Trekking door Torajaland
Door: Paul en Marianne
Blijf op de hoogte en volg Paul
25 Oktober 2015 | Indonesië, Rantepao
23, 24 en 25 oktober wandeltocht Torajaland
De eerste dag van onze wandeltocht gingen we om een uur of half 11 lopen. Het pad of de weg, liep grotendeels stijgend. Soms liepen we over de weg, soms over een pad. De sawa’s zijn helaas grotendeels dor en dat is een minder mooi gezicht dan wanneer zij groen zouden zijn. Soms zien we een groene sawa, maar dat is minimaal. De lunchplek was in een restaurant met uitzicht op de dorre sawa’s. Ook dat was over een stijgende weg omhoog lopend, waar we eerst langs een grote lodge kwamen, die er luxe uitzag.
Daarna doorgelopen naar onze eerste overnachtingsplek, bovenop een berg, met wat mooie tongkonans, die je overigens heel veel ziet. Dat hadden we niet verwacht. We hadden wel af en toe een mooie tongkonan verwacht, maar ze zijn in elk dorpje volop en dat is een prachtig gezicht.
S’avonds hebben we op de veranda van de tongkonan gegeten. Er was (uiteraard) rijst, noodles, kip, en gestoofde varens (die naar spinazie smaakten). Prima te eten.
Onze groep sliep in twee tongkonans. We sliepen op de 1e verdieping. Er lagen dunne ‘matrasjes’ op de grond en er waren ‘dekens’ (die meer leken op tafelkleden). Paul had zijn eigen matras en slaapzak meegenomen, dus ik had twee dekens. Dat was wel fijn, want het was best koud. Ik heb goed geslapen, ondanks de harde ondergrond en Paul heeft ook redelijk geslapen.
’s Morgens hadden we bananenpannenkoekjes als ontbijt en fruit (mango, banaan en papaya) en thee . Smaakte prima. Daarna weer aan de wandel.
Voor het ontbijt zijn Paul en ik nog even naar beneden, door de rijstvelden, gelopen. Hier stond wel overal water op. De verse aanplant was mooi groen. Met het ochtend licht was het erg mooi om foto’s te maken. Het was een sereen plaatje.
Het begin van de wandeling was door de rijstvelden en toen best steil omhoog. 3 van de groep waren ziek geworden en vooral Marjolein, de benjamin van 31, had het moeilijk.
Marjolein had het op een bepaald moment zo moeilijk dat ze overwoog om terug te gaan, maar dat vond ze eigenlijk ook helemaal niet leuk. De tussenoplossing was een brommertje charteren om haar naar de lunchplek te brengen en dat werd ook gedaan. Dat was een leuk gezicht, die knappe jonge blonde vrouw achter op de brommer bij een klein Indonesisch mannetje.
Onderweg kochten onze gidsen Martin en Papa Gucci noodles en wat groente, waar ze een stukje verderop in een huis bamisoep voor ons gekookt hebben. Ook dat smaakte weer prima.
Daarna naar het tweede overnachtings plekje, het dorp en huis van Papa Gucci. Dat was ook een grote tongkonan, waar we weer op een ‘matrasje’ op de houten vloer lagen. De Toraja’s hebben een soort mini Tongkonan, waar ze hun rijst in opslaan. Op het onderste deel kun je zitten en daar hebben we ’s avonds ons eten verorberd, een soort lopend buffet. Het dorp van Papa Gucci is erg leuk. Mooie Tongkonans, gezellig, veel kinderen en het ziet er schoon uit.
Ook die nacht goed geslapen. ’s Morgens voor het ontbijt weer even aan de wandel geweest. In het kerkje dat bij het dorp hoort, waren kinderen aan het zingen. Het is zondag en dit was de zondagschool. Je zag ook in het hele dorp kinderen in hun nette kleren lopen.
Ook dit ontbijt bestond weer uit thee, bananenpannenkoekjes en fruit. We gingen om een uur of 9 wandelen en waren om 13.00 uur bij de busjes. Het was een tocht met een paar hele kleine stijgingen, maar grotendeels met veel, steil afdalen. Wel grotendeels over goede paden, zelfs verhard. Af en toe moesten we aan de kant voor een brommertje. We hielden veel pauzes, omdat we op de rest van de groep moesten wachten, maar dat was niet vervelend. Het was grotendeels bewolkt en dat was heerlijk. Ook waaide het. Als de zon even doorkwam, was het gelijk weer bloedheet.
Toen we in de busjes zaten, vroeg Brenda wat wij wilden. Of met z’n allen lunchen, of naar het hotel terug. Wij wilden graag naar het hotel terug, eigenlijk wilde bijna iedereen naar het hotel terug. 4 van de groep stapten in Rantepao uit. Na een heerlijke, weliswaar koude douche, zijn we in het restaurant van het hotel gaan eten, met zijn veertienen. Bijna allemaal hadden we tomatensoep en patat. De patat is hier heerlijk en ook de tomatensoep is prima.
We lunchten pas om 15.30 uur en ik wilde daarna graag nog even naar Rantepao om te kijken of we nog een leuke herinnering aan Torajaland konden kopen. Paul had zin om te relaxen en is een stukje meegelopen om wat water in te slaan. Ik wilde eerst naar het marktje lopen, maar daar was niets aan, dus ik heb een bemo richting Rantepao genomen. Daar werd ik midden in het stadje gedropt en ging aan de wandel, op zoek naar een souvenirwinkel, dat ook in de Lonely Planet aangegeven stond. Ik had een kaart bij me van Rantepao en wist ongeveer waar ik moest zijn, maar vroeg het onderweg toch maar even. Ik bleek toen in ieder geval in de buurt te zijn. Dat souvenirwinkeltje viel erg tegen: klein, een paar overhemden, t-shirts, sieraden, daar was ik dus snel uitgekeken. Ik ben toen teruggelopen naar de hoofdstraat en daar langs allerlei kleine winkeltjes gelopen. Daar heb ik uiteindelijk weer een nieuw vakantie-nachthemd gescoord. Terug had ik een bemo voor mezelf. Ik wist uiteraard waar ik naartoe terug moest, pasar bolu (de markt), maar de bemo dropte me op een plek die ik niet herkende. Later bleek dat dit aan de andere kant van de markt was. Ik ben maar een kant opgelopen en vroeg later aan iemand waar Toraja Prince was. Ik had al eerder naar het benzinestation gevraagd, maar dat begreep niemand. Toraja Prince was wel wat bekender blijkbaar en de richting die mij aangewezen werd was ook goed. Bij de supermarkt heb ik nog even ijskoffie voor ons gekocht en ben naar ons hotel gelopen.
De wandeltocht was erg leuk, maar ook wel zwaar, want we moesten regelmatig steil omhoog lopen en ook weer steil naar beneden. De omgeving was helaas dor en niet groen, maar ja, het is dan ook het einde van de droge tijd. Gelukkig waren de rijstvelden bij onze eerste overnachting wel nat. Het voordeel is wel, dat de paden prima zijn en er waren stukken bij, waar je liever niet wilt lopen, als het nat is. Het profiel onder de bergschoenen houdt de zware klei vast en je loopt dan met hele hompen klei onder je schoen.
De mensen zijn hier onvoorstelbaar vriendelijk en behulpzaam.
We hebben onze spullen gepakt, want morgen gaan we weer op weg naar de volgende stop: Pendolo aan het Poso meer.
De eerste dag van onze wandeltocht gingen we om een uur of half 11 lopen. Het pad of de weg, liep grotendeels stijgend. Soms liepen we over de weg, soms over een pad. De sawa’s zijn helaas grotendeels dor en dat is een minder mooi gezicht dan wanneer zij groen zouden zijn. Soms zien we een groene sawa, maar dat is minimaal. De lunchplek was in een restaurant met uitzicht op de dorre sawa’s. Ook dat was over een stijgende weg omhoog lopend, waar we eerst langs een grote lodge kwamen, die er luxe uitzag.
Daarna doorgelopen naar onze eerste overnachtingsplek, bovenop een berg, met wat mooie tongkonans, die je overigens heel veel ziet. Dat hadden we niet verwacht. We hadden wel af en toe een mooie tongkonan verwacht, maar ze zijn in elk dorpje volop en dat is een prachtig gezicht.
S’avonds hebben we op de veranda van de tongkonan gegeten. Er was (uiteraard) rijst, noodles, kip, en gestoofde varens (die naar spinazie smaakten). Prima te eten.
Onze groep sliep in twee tongkonans. We sliepen op de 1e verdieping. Er lagen dunne ‘matrasjes’ op de grond en er waren ‘dekens’ (die meer leken op tafelkleden). Paul had zijn eigen matras en slaapzak meegenomen, dus ik had twee dekens. Dat was wel fijn, want het was best koud. Ik heb goed geslapen, ondanks de harde ondergrond en Paul heeft ook redelijk geslapen.
’s Morgens hadden we bananenpannenkoekjes als ontbijt en fruit (mango, banaan en papaya) en thee . Smaakte prima. Daarna weer aan de wandel.
Voor het ontbijt zijn Paul en ik nog even naar beneden, door de rijstvelden, gelopen. Hier stond wel overal water op. De verse aanplant was mooi groen. Met het ochtend licht was het erg mooi om foto’s te maken. Het was een sereen plaatje.
Het begin van de wandeling was door de rijstvelden en toen best steil omhoog. 3 van de groep waren ziek geworden en vooral Marjolein, de benjamin van 31, had het moeilijk.
Marjolein had het op een bepaald moment zo moeilijk dat ze overwoog om terug te gaan, maar dat vond ze eigenlijk ook helemaal niet leuk. De tussenoplossing was een brommertje charteren om haar naar de lunchplek te brengen en dat werd ook gedaan. Dat was een leuk gezicht, die knappe jonge blonde vrouw achter op de brommer bij een klein Indonesisch mannetje.
Onderweg kochten onze gidsen Martin en Papa Gucci noodles en wat groente, waar ze een stukje verderop in een huis bamisoep voor ons gekookt hebben. Ook dat smaakte weer prima.
Daarna naar het tweede overnachtings plekje, het dorp en huis van Papa Gucci. Dat was ook een grote tongkonan, waar we weer op een ‘matrasje’ op de houten vloer lagen. De Toraja’s hebben een soort mini Tongkonan, waar ze hun rijst in opslaan. Op het onderste deel kun je zitten en daar hebben we ’s avonds ons eten verorberd, een soort lopend buffet. Het dorp van Papa Gucci is erg leuk. Mooie Tongkonans, gezellig, veel kinderen en het ziet er schoon uit.
Ook die nacht goed geslapen. ’s Morgens voor het ontbijt weer even aan de wandel geweest. In het kerkje dat bij het dorp hoort, waren kinderen aan het zingen. Het is zondag en dit was de zondagschool. Je zag ook in het hele dorp kinderen in hun nette kleren lopen.
Ook dit ontbijt bestond weer uit thee, bananenpannenkoekjes en fruit. We gingen om een uur of 9 wandelen en waren om 13.00 uur bij de busjes. Het was een tocht met een paar hele kleine stijgingen, maar grotendeels met veel, steil afdalen. Wel grotendeels over goede paden, zelfs verhard. Af en toe moesten we aan de kant voor een brommertje. We hielden veel pauzes, omdat we op de rest van de groep moesten wachten, maar dat was niet vervelend. Het was grotendeels bewolkt en dat was heerlijk. Ook waaide het. Als de zon even doorkwam, was het gelijk weer bloedheet.
Toen we in de busjes zaten, vroeg Brenda wat wij wilden. Of met z’n allen lunchen, of naar het hotel terug. Wij wilden graag naar het hotel terug, eigenlijk wilde bijna iedereen naar het hotel terug. 4 van de groep stapten in Rantepao uit. Na een heerlijke, weliswaar koude douche, zijn we in het restaurant van het hotel gaan eten, met zijn veertienen. Bijna allemaal hadden we tomatensoep en patat. De patat is hier heerlijk en ook de tomatensoep is prima.
We lunchten pas om 15.30 uur en ik wilde daarna graag nog even naar Rantepao om te kijken of we nog een leuke herinnering aan Torajaland konden kopen. Paul had zin om te relaxen en is een stukje meegelopen om wat water in te slaan. Ik wilde eerst naar het marktje lopen, maar daar was niets aan, dus ik heb een bemo richting Rantepao genomen. Daar werd ik midden in het stadje gedropt en ging aan de wandel, op zoek naar een souvenirwinkel, dat ook in de Lonely Planet aangegeven stond. Ik had een kaart bij me van Rantepao en wist ongeveer waar ik moest zijn, maar vroeg het onderweg toch maar even. Ik bleek toen in ieder geval in de buurt te zijn. Dat souvenirwinkeltje viel erg tegen: klein, een paar overhemden, t-shirts, sieraden, daar was ik dus snel uitgekeken. Ik ben toen teruggelopen naar de hoofdstraat en daar langs allerlei kleine winkeltjes gelopen. Daar heb ik uiteindelijk weer een nieuw vakantie-nachthemd gescoord. Terug had ik een bemo voor mezelf. Ik wist uiteraard waar ik naartoe terug moest, pasar bolu (de markt), maar de bemo dropte me op een plek die ik niet herkende. Later bleek dat dit aan de andere kant van de markt was. Ik ben maar een kant opgelopen en vroeg later aan iemand waar Toraja Prince was. Ik had al eerder naar het benzinestation gevraagd, maar dat begreep niemand. Toraja Prince was wel wat bekender blijkbaar en de richting die mij aangewezen werd was ook goed. Bij de supermarkt heb ik nog even ijskoffie voor ons gekocht en ben naar ons hotel gelopen.
De wandeltocht was erg leuk, maar ook wel zwaar, want we moesten regelmatig steil omhoog lopen en ook weer steil naar beneden. De omgeving was helaas dor en niet groen, maar ja, het is dan ook het einde van de droge tijd. Gelukkig waren de rijstvelden bij onze eerste overnachting wel nat. Het voordeel is wel, dat de paden prima zijn en er waren stukken bij, waar je liever niet wilt lopen, als het nat is. Het profiel onder de bergschoenen houdt de zware klei vast en je loopt dan met hele hompen klei onder je schoen.
De mensen zijn hier onvoorstelbaar vriendelijk en behulpzaam.
We hebben onze spullen gepakt, want morgen gaan we weer op weg naar de volgende stop: Pendolo aan het Poso meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
