Donderdag 13 november
Het regent. Vanochtend, toen we wakker werden, regende het erg hard. We besloten dus maar weer onze techniek van Kauai in praktijk te brengen: kijken waar het niet regent en daarnaar toe. Op Kauai werkte dat prima: we keken op de kaart naar een redelijk grote plaats en op internet zochten we de voorspellingen t.a.v. het weer op. Vandaag werkte dat systeem niet, want daar waar de voorspelling (volgens Cor) zon zou moeten zijn, was het regen, regen en nog eens regen. Wij (Paul en Marianne) vermoeden dat Cor de verkeerde plaats in het verkeerde land ingetypt heeft of de juiste plaats in het verkeerde land. Cor ontkent uiteraard en geeft aan dat hij slechts de boodschapper was en zeer zeker de juiste plaats in het juiste land ingetypt heeft. 
Maar goed, in de auto zitten we hoog en droog, dus we togen opgewekt op pad. Het landschap onderweg bestond uit lava, met struikgewassen begroeide lava, regen en mist. Bij een strand met zwart zand, genaamd Punalu’ u zijn we gestopt. Het strand was een plaatje: zwart, basaltachtig grof zand met op de achtergrond hoge groene palmbomen. Het regende, dus we zijn daar niet lang gebleven en doorgereden naar de volgende halteplaats, Na’ alehu, waar we op zoek gingen naar een koffietent en die vonden we in de vorm van een bakery, Hana Hou. Daar hebben we enige tijd prettig verpoosd, onder het genot van koffie en een heerlijk soort appelflappen (maar dan met een vulling van ananas, kokos en ander inheems spul).
Na een tijdje moesten we weer verder, want we zijn tenslotte op vakantie. Dus op weg naar een, volgens de Lonely Planet, groen strand. Marianne reed, Paul was bijrijder en Cor navigator. Helaas hadden we de grote kaart thuis gelaten, waardoor we ineens op een splitsing zaten en Marianne vroeg waar we naartoe moesten. Cor zei rechtdoor, maar er was geen rechtdoor, wat Cor weer bevreemde, want volgens zijn gegevens ging de weg rechtdoor. Deze splitsing stond niet in zijn boek. Als Marianne geen aanwijzingen krijgt van een van de navigatoren, gaat ze haar eigen gang (dat doet ze overigens ook wel als ze wel aanwijzigingen krijgt), en ze ging linksaf. Dat was een goede keuze want dat bleek richting groen strand te zijn. Na een rit tussen lieflijke heuvels met groen gras en bruine koeien (leek een beetje op Ierland) eindigde de weg in een parkeerplaats, waarvandaan je naar het groene strand kon lopen. Dat was echter vier mijl, het regende nog steeds en het drietal besloot dat het de moeite niet waard was om daar in de regen naartoe te lopen. Op de terugweg nog even een andere splitsing genomen die leidde naar het zuidelijkste puntje van Amerika.
Vervolgens terug, via de bakkerij in Na’ alehu, waar we weer koffie met een andere soort heerlijke flap genuttigd hebben en gelijk maar ons avondeten meegenomen hebben. Het was inmiddels redelijk droog en we besloten nog even langs het zwarte strand te gaan en dat was een goed plan, want er was inmiddels een zeeschildpad op strand aangekomen. Dat strand staat ook bekend om de schildpadden, maar we hadden niet verwacht dat we er een op klaarlichte dag zouden zien. Na vele plaatjes geschoten te hebben, gingen we terug naar onze lodge.
Het regent nog steeds. Morgen gaan we naar de andere kant van het eiland, kijken hoe het weer daar is.
Op alle eilanden zien we regelmatig tsunami-borden: ze waarschuwen als je een tsunami risicogebied ingaat, er weer uitgaat en evaluatieroutes worden erop aangegeven.