Het puntje van de hak

We zitten nu in Santa Cesarea Terme. Ons appartement bevindt zich in een voormalig klooster. Een deel van de ruimtes in het klooster wordt nog bewoond door lokale bevolking, een 3-tal wordt verhuurd aan toeristen door het op de heuvel gelegen hotel, waartoe het behoort. De lokalen begroeten ons met een vriendelijke nieuwsgierigheid als we langslopen.
Ons reisboek omschrijft Santa Cesarea Terme als volgt: prachtige villa’s en imposante flaneer boulevards getuigen van een glanzend verleden als kuuroord. Nu flaneren er alleen maar hoogbejaarden langs de boulevard, velen op weg naar het kuuroord dat hier op de rotsen ligt.
Ons balkon kijkt uit op de zee en de boulevard, met daartussen een geplaveide weg, met overdag regelmatig verkeer.

Gisteren naar Lecce geweest, de levendige provinciehoofdstad, die bekend staat om zijn weelderige barokarchitectuur. Nadat we erin geslaagd waren de auto ergens buiten het centrum te parkeren (het is ongelooflijk, hoe druk het hier is), zijn we het oude centrum in gelopen. Eerst nog op een terrasje cappuccino gedronken, daarna via de pleinen, basilica en kerken een paar uren rondgeslenterd. Hier ook weer toeristen, vooral grotere groepen, die achter hun gids aanhobbelen.
Na een poosje hadden we het wel weer gezien en gingen we op weg naar de auto. Lecce uitkomen viel nog niet mee. Vlak voor een rotonde stond het muurvast, gelukkig ging dat nog relatief snel dankzij Paul zijn assertieve rijstijl. Als ik gereden zou hebben, hadden we er waarschijnlijk een uur langer gestaan.
Omdat het nog vroeg in de middag was, besloten we naar Capo Santa Maria di Leuca te rijden, het zuidelijkste puntje van Puglia. Bovenop de kaap ligt een pelgrimskerk, die veel bezoekers zou trekken, omdat beweerd wordt dat alleen diegenen, die een pelgrimstocht naar Finnibus Terrae maken, toegelaten worden tot het paradijs. Nou, da’s wel mooi dan: als dat het criterium is, komen wij in ieder geval in het paradijs.
Er was nu een handjevol toeristen. Grappig was dat we twee zeer luxe dure auto’s zagen met een soort zebraprint, verdere niets (behalve een nummerbord achterop) en veel apparatuur aan de binnenkant en ook buitenkant. De ene was een Ferrari, de andere konden we niet herleiden. Blijkbaar waren ze met nieuwe modellen proefritten aan het maken.

Voor wat betreft de rijstijl van de Italianen hier in het zuiden van Italie: die houden zich nergens aan. We zien er ontelbaren die aan het bellen zijn in de auto, in auto’s die zich aan de snelheid houden zitten altijd toeristen, inhaalverboden en parkeerverboden gelden blijkbaar niet voor Italianen. Een paar meter voor een rotonde, word je nog ingehaald en afgesneden. Bijzonder. Waarschijnlijk zijn het wel erg goede coureurs in de racesport, want iedereen oefent op de openbare weg.
We letten ook met zijn tweeën op in de auto (de een rijdt, de ander navigeert). Meestal gaat dat goed. Soms (dankzij het vele eenrichtingverkeer hier in de stadjes) gaat het wat minder goed en doen we 3 x hetzelfde rondje. Een andere keer hebben we een communicatiemisverstand en levert het wat (tijdelijke) ergernis op. Zoals een weg waarop we links moeten volgens de navigator (in dit geval ik), Paul keurig voorsorteert en naar links wil afslaan, ik aangeef dat er van rechts geen verkeer komt door te zeggen: van rechts kan ie. Paul verstaat echter: naar rechts en reageert verontwaardigd, dat ik net nog zei dat we linksaf moesten. Ik vervolgens dubbel van het lachen proberen uit te leggen, wat ik wel bedoelde.
Vandaag gaan we in de omgeving wat wandelen, er zijn hier vele mooie baaien en wij willen naar de Spiaggia Porto Miggiano wandelen, waar we ook kunnen zwemmen.