Paardrijden bij de Perito Moreno

Maandag 3 december
Vandaag de hele dag paardgereden. Dat was fantastisch. Erik was meegegaan, omdat hij wilde weten hoe het was. De rest van de groep was met de boot weg of naar een Estancia. We werden met twee auto’s opgehaald, Erik ging in de andere auto mee en wij gingen nog iemand ophalen. Een ander zat al in de auto. Dat was een Amerikaan, de andere die we gingen ophalen, was een Francaise. Beiden gingen met een tweedaagse trekking mee. De Francaise, die rechten studeerde, had haar laatste tentamens gedaan en was hier speciaal naartoe gegaan om overal te paardrijden. Ze woonde in Parijs en speelde polo. Een leuk, knap meisje. Ook de Amerikaan had iets met polo, dus die twee hebben de komende twee dagen wel genoeg gespreksstof.
We reden een uurtje en kwamen toen bij een aantal nogal rommelige, vervallen gebouwtjes aan. Het oogde allemaal niet toeristisch en dat was leuk, zo een beetje van de gebaande paden af. Er stonden een paar gaucho’s, met hun karakteristieke alpinopetten, te wachten, er liepen paarden los rond en een aantal leuke, vriendelijke collies. Niet dat de gaucho’s niet vriendelijk waren, maar die waren minder aanhalig dan de collies.
We moesten even wachten, want er waren nog vier mensen, die ook meegingen met de tweedaagse trekking en voor hen moest nog alles op het paard gepakt worden. Onze gids, een kennisje van Erik, via wie hij aan dit uitstapje was gekomen, nam ons mee naar de schuur waar de schapen geschoren werden. Daar lag nog de ingepakte wol van het vorige seizoen in grote plastic balen. Ze liet ons het apparaat zien waarmee de schapen geschoren werden. Dat was een nogal vreemde stellage, waaraan een scheerapparaat bevestigd werd. Een echt authentiek geheel allemaal.
Daarna konden we eindelijk onze paardjes bestijgen.
Luciano, de eigenaar ging mee, en ook onze gids en nog een gaucho. We moesten twee hekken door voordat we in het prachtige landschap konden rijden. Dit was het landschap wat we al zoveel dagen vanuit de verte zien: glooiend, met de karakteristieke El Calafate struikjes (daarnaar is de stad ook genoemd), begroeid met gras en met de prachtige rode en roze bloeiende bloemetjes, waardoor er hele vlakken rood en roze getekend lijken. Rustig stappend met onze paardjes, over dat glooiende landschap, over smalle paadjes, maar merendeels helemaal niet over paadjes, zagen we de hele tijd in de verte de Perito Moreno gletsjer. Onderweg zagen we een Patagonisch stinkdier, een vosje en veel, veel hazen. Ook uiteraard een aantal condors, maar die hebben we al zoveel gezien, dat we die niet meer meetellen. Luciano vertelde ook dat hij hier wel eens een poema gezien heeft.
We kwamen bij een groot rotsblok, deels, aan de buitenkant begroeid met mos, maar met aan de binnenkant rode rotstekeningen, deels vaag, maar ook herkenden we duidelijk guanaco’s. Volgens Luciano waren deze rotstekeningen ca. 8000 jaar oud, hoe oud precies weten ze niet, want dit is het gebied van het nationaal park en men is niet echt happig om dit te laten onderzoeken. Luciano, de eigenaar heeft 9000 hectare grond, waarvan 7000 hectare zich in het nationaal park bevindt. Daarop heeft ie 500 schapen, 1000 koeien en 100 paarden rondlopen.
Er liepen ook koeien waar we reden, van die mooie grote vleeskoeien. Er kwam een grote stier naar ons toe gerend. Die leek speels, rende een beetje in de rondte, bokte en staarde ons continu aan, terwijl hij naar ons toe danste. Wij vonden het wel grappig, maar hoorden later van Erik dat dit wel eens gevaarlijk had kunnen zijn, omdat die stieren wel eens de paarden aanvallen. Volgens de gaucho zou dat kunnen komen in dit geval omdat Paul en ik rode jassen aan hadden. Tussendoor stapte Luciano af en liep naar een kleine steen en begon daaraan te wrikken. Het ding was ca. 20 cm doorsnee en bleek een soort champignon te zijn (die we tijdens de lunch verorberd hebben, die smaakte overigens prima).
Toen we iets hoger kwamen, hadden we inmiddels een prachtig uitzicht op de Perito Moreno, we stonden op een heuvelkam en het uitzicht was werkelijk fenomenaal. Daar hebben we ook uitgebreid foto’s staan maken.
Toen zijn we omgekeerd, en over een steil pad naar onze lunchplek. We hadden nu de Perito Moreno in onze rug en prachtig vulkanisch gebergte voor ons, nog steeds rijdend in een rood, groen en roze bevlakt landschap, met her en der verspreid allerlei gekleurde bloemetjes. Luciano verliet ons, om zich te gaan vervoegen bij de groep die de tweedaagse trekking zou doen en wij daalden een stukje af, richting een snel stromende riviertje. Daar stond een klein houten hutje en was van keien een barbecue gemaakt, waar onze gids een vuurtje begon te stoken. Ze maakte een heerlijke lunch met gebakken uien, uit de kluiten gewassen paddestoelen, en vlees voor ons klaar. Zo uitgebreid dat we het avondeten maar hebben overgeslagen. We kregen ook onze eigen gevonden champignon te eten, rauw, maar lekker. Naast al dat voedzame eten, waren er ook nog twee flessen wijn opengemaakt, die goed smaakten. In de tussentijd was de zon volop gaan schijnen. Daar waar het ’s morgens nog bewolkt was met her en der een spatje regen, was het nu stralend weer aan het worden. Het duurde eventjes voordat ons eten op het vuurtje klaar was en wij zagen op een bepaald moment in een boom een paar vogels zitten. Dat bleken drie papegaaien te zijn, grote groen gekleurde, met een rode staart. We konden erg dichtbij komen en hebben wat goede foto’s kunnen maken. Eentje fladderde ook naar beneden in het gras en zat daar wat uit de grond te pikken.
Na dit overvloedige maal en de overvloedige wijn, hadden sommigen van ons een beetje moeite weer op het paard te komen, maar toen we daar eenmaal opzaten, ging het als vanouds. Toen we uit het dalletje van het riviertje kwamen, hadden we een prachtig uitzicht op de hoge, besneeuwde bergen rondom de Perito Moreno, waar we ons de rest van de rit aan hebben zitten vergapen. De voorgaande dagen en ook vanochtend was het bewolkt, maar nu zagen we deze majestueuze bergen in al hun imposantheid. Paul en ik probeerden vaak foto’s van elkaar te maken met deze prachtige achtergrond, maar onze beider paardjes hadden nogal wat tegen stilstaan. Die van mij begon achterwaarts cirkeltjes te draaien en die van Paul vertoonde bijna dezelfde capriolen.
Het laatste stukje voordat we het hek weer doorgingen, mochten we een klein galopje van onze gids doen. Zij ging verderop staan en daar moesten we stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook Erik ging in galop, wel een beetje geholpen door de gaucho die achter hem reed.

Morgen hebben we nog een dag hier, morgenavond vliegen we naar Buenos Aires (dat is dus 4 december).

Liefs,
Marianne en Paul