Hornbill festival, dag 1

Hornbill festival 02-12-2019

Gisteren van Kaziranga naar Konohma gereden. Vroeg op want de weg zou slecht zijn. Nou was dit de hoofdweg naar de hoofdstad Kohima van Nagaland, dus kon die in mijn ogen niet zo slecht zijn. Maar hij was toch wel slecht, al was het lang niet zo erg, als we gewend waren. Tot Dimapur, op de grens van Assam en Nagaland was de omgeving redelijk vlak. Daarna meteen de bergen in. Overal werd er aan de weg gewerkt. Er waren kleine stukjes klaar, maar niet veel. Vlak voor Kohima gingen we een zijweg in naar Konohma. Toen was het nog maar 16 km, maar we deden er wel een uur over. Konohma ligt op 1600 m hoogte. Net voor donker waren bij onze homestay. Het is mooi gelegen, maar heel erg eenvoudig. Er is geen stromend water, en ook geen warm water. We delen de badkamer met een Belgische vrouw, Christiene. Alleen de keuken is een beetje verwarmd met een houtvuur. Er is zowaar wel een schoorsteen. ’s Avonds was het eten wat de pot schafte, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Onze kamer is ok, maar het is ’s nachts wel koud. Toch hebben we niet zo goed geslapen, want de matras leek wel een plank. Elke keer moest je weer draaien, want je werd wakker met zere botten.
Dus maar vroeg opgestaan en door het leuke bergdorpje gelopen. De mensen zijn wel toeristen gewend, want elke toerist in de buurt komt hier kijken. Je moet dan ook een toegangskaartje kopen. Het uitzicht is ook prachtig. Je kijkt over de terras rijstvelden uit, die ook al weer gedeeltelijk zijn ingezaaid.
Na het simpele ontbijt in de keuken ging de rit naar het hornbill festival. Dat bleek nog twee uur rijden te zijn door de slechte weg en een lange file in Kohima. Eerst nog even langs 2e wereld oorlog monument. Hier is in 1944 een slag geweest tussen de Britten/Indiërs en de Jappen. Uiteindelijk hebben de Engelsen gewonnen en hebben de Japanners India niet in handen gekregen. Er was een soort herdenking, want enige verzamelaars van legerspullen waren er ook. Ineens kreeg ik een antiek geweer in mijn handen en moest ik een beetje meedoen.
Overal zijn trouwens behoorlijk bewapende echte militairen en er is veel politie. Er is dus nog steeds wat aan de hand. De Naga’s beschouwen zich geen Indiërs en sommige willen een eigen staat.
Uiteindelijk waren we dan toch bij het festival terrein. Er was een ronde tribune, waarop de toeschouwers zaten te kijken naar wat er op het kunstgrasveld voor hen gebeurde. Daar werd vooral gedanst. Oorlog dansen, welkomst dansen, vuurdansen enz. Er zijn 18 Nagastammen en ze hebben allemaal een afvaardiging gestuurd in de traditionele klederdracht. Alle groepen zitten bij elkaar op de tribune. Dat levert een bond schouwspel op, want ze zien er prachtig uit. De meesten hebben een versiering met de veren van de neushoornvogel. Maar die is nu beschermd, dus ze hebben ook nep veren. Op het terrein hebben ze allemaal een traditionele hut, waar ze tijdens de lunch naar toe gaan. Ook daar geven ze voorstellingen. Ter plekke verkochten ze ook hun traditionele eten en natuurlijk souvenirs. Het was echt heel leuk om mee te maken. De sfeer was ongedwongen en iedereen wilde wel op de foto of film. De hoeveelheid toeristen viel me erg mee. Natuurlijk waren alle blanken in de omgeving er, maar er waren ook veel Indiase toeristen. Het weer was ook goed, een zonnetje en lichte bewolking. Overdag is het een graad of 18. We hebben een hele leuke dag gehad en morgenochtend gaan we weer.