heuse sneeuwstorm.
Ook nog de zuidelijkste vuurtoren van de wereld kunnen zien en op één eilandje nog even van boord geweest, maar daar was niet veel te zien. Er waren nog wel sporen van de indianen, die hier woonden voordat de blanken ten tonele verschenen. Aan boord was er koffie en thee met koekjes. De warme drankjes waren erg welkom, want het was buiten heel erg koud, vooral door de wind.
’s Middags zijn we met zijn tweeën naar een waterval in de buurt van het hotel gelopen. Het was een korte, wel steile klim, maar het was het wel waard. De cascade bestond uit zo’n vier verschillende watervallen en was vooral vanaf één punt mooi te overzien. Al met al duurde ons wandelingetje toch nog 3 uur en we waren net voor een sneeuwstorm terug.
Een dag later was het weer wandelen. Nu in een nationaal park Tierra del Fuego. Het was een mooie wandeling langs de kust, door nevelwoud met aan de overzijde van de baai de besneeuwde bergen. Aan het begin van de wandeltocht, bevond zich het zuidelijkste postkantoortje van de wereld, waar je ook een stempel in je paspoort kon laten zetten. De postbeambte plakte er ook nog een mooi plaatje van zichzelf bij (plusminus lijkend op een verouderde versie van Bromsnor), een foto die genomen was in zijn ‘postkantoortje’. Het ‘postkantoortje’ was wel in gebruik, in die zin dat je er je brieven/kaarten op de bus kon doen, maar fungeerde meer als toeristische attractie.
We hebben een condor gezien en heel veel andere roofvogels, die zich niets van ons aantrokken. We zaten op een bepaald ogenblik iets te eten op een rots en een roofvogel streek op ca. 2 meter van ons vandaan neer en keek ons afwachtend aan, maar een boterham met smeerkaas is vast niet goed voor zijn spijsvertering. Waarschijnlijk worden ze hier door toeristen gevoerd, waardoor ze zich zo gedragen.
In dit park eindigt de hoofdweg 3 (route 3), onderdeel van de Pan American highway. Er waren heel veel motoren, die naar het einde van deze weg reden. Van hier naar Buenos Aires is het 3072 km.
Na deze wandeling zijn we weer met de openbare bus naar ons hotel teruggegaan, vervolgens met de shuttlebus naar Ushuaia, waar we ’s avonds nog even onze lunch voor de volgende dag gekocht hebben (en die we op moeten eten voordat we de grens weer overgaan, omdat we geen etenswaren Chili in mogen nemen en ze hier heel erg streng controleren). ’s Avonds hebben we weer heerlijke koningskrab gegeten.

Vandaag een hele lange reisdag met een openbaar vervoer bus. Het voordeel van zo’n busrit van 14 uur is dat je ziet dat het landschap en het weer erg veranderen. Het landschap was in het begin nog erg bergachtig en het weer slecht (regen). Maar al gauw werd het weer vlak, zoals de rest van Patagonië. En het weer werd ook weer beter. Maar de harde wind bleef. We zijn de grens weer over gegaan naar Chili. Alle grensformaliteiten gingen erg snel en behalve onze bus, waren er nauwelijks toeristen. Omdat je in Chili geen etenswaren zoals fruit, kaas, etc. mag meenemen vanuit het buitenland, moest al onze bagage de bus uit om door een scanner te gaan, maar ook dat verliep allemaal voorspoedig. Na de grens was er even een korte stop om wat te eten bij een restaurant. Omdat Vuurland een eiland is, moesten we met een veerboot de straat van Magelhaen over. De pont lag er al toen we aan kwamen rijden. Na ca 20 min. varen stonden we weer op het vaste land van Zuid Amerika. Vervolgens was er een snelle wissel van bussen in Punta Arenas, waar we pas om 19.00 arriveerden. Dus geen tijd voor avondeten. Maar nootjes en chips voldoen ook. We zijn nu om ca 22.00 in Puerto Natales, waar we overnachten.
Morgen moeten we een paar uurtjes met de bus en steken met een catamaran een meer over naar Torres del Paine, waar we 3 dagen blijven en lange wandelingen gaan maken.

Groetjes Paul en Marianne.