Het is bijna weer zover

Colombia:
•28 x zo groot als Nederland
•het hart van het land wordt gevormd door de hoge Andestoppen
•een centrale hoogvlakte en laagvlakten aan de kust
•een groot junglegebied en tropisch regenwoud
•aan de ene kant de Stille Oceaan en aan de andere kant de Caribische zee.

Mijn reis begint maandag, 13 februari in Bogota (eigenlijk al erg, erg vroeg op die maandagochtend). Het vliegtuig naar Madrid vertrekt om 7.40, dan volgen er 2 ½ uurtjes vliegen, 5 uurtjes wachten, weer 10 ½ uurtjes vliegen tot we om een uurtje of 8 ’s avonds in Bogota landen (dan is het hier 2 uur ’s nachts en liggen jullie als het goed is al op een oor).

Vanaf Bogota vliegen we een paar dagen later naar Neiva, waarvandaan we naar de Tatacoa woestijn gaan, daar mag ik volgens mijn reisbeschrijving onder de sterren slapen. Dat is weer eens wat anders dan ’s morgens wakker worden in mijn tentje en Tweetie zien.
Na het woestijngebeuren rijden we zuidwaarts door het Andesgebergte naar San Agustin, vervolgen onze weg noordwaarts, waar we vanaf Medellín naar Santa Marta aan de Caribische kust vliegen (uiteraard via veel andere plaatsjes waar we één of twee dagen blijven (anders duurt zo’n reis nooit 3 weken), maar daar ga ik jullie niet mee vermoeien). Onze laatste stop in het noorden is Cartagena, een stad die op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat en die het decor vormde van de roman Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Márquez.
Vanaf Cartagena vliegen we uiteindelijk op 4 maart weer terug naar Bogota en via Madrid naar Amsterdam, maar zover is het nog lang niet ;-)

Colombia staat vooral bekend vanwege de Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia, oftewel FARC en uiteraard de drugsmaffia. Nou ben ik niet van plan om me met één van beide te bemoeien (tenzij gedwongen). We doorkruisen één onveilig gebied, van San Augustin naar Popayan, een zgn. ‘Red Zone’, dat is een gebied dat minder veilig is omdat zich daar guerrilla’s en cocaplantages bevinden. Die gebieden worden zwaar bewaakt door het leger, dus dat is dan weer een voordeel bij een nadeel (moet in de praktijk uiteraard nog blijken). Maar goed: we hebben ook de maoïsten in Nepal overleefd (wel tegen betaling van ’losgeld’ á € 8,25 p.p.).

Waarom Colombia?
Geef een reis de titel: “Te paard langs 5000 jaar oude Indiaanse sculpturen”, dan ben ik al voor 45% om. En verder: drink koffie op koloniale pleinen waar Zorro werd gefilmd, tel sterren in de woestijn, overnacht op een koffiefinca, bewonder Botero’s kunst in Medellin en geniet van vers gebakken vis en rum cola’s op het Caribische strand. Ik heb nog niet zoveel met Botero’s kunst (ik heb meer iets met de boeken van Gabriel Garcia Marquez), ook heb ik meer met rode wijn dan met rum cola, maar het gaat om het beeld dat geschetst wordt. Dat is natuurlijk een verkooppraatje (waar ik met open ogen intuin), dat snap ik ook wel, dus ben ik me maar eens wat meer gaan verdiepen in objectievere informatie over Colombia. De Lonely Planet noemt het: “een paradijs, als er geen geweld en drugs zouden zijn”. Martin (reisgenoot uit Uganda) komt er regelmatig en schrijft: “Colombia is een heerlijk land met ontzettend vriendelijke mensen die van elke dag genieten. Je hoort overal muziek en mensen dansen waar ze maar kunnen. Je hebt er Caribische kust, regenwoud, bergen, rivieren en hele mooie steden”.
Die omschrijving was voldoende voor de resterende 55% die nodig was om de knoop door te hakken, dus Colombia is het geworden.

Sinds ik besloten heb deze reis te maken, is het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse zaken wel enigszins gewijzigd (in negatieve zin), maar dat mag de voorpret niet drukken.
En als het niet helemaal goed gaat daar, hebben we altijd nog de uitspraak van Gabriel Garcia Marquez: "La vida no es la que uno vivió, sino la que uno recuerda, y cómo la recuerda para contarla."

De voorbereiding op deze reis heeft erg te lijden gehad onder de drukke bezigheden voor mijn bachelorthesis. Die weg was lang en moeizaam: vele, vele hoofdbrekens, wanhopige gedachten waarom ik mezelf dit in vredesnaam aandoe, nachtmerries over mijn hypotheses en de statistische analyses daarvan, spannende momenten in afwachting van het commentaar van mijn studiebegeleider en het zgn. peerreview van mijn medestudente Sieneke (die snotverkouden mijn thesis heeft zitten reviewen omdat ze wist dat ik nog maar korte tijd had voor vertrek en eerlijk aangaf dat ze niet wist of ze iets in mijn thesis niet begreep door mijn schrijfstijl of door de watten in haar hoofd).
Maar . . . de scriptie is een week voor vertrek ingeleverd, een dag later kreeg ik bericht van mijn studiebegeleider dat hij de scriptie met een voldoende beoordeling doorgestuurd had naar de examinator (dat betekent automatisch dat ik een 6 heb) en toen . . . . . . was ik hartstikke blij.
Op naar de laatste 4 modules voor de bachelor (na de 38 die ik al afgerond heb, stelt dat niet zoveel meer voor) en dan . . . . op naar de master.

Con amor,
Marianne