31 oktober

Paul en Marianne zijn s morgens nogal aan het treuzelen en op een bepaald moment wordt Cor dat een beetje zat en begint aan te dringen op actie. Zo gezegd zo gedaan en op pad gegaan naar het noorden van het eiland, ondanks het slechte weer en de evenzo slechte weersvoorspellingen, nl. regen en harde wind.
De weg liep glooiend langs de kust en hoe verder we noordwaarts kwamen, hoe hoger de golven. Marianne reed best goed, maar luisterde niet altijd direct naar de navigator waardoor een aantal mooie uitzichtpunten voorbij gereden werd. Wel werd er tijdig gereageerd toen de Kilauea vuurtoren aangegeven stond. Een liefelijk landweggetje leidde naar een evenzo liefelijke vuurtoren, die van een afstand bewonderd werd. De parkeerplaats werd bevolkt door een stel inheemse ganzen en de alom aanwezige wilde kippen.

Het eiland is dichtbevolkt met wilde kippen: hanen en hennen: op de parkeerplaatsen, in de tuin van ons appartementencomplex, in winkelcentra, in de bomen en op de grond: overal kippen. Over de reden dat hier zoveel kippen zijn, doen verschillende verhalen de ronde. Waarschijnlijk hebben de Polynesiers ze eeuwen geleden meegebracht en hebben ze zich hier ongebreideld kunnen vermeerderen omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben en niet te eten zijn (zo hard als steen). Dat even als tussendoor info. We hebben hier trouwens ook al een aantal keren in de file gestaan. Er is 1 hoofdweg over het eiland, noordwaarts en zuidwaarts (geen rondweg, want zowel noordwaarts als zuidwaarts houdt de weg plotsklaps op bij een strand). Op het hele eiland zijn 13 stoplichten en zijn er diverse wegwerkzaamheden aangegeven waar echter niets van werkzaamheden te bespeuren is. Een combinatie daarvan zal tot files leiden. Verder heb je op diverse plaatsen bruggetjes waar slechts 1 vehikel overheen kan en dan moet je wachten. De automobilisten zijn echter zo netjes dat dit nooit problemen oplevert met voordringers.

In Hanelei aangekomen moest er koffie gedronken worden en geplast, tenminste dat vond Marianne en aangezien die reed, werd er gestopt zonder vooraf overleg. Terwijl Cor schuilde onder een luifel van een winkel, gingen Paul en Marianne op zoek naar een koffietent, want beiden hadden wel een paraplu en Cor niet. Tent gevonden, Cor gehaald en door de inmiddels harde regen naar de koffietent gehold. 
Na deze versnapering toog het drietal verder en kwam aan bij het eindpunt van de noordelijke weg, Hanakapiai beach, een prachtig strand met hoge golven, waar ook de Kalalau trail begon, een mooie wandeling langs de Na Pali kust. Het regende wel af en toe, maar het drietal besloot toch aan de wandeling te beginnen. Helaas werden ze al na een paar honderd meter tegengehouden door een ranger, die aangaf dat ze niet verder mochten omdat door de vele regen het pad deels overstroomd was en te gevaarlijk. Toen zijn Paul en Marianne maar een stuk langs het strand gaan lopen, waar ze zeeschildpadden gezien hebben (althans de kop van het dier). Cor vermaakte zich aan heb begin van het strand.
Toen was Cor aan de beurt om te rijden en dat ging best goed. Hij moest even wennen aan een automaat en dat leverde een paar keer een nogal drastische stop op (per ongeluk op rempedaal getrapt), wat bijrijder Paul niet erg kon waarderen, maar de vriendschap niet schaadde. Wel moesten de inzittenden erg wennen aan het feit dat als tegen Cor gezegd werd dat hij links- of rechtsaf moest, Cor dat ook direct deed, door pontificaal bovenop het rempedaal te stappen. Dat een chauffeur luistert is prima, want zowel Paul als Marianne luisteren als zij chauffeur zijn, helemaal niet naar de navigator, wie dat ook is, maar het moet geen gevaarlijke situaties voor het andere verkeer opleveren.
Verder ging alles prima.

‚s avonds zijn we nog even naar Lihue gereden voor een vieze hamburger. Dat die vies was wisten we overigens pas nadat wij die opgegeten hadden, anders hadden we dat ritje uiteraard niet gemaakt.