Van Sengkang naar Rantapao

Weer een lange reisdag, maar wel eentje die leuk begon: om half 6 opgestaan voor de boottocht op het Tempe meer. Verdeeld over 6 houten bootjes voeren we over de rivier naar het gigantisch grote Tempe meer. Langs de oever was het al levendig, mensen waren zich aan het wassen, tandenpoetsen, of de was aan het doen. Midden op het meer bevinden zich drijvende huizen. Bij een van die huizen mochten we binnenkomen om een kopje thee te drinken en gefrituurde banaan te eten, waarbij we gelijk konden zien hoe de mensen leven. Ze maken ook zelf nieuwe eilandjes: grote bamboe takken worden in een wigwamvorm neergezet en daar wordt modder op gedaan, zodat er elke keer meer grond ontstaat. Ook houden deze eilandjes de massa’s waterhyacint tegen, dat hier, zoals in zoveel tropische landen, een ware plaag is.
Na dit boottochtje, hadden we weer een lange rit voor de boeg naar Rantapao. De lunch genoten we met uitzicht op Buntu Kabobong, ook wel Erotic mountain genoemd. Om in die bergen wat erotisch te zien, heb je wel veel fantasie nodig. Het uitzicht was prachtig en we zaten met z’n allen naast elkaar op een rijtje met een bordje noedels voor ons te genieten.
Uiteindelijk kwamen we in Torajaland aan en zagen we de eerste tongkonan’s, de traditionele huizen met de bijzondere daken. Volgens sommigen verbeeldt het dak de hoorn van een buffel, maar volgens anderen de romp van een boot. Zelfs de Lonely Planet geeft beide opties.
Het was donker toen we in Rantapao aankwamen en we zitten in een soort lodge buiten de stad. Het meubilair in de kamers is in soort Lodewijk de 14e stijl, wit met ‘gouden’ randjes. We hebben een eigen veranda, waar we nu ons verhaal van vandaag aan het typen zijn. Het enige geluid dat we horen is dat van de krekels. Het is een grote lodge, maar behalve onze groep, is er niemand.
Een bijzonderheid van het Toraja volk, is de begrafenis. De begrafenis is het belangrijkste feest hier. Al naar gelang hoe rijk, en hoe belangrijk een familie is, wordt de grootte van de plechtigheid bepaald. Als een belangrijk man sterft, kan het soms wel 10 jaar duren voor zijn begrafenis plaatsvindt. De familie moet sparen voor het feest. De dode ligt al die tijd in de achterkamer te wachten. Voor het feest komen de mensen van overal met cadeaus om hun laatste eer te bewijzen. Ze nemen varkens en buffels mee, die geslacht gaan worden. Het feest kan wel 10 dagen duren. De meeste feesten zijn in de droge maanden juli en augustus.
Morgen is er echter ook een begrafenisfeest en daar gaan wij naartoe.