naar Torres del Paine

Het was een kort nachtje in Puerto Natales. ’s Avonds laat nog even een halve pizza gegeten, geinternet en gepind. Het geld gaat er best hard doorheen, want het zijn Nederlandse prijzen.
Na het ontbijt snel nog even inkopen gedaan in de supermarkt en daarna vertrokken naar het nationale park “Torres del Paine”. Onderweg gestopt bij een mooi uitzichtpunt. Maar er stond zo’n harde wind, dat ik nauwelijks een behoorlijke foto kon maken. De beroemde pieken van de 3 Torres, de granieten rotsen waren te zien in de verte. De omgeving is heel erg mooi geworden. Voor de hoge bergen is een glooiend groen gras landschap. Er staan allerlei kleine plantjes en lage struiken in bloei. Sommige hellingen zijn roze en andere hebben en rode gloed door al die bloeiende struikjes. Ook zijn er veel gele en witte bloemetjes. Kortom erg mooi. We zouden overnachten in een berghut, waarbij je met 6 op een kamer ligt. Om in onze berghut te komen, moesten we eerst een boottocht van ca 20 min. maken over een gletsjermeer. Bij de boot aangekomen was de wind nog verder toegenomen. Het was wel windkracht 10 (ingeschat door de deskundigheid van Paul, dus dit zal aardig kloppen). De koppen van de golven werden er door de wind afgeblazen en onze bus werd hierdoor helemaal nat, net alsof het keihard geregend had. Buiten lopen was dus geen pretje. En natuurlijk ging de boot niet en hij zou waarschijnlijk de hele dag niet varen. Na enig heen en weer gepraat, werd besloten om terug te gaan, want er zat geen verbetering in. Maar ja we hadden hutjes geboekt, dus wat nu? Onze bus had een andere reis te doen, dus halverwege werden we eruit gezet. Onze gids Erik liep druk heen en weer. Uiteindelijk had hij telefoonbereik, dus kon hij iets gaan organiseren. Wij gingen ondertussen een wandeling doen om guanaca’s te kijken. Inderdaad waren er een paar vlakbij. Ze zijn redelijk aan mensen gewend, dus je kan ze wel tot op 10 m benaderen. Inmiddels had Erik de andere hut, waar we ook morgen zouden zijn, voor deze nacht kunnen regelen. En even later kwam er ook weer een bus aan om ons verder te vervoeren. Eind goed al goed dus. Maar we moesten wel zelf betalen, omdat dit niet conform programma was.
Na ons geïnstalleerd te hebben in onze 6-persoons stapelbeddenkamer, zijn wij meteen gaan wandelen. De natuur is hier prachtig. Maar de harde wind was er op sommige plaatsen nog steeds en dat was minder. Marianne is zelfs door een windvlaag omver geduwd. Ineens zat ze op de grond met bloed op haar handen, het waren gelukkig maar minieme wondjes.
Onze groep is trouwens prima. Geen piepers. Op de derde dag kreeg Harry tijdens een potje indianen hockey een stok tegen z’n ribbenkast en bleek er een rib gebroken te zijn. Maar hij is er nog steeds bij. De meesten zijn van onze leeftijd op 2 na. Die zijn eind twintig begin dertig. Nou morgen gaan we weer proberen om met de boot het meer over te steken.


Liefs van Paul en Marianne.