De afgelopen dagen

Inmiddels zijn we in een krakkemikkig guesthouse in Mestia, het slechtste guesthouse tot nu toe en het laatste, waar we 3 nachten zitten. Wij zitten met 2 kamers naast elkaar en hebben met zijn vieren een douche en toilet, maar de anderen moeten met wat meer personen de badkamer delen.
We zitten inmiddels al bijna de gehele avond in het donker, met 3 kaarsjes aan de eettafel, in het gehele dorp is de stroom uitgevallen en dat schijnt regelmatig te gebeuren.

Iedereen is dezelfde mening toegedaan. Volgens George hadden we voor 10 euro per nacht per persoon meer een beter guesthouse. Maar goed, niets aan te doen en: we zitten in een prachtig gebied: Svaneti, hoge bergtoppen met gletsjers en sneeuw, hoge sparren, diepe ravijnen waar de rivier zich woest doorheen baant.

In Svaneti woont het bergvolk der Svaneten, dat een eigen taal en bijzondere tradities heeft. Mede dankzij de geisoleerde ligging van deze regio en het bouwen van hoge stenen verdedigingstorens (kosjki) zijn de Svaneten erin geslaagd vreemde overheersers buiten de deur te houden. Die kosjki zie je overal, er schijnen er een kleine 2000 te zijn. Vroeger was het nog gevaarlijk in deze regio rond te reizen vanwege de overvallen en ontvoeringen, maar sinds 2005 heeft de toenmalige president Saakasjvili er het centrale gezag hersteld en is het volkomen veilig. 

We zijn hier gisteren naar toe gereden vanuit Kutaisi, een prachtige weg door Opper-Svanetie, parallel aan de rivier de Engoeri, vlak langs de grens met Abchazie. Dat parallel aan de rivier is trouwens wel veel en veel hoger dan de rivier, met steile afgronden en vooral als je aan de kant van de bus zit, langs de afgrond, was dat best even slikken af en toe. Er is geen ruimte voor stuurfouten! Zoals we al in het begin vertelden, hebben we een hele grote bus voor z’n achttienen. Eerst vonden we dat niet zo leuk (je voelt je een echte toerist), maar het is erg handig: we hebben p.p. ongeveer 4 stoelen ter beschikking en je kunt heerlijk ruim zitten of liggen (da’s vooral voor de zieken fijn). Iedereen is overigens weer enigszins opgeknapt, maar het heeft lang geduurd en velen hebben nog wel een beetje last van maag en darmen.

Vanochtend zijn we vanuit ons guesthouse in Becho een lange wandeling gaan maken. We zijn om 9 uur gaan lopen en waren om half 4 terug, na een wandeling van 20 kilometer, nou ja, een wandeling. De eerste 6 km was over een brede weg een beetje stijgend, vervolgens een stukje door een dennenwoud en toen we de rivier overgestoken waren, begon het stijgen. Eerst geleidelijk, toen weer een stuk door het bos, met mooie vegetatie: varens, maar ook prachtig hemelsblauw bloeiende gentianen en een soort herfstcrocus. Ergens in de middle of nowhere stond een houten hutje, met koffie, thee en frisdrank. Met een groot deel van de groep (de eersten waren al eerder afgehaakt) zijn we naar een primitief militair kamp gelopen, waar een drietal militairen in houten hutjes en een tent de grens bewaakten (de Russische grens is niet ver weg, wel moet je nog een hele hoge berg over om in Rusland te komen). Volgens ons was dit een soort strafkamp voor soldaten, want om nu halverwege een berg in houten hutjes soldaatje te spelen! Naast het militaire kamp hebben we onze lunch verorberd.
Na het militaire kamp zijn we met zijn zessen en de gids en onze buschauffeur nog verder gestegen, naar de onderkant van een waterval. Onze buschauffeur schijnt worstelaar geweest te zijn en heeft blijkbaar een conditie als een beer, want hij liep fluitend naar boven en soms zelfs rennend. Het deel na het kamp liep steil omhoog, maar na een minuut of 20 waren we eindelijk bij de waterval. Dat was de moeite waard. De gehele wandeling trouwens. We hadden prachtige uitzichten, het was heerlijk zonnig weer en we hebben genoten. 
Toen we om half 4 terug waren in ons guesthouse, konden we nog even een koud drankje nuttigen en toen op weg naar Mestia. 

Voor wat betreft de afgelopen dagen:

Eergisteren zijn we een kleine bergketen overgestoken naar de westelijke regio van Georgie, maar eerst zijn we een stukje teruggereden naar Bordzjomi, een plaatsje dat prachtig ligt aan de glooiende oevers van de Mtkvari. Bordzjomi is in de 19e eeuw ontstaan nadat de Russen op deze plek een bron met mineraalwater hadden ontdekt. Dat water wordt nog steeds gewonnen en gebotteld wordt. Het smaakt een beetje ziltig. Bordzjomi groeide al snel uit tot een belangrijk kuuroord voor de Russische tsarenfamilie en de Russische aristocratie. Zo is de sfeer nog steeds. Er staan mooi gerestaureerde 19e eeuwse aristocratische optrekjes met als opvallendste de in Arabische stijl gedecoreerde villa van de vroegere grootvorst Michail Romanov. In Bordzjomi konden we even wandelen door het Jekaterina-park, een groot park, dat rond de oorspronkelijke mineraalwaterbron gebouwd is. Daar konden we ook het beroemde mineraalwater rechtstreeks uit de bron proeven (hebben we niet gedaan). In het park staan diverse kermisattracties, draaimolen, reuzenrad, autootjes rijden, etc.

Onderweg heeft George nog een specialiteit van deze streek gekocht, zoet brood dat een beetje smaakt naar krentenbrood, best lekker en warm. Dat laatste in tegenstelling tot het avondeten dat hier grotendeels koud is. We eten altijd in de guesthouses op een vaste tijd en dan staat het meeste eten al op tafel. Als er soep is, is dat wel warm, maar dat is vaak het enige dat warm is.

West Georgie ziet er toch anders uit, welvarender. De huizen in het Oosten zien eruit alsof ze onbewoond en niet onderhouden zijn, soms zie je alleen aan de was die buiten hangt dat er iemand woont. De huizen hier zijn grotendeels vrijstaand met een grote tuin, waar veel fruitbomen in staan, soms een veldje maisplanten. Allemaal voor eigen gebruik. Wijnranken zie je hier nauwelijks. In zowel het Oosten als het Westen zie je her en der de lelijke grijze massieve Sovjetflats. 

Voordat we naar ons guesthouse in Kutaisi gingen, hebben we het Gelati klooster bezocht. Koning David de Bouwer heeft dat laten bouwen, volgens George de beste koning die het land ooit gehad heeft. Dat is al wel een poos geleden hoor, want die beste koning leefde rond 1100. Het klooster ligt prachtig halverwege een berg en er heerst een serene sfeer. Ook de Kathedraal van de Maagd was mooi, met mooie fresco’s en mozaieken. In een van de toegangspoorten ligt David de Bouwer begraven. Hij wilde, dat zoveel mogelijk Georgiers over zijn graf zouden lopen, als teken van trots en eer jegens zijn vaderland.

In Kutaisi zijn we een stuk door de stad gelopen, langs het grote fontein en een bazar met groente en fruit. Ons guesthouse in Kutaisi ligt boven op een heuvel en vanaf ons grote terras hebben we een prachtig uitzicht over Kutaisi. Ook ’s avonds was het uitzicht prachtig.

Gisteren zijn we op weg gegaan naar Becho, onze eerste overnachtingsplaats in de Svaneti. Eerst brachten we weer een bezoek aan een kerk, deze keer de Bargati kathedraal. Het ding is door de Turken opgeblazen, door de Russen nog verder in verval gebracht en door de Georgiers weer opgekalefaterd. Dat laatste op zo’n vreselijke manier, dat er werkelijk niets aan is. Er is een complete moderne rechthoekige uitbouw aan de kerk gemaakt met een lift erin. In de kerk zijn de stenen pilaren deels van staal. De rest is zo ‘nieuw’ gerestaureerd dat het er vreselijk uitziet. Unesco vond dat ook, want de kerk is van de werelderfgoedlijst van Unesco verwijderd.

Ons guesthouse in Becho heeft knusse kamers en wij hebben vanuit onze kamer uitzicht op de hoge bergen en een nog hogere piek, waarvan we met zijn allen heel veel foto’s gemaakt hebben.
Het is hier ’s avonds en in de nacht wel koud, maar we hadden drie bedden op de kamer staan. Dus we hadden genoeg dekbedden en dekens om ons warm te houden, als dat nodig was. Dat was niet nodig.