San Cristobal de las Casas

Gisterenavond hebben we, per ongeluk, samen met bijna de hele groep gegeten. Na een kort dutje, na al het geslenter bij de ruines, zijn we Palenque ingegaan. Een lange winkelstraat, waar in een achterafstraatje even naar gezellige live muziek van een bandje hebben staan luisteren. Er waren twee kleine, dikke oude vrouwtjes, met twee kleine magere mannetjes aan het dansen. De entourage was in een nog onafgebouwd betonnen gebouw, dat was wel jammer, want het klonk erg swingend. Daarna zijn we weer naast ons hotel gaan eten. Daar hadden we de vorige avond ook gegeten en dat was zo lekker dat we er nu weer naartoe gingen. Judith en Ton zaten ook aan een tafeltje en toen hoorden we dat de groep hier ook ging eten. Daar sloten we ons maar bij aan, maar wat een langzaam gedoe. Voordat iedereen besteld had, waren we al 1 uur verder. Enfin, uiteindelijk hebben we wel weer heerlijk gegeten. Daarna naar de hotelkamer. Toen ik de sleutel in het slot wilde steken, zag ik een zeker 10 cm grote, dikke harige spin tegen de deur aanzitten, ik gaf een gilletje en sprong achteruit. Paul riep Marion en die haalde er iemand van het hotel bij. Die veegde de spin naar beneden, de spin viel op de grond en rende richting Marion en mij, waarop wij vervolgens allebei gillend wegstoven, tot hilariteit van de Paul en de hotelbediende. De hotelbediende bedacht zich geen moment en trapte de spin dood. Dat vond ik achteraf wel zielig. Het bleek een tarantula te zijn. Deze ervaring leidde bij mij tot enige paranoia: alles werd eerst uitgeschud, voordat ik er iets anders mee deed.

Vanochtend om 8 uur op pad gegaan richting San Cristóbal de las Casas, een prachtige route met vele haarspeldbochten door de Sierra Madre, de bergketen die dwars door Mexico loopt. Onderweg zijn we bij twee grote watervallen gestopt. De eerste Misol-Ha, is een watermassa die van 25 m naar beneden stort in een grote poel. We hebben daar een klein uurtje rondgewandeld en foto’s gemaakt.
Daarna door naar Agua Azul, een reeks brede watervallen die uitmonden in helder, blauwgroene poelen, omringd door tropisch bos. Het is blijkbaar een populair recreatiegebied. Het is zondag vandaag en er waren veel Mexicaanse families, die in de poelen aan het zwemmen waren. We hadden onze zwemkleding bij ons, maar hadden geen zin om te zwemmen. Paul had vanochtend geen honger en weet dat aan het feit dat hij gisterenavond veel gegeten had, maar ik had al het vermoeden dat hij misschien ziek zou worden en dat werd hij vandaag ook. Hij voelt zich niet lekker en heeft koorts. In de bus heeft hij al een beetje geslapen en toen we in het hotel kwamen is hij gelijk op bed gaan liggen en nu ligt hij te slapen. We hebben een knus hotel. Omdat de weg hiernaartoe opengebroken is, moesten we de bus een paar blokken verder laten staan en werd onze bagage opgehaald door een hotelbusje en zijn wij gaan lopen. Ik ben naar de Oxxo gegaan en heb daar wat eten gekocht.

San Cristobal de las Casas is een geweldig leuke, sfeervolle stad. Het ziet er heel Spaans koloniaal uit en heeft allemaal pleintjes en vele kerken. Het is overal een drukte van belang. Natuurlijk was er een markt en daar verbaasde ik me over de grote variëteit aan groente en fruit, en ook bloemen, die we in het laagland niet hebben gezien. En het aller leukste zijn de mensen, met name de indianen, die hier in mooie traditionele klederdrachten rondlopen. Ze willen alleen niet graag op de foto. ’s Morgens was het nog erg koud, maar naarmate de zon hoger aan de hemel kwam te staan, werd het snel warmer. We hebben de hele morgen rondgelopen door de oude binnenstad, die nog best wel groot is. Paul is al weer aardig opgeknapt, maar nog niet klachtenvrij. Op het centrale plein lekker koffie “to go” gedronken op een bankje. Je wordt wel steeds door de indiaanse vrouwen en kinderen aangesproken om wat te kopen, maar bij een nee gaan ze wel snel weer weg. Natuurlijk ook een aantal kerken van binnen bekeken. Ze waren toch wat somberder dan we verwachten.
’s Middags zijn we met de hele groep een excursie gaan maken naar twee indianen dorpen in de omgeving. Beide dorpen werden bevolkt door de Tzotzil-indianen. Deze indianengemeenschappen zijn erg gesloten en we werden erg in de gaten gehouden. De eerste was San Juan Chamula. Deze dorpjes zijn zo speciaal, omdat ze er eigen regels op na houden, die de Mexicaanse overheid respecteert. Ze hebben ook hun eigen ‘politieagenten’. Zo kan een crimineel maar maximaal drie dagen de gevangenis in. Maar het is wel een open gevangenis, zodat het hele dorp kan zien, wie er in zit. Voor moord of verkrachting geldt de doodstraf door verbranding. In het dorp was het feest. Het leek wel carnaval, maar dat was het toch niet. Overal liepen verklede mannen rond met instrumenten, die de hele tijd hetzelfde deuntje speelden. De mannen droegen witte pakken en een puntmuts op, met daarover rode en groene linten. Ze moesten apen voorstellen, maar leken er in de verste verte niet op. De drank vloeide rijkelijk. Er werd een eigen brouwsel geschonken met een zeer hoog alcoholpercentage, want het spul brandde behoorlijk in mijn keel. Foto’s mochten er niet gemaakt worden en daar werd ook goed op gelet. Als je het toch deed nadat je was gewaarschuwd, kon je stokslagen krijgen van de indiaanse ordetroepen die in de rondte liepen, om alles in goede banen te leiden. Onze gids was erg goed en heeft veel uitgelegd over de Indiaanse gebruiken. En gelukkig waren er ook nog een paar fotomomenten. Centraal in het feest stond natuurlijk de kerk. De indianen hier hebben hun eigen geloof gemaakt. De religie is een mengelmoes geworden van het katholicisme van de voormalige Spaanse overheersers en de oude Mayarituelen. Dopen wordt nog wel aan gedaan, maar verder heeft hun geloof niet meer veel van doen met het katholieke geloof. Er zijn ook geen geestelijken meer, maar wel sjamanen. De kerk was prachtig versierd aan de binnenkant, met dennennaalden op de vloer en heel veel kaarsen. Op de vloer zaten de indianen in groepjes te bidden, geknield op de met dennennaalden bedekte stenen vloer, met voor hen de brandende kaarsen. Zowel de mannen als de vrouwen liepen hier allemaal in hun eigen klederdracht: de vroegen hebben een lange zwarte rok van schapenwol, de mannen dragen een tuniek van witte of zwarte schapenwol, met daaronder een witte broek. Toeristen waren er bijna niet te zien. Buiten onze groep, was er nog een groep, maar dat was het dan. Dat het feest was, was echt een geluk, want hoewel we op de vierde dag van de festiviteiten kwamen (van de vijf), wist onze reisleidster hier niet van.
Het andere dorp, Zinacantan, had maar een klein feestje en daar zagen we alleen een kleine optocht. De vrouwen waren hier weer heel anders gekleed dan in Chamula.Voor de rest was dit dorp uitgestorven. Dus daarna snel weer terug naar San Cristobal, want het begon donker en koud te worden.