Tbilisi

We zijn gisterenavond laat aangekomen in Tbilisi. Een uurtje vertraging in onze vlucht van Amsterdam naar Istanbul (er was geen karretje beschikbaar om ons vliegtuig van de gate weg te duwen), maar dat verkorte de wachttijd van onze aansluitende vlucht naar Tbilisi weer. 
Op de luchthaven werden we opgepikt door onze gids de komende weken, George, een prima Engelssprekende jonge Georgier. We hebben een mega grote bus ter beschikking voor onze groep van 18 personen, grotendeels onze leeftijd of onze leeftijd plus nog wat jaartjes erbij. 

Vanochtend na het ontbijt zijn we Tbilisi ingegaan, met de gehele groep onder leiding van George. Paul en ik hadden dat na 2 kerken, een synagoge en nog wat bezienswaardigheden uit het reisboek wel gezien. George vertelt heel veel en dat is best interessant, maar je komt niet toe aan het beleven van de echte sfeer van de stad. Voor de lunch gaven we dus aan George aan dat we ons eigen plan trokken en er vandoor gingen. We hebben op een terrasje geluncht en zijn daarna naar het Narikala fort gewandeld, een flinke klim. ’s morgens hadden we ook al met de groep voor de kabelbaan gestaan die daarnaar toe ging, maar dat ging niet door: er stond nogal een grote rij wachtenden voor de kabelbaan. George vroeg wie van de groep wilde wachten om naar boven te gaan, maar niemand wilde dat. Dus toog George maar weer op pad met zijn groepje graag wandelende Hollanders. 

Boven op de berg bij het Narikala fort, hadden we een prachtig uitzicht over Tbilisi, dat in een grote vallei aan de rivier de Mtkvari, en strekt zich uit over 25 km. Het is een leuke stad, gemoedelijk, met leuke straatjes, geplaveid met een soort basaltsteen, huizen met balkonnen en balustrades begroeit met klimplanten, her en der staan pijnbomen. Je hebt eerder het idee dat je in een Zuid Europese stad rondloopt, dan een voormalig Sovjet land. Aan de andere kant van de berg lag een dicht bos. Dat was grappig om te zien: keek je de ene kant van de berg naar beneden: grote stad en aan de andere kant: alleen maar bos. In de straten staan kraampjes, waar mensen een vers fruitsapje persen van granaatappelen of sinaasappelen. Uiteraard hebben wij dat geprobeerd. Granaatappel moet overigens erg gezond zijn, als je afgaat op hoe zuur dit smaakt. 
Aan de overkant van de Mtkvari ligt het Rike-park met een groot fontein. Naar dat park loop je vanuit het centrum over de Vredesbrug, een hypermoderne constructie van staal en glas. Grote tegenstelling tot dat hypermoderne is bijvoorbeeld de erg scheve klokkentoren in het centrum, gestut met een grote stalen pilaar, dat zo uit de Efteling kan komen.

Oh ja, en dan nog het weer: uiterst aangenaam, vanochtend bewolkt en waarschijnlijk kouder dan het nu in Nederland is, maar ’s middags kwam het zonnetje door en was het lekker warm.