21 tentjes, geen perfect Spaans en Popayan

Popayan, daar zijn we nu, vanochtend vertrokken vanaf San Augstin door de zgn. red zone. Wat wij daarvan gemerkt hebben is niet veel, wat tanks, soldaten, een stop van onze bus, waar we eruit moesten om onze bagage te laten controleren. Stelde allemaal niet veel voor. In Popayan schijnt het wat onveiliger te zijn en we kregen de instructie om hier niet alleen rond te lopen, dat doen we dus niet. De weg hier naartoe was prachtig, omringd door bergen en jungle, af en toe een vrachtwagen. De 15e 's morgens hebben we nog wat in Bogota rondgestruind, zijn naar het goudmuseum geweest, dat mijn Footprint het mooiste museum van Zuid Amerika noemt en zelfs een cultuurbarbaar zoals ik kan daar niet aan voorbij lopen. Het museum is inderdaad mooi, een grote collectie pre-Colombiaanse gouden kunstvoorwerpen.
De 15e 's middags zijn we naar Neiva gevlogen, weer met vertraging. We hadden met z'n drieen heerlijke riante plekken bij de nooddeur . . . tot de stewart ons kwam vragen of wij Spaans spraken. Links van me werd si gezegd door mijn naamgenote Marianne, rechts van me si, si (door medereiziger John) en ikzelf zei nee. Dat wekte wantrouwen bij de stewart en hij werd strenger en vroeg vervolgens of wij perfect Spaans spraken. Daar moesten wij ernstig over nadenken, dit was een gewetensvraag, want wat is nou perfect Spaans? Ik spreek ook geen perfect Nederlands, bovendien leek het ons niet zo moeilijk om zo'n nooddeur te bedienen, er zit maar een hendeltje aan. Maar goed, om niet nog meer vertraging op te lopen, besloten we maar te verklassen.
Met wat vertraging kwamen we in ons woestijngebeuren aan, veel zand en cactussen en uiteraard erg warm. Daar stonden onze tentjes al klaar: 21 tentjes in een u-vorm in de woestijn. Mijn tentje was net zo lang als ik lang ben en iets breder dan ik breed ben, de bagage bleef dan ook in de bus.
De volgende ochtend, om 6 uur, hebben we door de woestijn gewandeld, tussen hoge grillig gevormde rode zandbergen en cactussen door. Niet echt spectaculair en het wandeltempo was slaapverwekkend.
De volgende dag was een lange reisdag naar San Agustin, niet zo'n interessant plaatsje, maar we hadden een idyllisch hotel op een heuvel tussen de uitlopers van de Andes. Onze kamer was een balzaal met drie tweepersoons bedden en dat was een welkome verrassing na dat minieme tentje.
De volgende dag zijn we door het Parque Archeologico gewandeld, waar lijvige stenen beelden staan, in de vorm van mensen en een vogel, neergezet door een Indiaanse beschaving die al verdwenen was voor de Spanjaarden kwamen. Dat geslenter met zo'n gids was langdradig, maar 's middags werd het leuk: paarrijden om naar wat andere beelden te gaan. Die beelden waren niet zo spectaculair en ik had me al ingesteld op een saaie staptocht, maar diegenen die paard konden rijden (dat waren er maar twee overigens) mochten in hun eigen tempo vooruit rijden (het waren landweggetjes heuvelopwaarts en neerwaarts) en bij splitsingen wachtten we altijd even. Het was een heerlijk tochtje, met galopjes waar dat kon (en dat kon regelmatig). We hebben een paar uurtjes gereden, met tussendoor een wandelingetje naar de beelden.
Vandaag hadden we een lange reisdag naar Popayan, waar we nu weer net terug zijn in ons hotel na een heerlijke pasta geconsumeerd te hebben.
Morgen gaan we naar Armenia, ik heb geen idee wat we daar allemaal kunnen doen, want ik ben niet meer zo vroeg wakker dat ik zin heb om me in het programma te verdiepen.
Groep is overigens nog steeds erg leuk.
Liefs en tot gauw,
Marianne