Medellin

We zijn nu in Medellin, een grote stad, wat wel even wennen is na alle kleine dorpjes/stadjes (op Bogota na) tot nu toe. We hebben wat lange reisdagen achter de rug, maar ook wat relaxmomenten (zoals een paar uurtjes aan het zwembad van een idyllisch op een heuvel gelegen finca in de Triangulo del Café).
Vandaag, van Salento naar Medellin was de langste reisdag tot nu toe, door hoge bergen over smalle, drukbereden slingerwegen, vol met erg grote vrachtwagens, waar we zelf erg lang in de file gestaan hebben.
Colombia is een mooi land, niet spectaculair, maar gewoon mooi. Bergachtig en de mensen zijn erg vriendelijk. Wat tot grappige situaties leidt is dat hier werkelijk niemand Engels spreekt. Mijn handgebaren zijn ook dermate onderontwikkeld dat het me moeite kost om mijn was (en niet die van iemand anders terug te krijgen). In de groep zijn er wel enkelen die Spaans spreken, die meestal de situatie weer in goede banen leiden, anders weet ik niet wat voor eten, drinken of andere zaken we zouden krijgen die we niet willen.
Van tevoren zag ik op tegen de groepsgrootte van 18, maar tot nu toe is het alleen maar vreselijk gezellig gebleken en wordt er veel gelachen. Toen we hier pas een paar dagen waren, had ik al het gevoel dat ik al eeuwen uit Nederland weg ben (en nog een eeuwigheid weg wil blijven). Zoals gewoonlijk voel ik me tijdens deze reizen een groentje, sommige van mijn reisgenoten reizen al zo lang dat ze al de halve wereld gezien hebben, terwijl ik die hele halve wereld nog moet zien. Hun verhalen zijn alleen maar nog meer voer voor de steeds langer wordende lijst (van landen die in nog moet zien). Hennie, mijn kamergenote, is zelfs al naar Antarctica geweest, en als ik dat hoor bekruipt me bijna een jaloers gevoel. Frappant is ook om te horen welke landen in de top 3 van mijn wereldreisgenoten staan.
Gisteren was een heerlijke wandeldag, toen hadden we een uurtje reistijd naar Salento met de bus en daarna zijn we in jeeps naar de Cocora Vallei gereden, daar groeit de nationale boom van Colombia, de waspalmboom, de Palma de Cera, de hoogste palm ter wereld. De wandeling was prachtig, over heuvels met soort terrasjesachtig uitgesleten koeienpaadjes van gras, bamboestruikgewas en paars bloeiende bomen. De wandeling zou twee uur duren. Met z’n drieen zijn we verder bergopwaarts gelopen (met duidelijke instructies van onze gids, een wandeling die incl. terugweg een uur of 3 of 4 zou duren. We hebben er uiteindelijk 4 uur over gedaan (inclusief een heerlijk kopje koffie bij een finca bovenop de berg met op de voorgrond prachtige vuurpijlen en op de achtergrond bergpieken, die in de nevel hingen. De afdaling ging door naaldwoud, regenwoud, over hangbruggetjes over de rivier en uiteindelijk langs bergweitjes. De gids van de groep wachtte ons op (de rest van de groep was al veel eerder terug en naar het hotel) en de terugtocht in de jeeps met Colombiaanse muziek uit de speakers gaf echt een vakantiegevoel.
In Salento hadden we een heerlijk rustiek hotelletje, hier in Medellin zitten we in een groot hotel midden in het oude centrum. Morgen gaan we een stadswandeling maken. Het plan was eerst om te gaan paragliden met z’n vieren, maar Hennie en ik kwamen erachter dat we daar de hele dag zoet mee zijn en dan niets van Medellin zien. Morgen volgt dus weer een cultuursnuifdag, waar we ons ook maar eens gaan verdiepen in Colombia’s meest beroemde kunstenaar, Fernando Botero.
Oh, en als jullie je soms afvragen hoe het eten hier is: dat is heerlijk. ’s Morgens ontbijt met vers fruit en ’s avonds heb ik tot nu toe standaard bijna altijd forel, omdat die zo vreselijk lekker is.
Liefs vanuit de stad van de eeuwige lente,
Marianne