Met de trein van Ulaanbaatar naar Beijing

We zijn in China. We zitten nu nog in de trein voor het laatste stuk. Over 5 uur zit de treinreis erop. Onze laatste dag in Ulaanbaatar was rustig verlopen. De temperatuur was een stuk aangenamer, dan toen we er aankwamen. T-shirt weer, zoals we dat graag willen hebben. Wat rondgelopen in de stad, inkopen gedaan voor in de trein en geprobeerd onze laatste tugrugs (Mongoolse munt) te slijten. Maar dat lukte niet,want na het eten, waren de souvenirwinkels gesloten.
Gisteren morgen vroeg op, want onze trein vertrok om tien over zeven. Tot aan de grens met China zagen we het inmiddels vertrouwde Mongoolse landschap aan ons voorbij trekken. ’s Avonds gegeten in de restauratiewagon om toch nog onze laatste tugrugs kwijt te raken. Nou dat kon prima, want het eten was aardig aan de prijs, zeker in verhouding met de kwaliteit. Maar er kon ook met euro’s bijbetaald worden. Al met al lekker gegeten. Het was voor iedereen hetzelfde menu. De wagon zag er heel leuk Chinees uit en met het voorbij gaande Mongoolse landschap was het een mooi geheel. We hadden om 6 uur gereserveerd, maar omdat de voorgaande ploeg eters nog niet klaar was, moesten we even wachten. Dus begon ons etentje te laat. Maar om 7 uur moesten we wel weg, want toen reden we het grensstation binnen.
Vervolgens kwam de Mongoolse douane en werden onze paspoorten ingenomen. Daarna werden er twee wagons tussenuit gehaald, waaronder de restauratiewagon. Na enige tijd kregen we de paspoorten weer terug en vertrok de trein naar het Chinese station. Onderweg inspecteerden soldaten de trein nog aan de onderkant op verstekelingen.
Bij het Chinese station werd de trein een hangaar binnen gereden om van onderstel te wisselen. De trein werd hier in twee delen gesplitst. Alle wagons werden losgekoppeld van elkaar en daarna met vijzels omhoog gekrikt. Omdat het andere deel van de trein naast ons stond, konden we alles prima volgen. Na hoog genoeg te staan werden de wielen er onderuit getrokken. Vervolgens werden de rails ca 10 cm naar binnen geduwd en kwamen de nieuwe wielstellen eronder. Inmiddels kwamen onze paspoorten ook weer terug met Chinese stempels. Vervolgens moesten alle wagons weer aan elkaar vast gemaakt worden. Al met al duurde de grenspassage 6 uur. Wij waren intussen al gaan slapen.
Nu hebben we het Chinese landschap als uitzicht. De vlaktes zijn voorbij en hebben plaats gemaakt voor grote steden met industrie en smog, maar ook heuvellandschap, boerenland en bossen. In ieder geval zien we veel menselijke activiteit.
En nu wacht Peking op ons, waar we nog een drukke twee dagen hebben.