Het is heel erg druk in het paradijs

Zondag 5 februari.

We zijn in Ao Nang beach aan geland en dit is alweer de laatste avond hier.Voor we Koh Yao verlieten hebben we nog een echte Thaise massage gehad op het strand. Omdat er niets was om je hoofd in te leggen, lag ik met mijn hoofd opzij. Het was een spieren drukpunt massage. Op mijn rug en benen prima, maar in mijn nek toch minder. Na afloop kon ik alleen opzij kijken en duurde het even voordat ik mijn nek weer kon draaien om naar voren kon kijken. Dit was dus niet echt wat voor mij, maar Marianne vond het heerlijk. Nadeel was ook dat er af en toe insecten op je zaten te kribbelen, terwijl je juist wilde ontspannen.

De vaartocht vanuit Koh Yao Noi nam maar 20 minuten in beslag. De andere 2 toeristen werden opgewacht aan de kade, maar er was niemand voor ons. Dus wij de kade afgelopen naar de weg. Niemand. Wel kwamen diverse verontruste Thai ons vragen wat er aan de hand was en of ze een taxi voor ons moesten bellen. Na een half uur wachten was het genoeg. Ik ging bij een eettent vragen of er wifi was. Geen Wifi. Nou dat wordt dan duur bellen. Maar een aardige Thaise jongeman wilde met zijn telefoon ons Thaise contact nummer bellen. Marianne had net Gerben aan de lijn, toen er een taxi naast mij was gestopt, waarvan de chauffeur eerst bij de Thai in de buurt wat ging rondvragen. Uiteindelijk liet hij mij wat op z’n telefoon zien en dat was mijn naam. Deze suffe Thai was onze taxichauffeur. Marianne kon Gerben ophangen en een half uur later waren we in ons nieuwe resort. Dit is weer een prachtig resort (Ban Sainai). We hebben een ruim, mooi huisje met balkon, vlak bij het mooie zwembad. Vanaf mijn ligbed bij het zwembad zie ik vlakbij een steile rotswand oprijzen met op de voorgrond groene kokospalmen. Gewoon een prachtig uitzicht. Het is hier een oase van rust. Toen we in de namiddag het stadje gingen verkennen was het gedaan met de rust. Met de shuttle van het resort werden we naar het strand gebracht. Ongelofelijk wat een drukte. Een lange boulevard en een lange straat haaks daarop met alleen maar restaurants en winkeltjes. En een gigantische hoeveelheid toeristen. Na lekker gegeten te hebben bij een Indiaas restaurant zijn we teruggelopen naar ons resort.

Bij het ontbijt aan een mooi meertje werden we verrast door een zwemmende varaan die ontbijtgasten kwam bekijken en wat de toeristen op hun bordje hadden. Het was een vrij groot exemplaar, van ca 2 m lang. Hij zwom vlak langs ons terras en bleef even naar ons staren. We hadden er ook al een gezien bij ons vorige resort. Vandaag stond een boottocht naar PhiPhi eilanden op het programma. We werden bij ons hotel opgehaald en naar een bootsteiger gebracht. Hier waren al veel mensen aanwezig. Maar het was goed georganiseerd. Iedereen kreeg een kleur polsbandje (wij bruin) zodat je wist bij welke boot je hoorde. Wij zaten met 40 man in een grote speedboot. Met 3 Honda buitenboord motoren van 250cc elk vlogen we over het water. Na een klein uur waren we er. Als eerste werden we op het strand van Bamboe-eiland afgezet. Het was een drukte van belang op dit kleine eilandje. De ene speedboot na de andere. We mochten een uurtje rondlopen. Nou eigenlijk waren we snel uitgekeken. Dus toen maar mensen kijken, die waren er genoeg. Ik weet nu de laatste strandmode voor de dames. Zo duidelijk mogelijk je bilpartij showen. Het kan slechter. Daarna ging het langs een grot naar monkey bay. Daar zaten inderdaad apen op ons te wachten. Ze worden gevoerd om op de foto te gaan. Toen vervolgens naar Pileh-lagune. Maar voor we daar aankwamen kregen we pech. Bij 1 motor was de schroef kapot gegaan. Langzaam voeren we de lagune in en gingen ten anker, net als nog 100 boten. En iedereen ging daar zwemmen. Omdat het vloed was, was alle strand ondergelopen. Wij bleven extra lang, want er was een nieuwe boot in aantocht. Met de verse boot ging het verder naar MAYA BEACH van de film The Beach. Dit is een paradijselijke baai omringd door hoge steile kliffen en een mooi strand. Maar het was wel heel erg druk in het paradijs. Ik wist niet dat er zoveel mensen naar het paradijs mogen. Daarom is het strand en de baai ook 3 jaar gesloten geweest, er kon niemand meer bij in het paradijs. De verscholen baaien en mooie stranden maken dit een prachtig en uniek gebied. Maar het was er wel heel heel erg vol. De baai van Maya beach kon trouwens niet via de lagune bereikt worden, want daar mocht geen boot meer varen en zwemmen was ook verboden. Er waren bewakers en als er maar iemand te ver het water in ging, werd er op een fluitje gefloten en kwam de bewaker aangerend. Op een ander punt werden we afgezet, waarna we lopend dwars over het eiland door naar Maya beach konden lopen. Iedereen was zijn droomfoto aan het maken en het lukte ons toch nog om niemand op de foto te krijgen of alleen een van ons beide. Daarna was het file teruglopen naar de boot. Alles was strak georganiseerd, zodat iedereen op tijd terug was en in de juiste boot. De lunch werd een latertje en was op Phi Phi Dong. Dit eiland is bewoond. We werden bij de boulevard afgezet om in een groot eetpaleis onze lunch te nemen van een lopend buffet, wat overigens prima was. Omdat het al laat was (een uur of vier) dacht ik dat we wel terug zouden varen, maar er was ons ook nog snorkelen beloofd. Omdat we zo laat waren lag er bijna geen boot meer bij de snorkel plek. Het was wel een mooi rif, met veel leuke vissen en mooi koraal dus we waren blij verrast. En ze namen ook rustig de tijd. Grappig was dat een aantal mensen van onze boot niet konden zwemmen. Met een zwemvest aan gingen ze het toch proberen, aangemoedigd en geholpen door de gids. Sommige deden wat pogingen om te zwemmen en een ander moest zo nu en dan even angstig gilletje slaken. Het was wel vermakelijk om te zien. Daarna was de trip toch echt afgelopen en gingen we volle snelheid weer terug naar Ao Nang. Al met al hadden we mooie dingen gezien, maar was het veel te druk in het paradijs. Terug in ons resort was het een oase van rust.

De volgende morgen 6 februari moesten we vroeg ons bed uit. We konden een kwartier eerder, om kwart over zes, ontbijten. Onze auto met chauffeur stond al te wachten. Het was ongeveer 2.5 uur rijden naar de pier bij Surat Thani om naar Ko Samui te gaan. De omgeving was het eerste stuk erg mooi met de grillige hoge karstbergen. Daarna was de snelweg een kaarsrechte lijn door een vlak landschap met oliepalm en rubber plantages. Het was erg rustig op de weg en er was geen dorp te zien. Om half tien waren we er, terwijl de ferry pas om 11.00 zou vertrekken. Dus wachten. De ferry was een snelle catamaran. Uiteindelijk vertrokken we om 11.45. Op de kade van Ko Samui werden we netjes opgewacht en bij ons hotel gedropt. We hebben weer een ruim huisje in de buurt van het strand. Hoewel alles er netjes uitziet, waren we afgelopen dagen wel erg verwend met onze accomodaties, zodat dit toch wel minder is. Maar dat geeft niet, want er is een zwembad en restaurant bij het strand met palmbommen. Dat is toch luxe. Even verderop op het strand hebben we vanavond een heerlijke vis (white snapper) gegeten, die de eigenaar speciaal voor ons op de markt was gaan kopen. Komende 2 dagen gaan we rustig aan doen, toch Marianne ???? Morgen staat er voor mij een aromatische olie massage en voor Marianne een gewone Thaise massage op het programma. Verder zien we wel. Even geen toertje meer.