Van Irkutsk naar Ulaanbaatar

We zijn al een uurtje of 6 bezig de grens te passeren. Eerst geruime tijd een gewone stop gehad, nog in Rusland, waar we uren in een onaanzienlijk dorpje mochten rondslenteren. Gelukkig scheen het zonnetje en was het niet meer zo koud.
De trein werd gedemonteerd en gerangeerd, totdat er uiteindelijk nog 3 wagons over waren met toeristen en een enkele Rus of Mongool. Uiteindelijk de trein weer in voor alle controles. Er kwamen wel drie verschillende Russische ambtenaren de trein in om onze paspoorten te controleren, en ook een snuffelhond. Een mannetje met zaklampje keek nog onder de banken en vluchtig tussen al onze andere uitstallingen in de coupé en toen door naar de Mongoolse grens. De ene beambte keek het paspoort na, of wij het wel waren (en zei streng tegen Ria: look at me), de volgende kwam en haalde het papiertje, dat we ingevuld hadden eruit en nam het paspoort mee, de volgende nam heb douanepapiertje in en zette er een stempel op. Daarna nog een mannetje in legeruniform, die weer de spullen vluchtig controleerde en nu wachten we op ons paspoort. We hebben ’s avonds in de trein onze noedels opgegeten, samen met de gisteren op de vismarkt gekochte vis in een plastic doosje (de omul, die naar haring smaakt).
Vandaag reden we door een mooi landschap, grote meren, mooie in herfsttooi gekleurde grassen, struikjes en bomen en bergen op de achtergrond.
Paul is snotverkouden en heeft vannacht slecht geslapen. We zitten achterste wagon en achter de gang is een soort overloop, waar we door een wat groter raam naar achteren kunnen kijken. Dat levert mooie plaatjes op en interessante gesprekken. Jammer genoeg is het ook de rokersplek, gelukkig is Karin de enige van de groep, die rookt.
Gisteren zijn we naar het Baikal meer geweest. Gelukkig dat we het gisteren gezien hebben, want afgelopen nacht zijn we er met de trein langs gereden, maar zagen we niets. De tocht naar het meer was wel mooi. Het was heuvelachtig met berkenbosjes in volle herfsttooi. Tussendoor een openlucht museum bekeken. Onze Russische gids praatte weer honderd uit. Ze leek op madam Mikmak uit de Donald Duck. De huisjes zagen er wel leuk uit, veel hadden we er al in de dorpjes zien staan. Na het museum naar het meer. Het weer was erg slecht, koud en af en toe regen. Dit ondanks dat madam Mikmak ons verteld had, dat het niet zou gaan regenen. Na langs het Baikal meer te hebben gereden, werden we bij een vismarkt uit de bus gezet. Op de markt was vooral Omul (een soort grote haring, die goed smaakt) te koop. Ook de souvenirafdeling was rijkelijk voorzien van kraampjes. Verder waren er kraampjes met eten. Je kon het buiten bestellen en binnen opeten. Daar moest je dan wel iets te drinken nemen.
Op de terugweg nog even door een echt oud dorp gelopen. De grondprijzen zijn hier behoorlijk opgelopen, want de rijke Russen beschouwen dit, als de nieuwe Rivièra. Terug in Irkutsk nog even uit eten geweest en toen was het al weer tijd om op de trein naar Ulaanbaatar te stappen, voor de volgende etappe van onze reis.