De eerste dagen in Ecuador

Maandag 12 Februari.

We zijn gisteren aangekomen in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Onze reis was lang onzeker, omdat de noodtoestand is uitgeroepen in het land. Dat betekende ook een avondklok. Waarom de noodtoestand? Er was een drugsbende baas ontsnapt uit de gevangenis en daarop heeft de nieuwe president de oorlog aan de drugsbendes verklaard. In het najaar van 2023 werden er ook al 2 president kandidaten doodgeschoten door de bendes. Als klap op de vuurpeil sloegen de bendes terug, door live een TV uitzending binnen te lopen en de daar aanwezigen te gijzelen. Ook waren er diverse gevangenissen waar de gevangenen de bewaarders gijzelden. Door al deze gebeurtenissen wisten we niet of we nog wel moesten gaan. Je weet niet wat je kunt verwachten. Maar het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken gaf geen negatief reisadvies af ( in tegenstelling tot België en Sawadee (de reisorganisatie) liet na overleg de reis toch door gaan. Dus nu zijn we na een lange rechtstreekse vliegreis van 11 uur en 20 minuten aangekomen in Quito. Daar stond Nella onze gids voor de komende 2 weken ons al op te wachten. Zij woont in Ecuador. Veel hebben we die dag niet meer gedaan, want we waren moe.

Vandaag zijn we Quito ingegaan. Een grote stad met 2,8 miljoen inwoners. Niet alle wijken zijn veilig, vandaar dat we niet mochten gaan dwalen. Allereerst gingen we naar het hoogste punt van de stad, waar een grote engel waakt over Quito. Het was nog vroeg en het was erg rustig in de stad. Maar wat bleek, veel mensen hebben vrij vanwege Carnaval en lagen nog hun roes uit te slapen. Het uitzicht was mooi, maar door de laaghangende wolken was het zicht niet zo goed. Quito ligt in een dal op 2850 m en het uitzichtpunt met de engel op 3010 m.

Om negen uur ’s morgens kregen wij een rondleiding door de oude stad van Nella. Ook daar bijna geen mensen. De binnenstad ziet er erg Spaans uit en staat op de werelderfgoedlijst. Allemaal leuke pleinen en mooie gebouwen, vooral kerken en kloosters. En langzaam maar zeker kwam er meer volk de stad in. Nog steeds in Carnavals stemming. Dat werd wel op een vervelende manier gevierd, namelijk door met schuim uit spuitbussen op elkaar te spuiten. Maar daar werden onschuldige voorbijgangers (wij dus) ook de dupe van. En naarmate de dag vorderde natuurlijk ook expres. Tevens probeerden ze elkaar met kleurstof onder te smeren. Ik heb het redelijk kunnen ontlopen en Marianne ook, maar anderen van de groep zaten aardig onder. ’s middags konden we vrij rondkijken in de stad en dan zouden we om 5 uur weer verzamelen voor het diner. Wij gingen naar de Kathedraal, die nog een stukje lopen was en ook bergop ging, wat je op deze hoogte wel merkt. Daar zagen we de meesten van de groep weer terug. In de binnenstad was het nu superdruk met mensen, die schuimspuit gevechten hadden. Gelukkig werden de straten richting de kathedraal rustiger. Alleen moest je daar uitkijken voor emmers water, die uit het raam werden gegooid. De kathedraal leek wel wat op die we gezien hebben in Santiago de Compostella in Noord-Spanje. Je kon helemaal omhoog de torens in. Gelukkig kon je een stuk met de lift omhoog. Vanuit een van de twee torens had je een mooi uitzicht over de stad. De kerk zelf was erg sober ingericht, maar had wel prachtige glas-in-lood ramen. Daarna weer terug naar de drukte, maar voordat we weer op het drukke plein kwamen konden we een drinkgelegenheid in. Daar was een leuke salsa band aan het spelen. Maar het geluid was wel erg hard. Waar de band stond te spelen gingen we ’s avonds ook weer eten. Dit was een oud klooster, die weer tot leven was geroepen. De patio was ingericht met veel schilderijen en fleurige bloembakken.

Het eten was erg lekker. Marianne en ik hadden allebei forel met knoflook. Echt heerlijk. Na afloop kregen we taart, want we hadden een jarige in de groep. Laurens, de man van Monique, die bij het uitstappen van de bus bij ons hotel gevallen was op haar kin, waar uiteindelijk nog drie hechtingen in moesten.

13 Februari

Vanmorgen weer een lekker ontbijt gehad en daarna op pad. Vlakbij Quito loopt de evenaar en daar is een voor de toerist het een en ander gemaakt om geld te mogen uitgeven. Allereerst het monument gebouwd door de regering. Wij gingen van zuid naar noord. Natuurlijk is er een mooie streep getrokken en kan je met je ene voet op het zuidelijke halfrond staan en met de andere voet op het noordelijke halfrond. We waren er om 9 uur en er was nog geen toerist te bekennen. Even wat foto’s gemaakt en toen 200 m verder gelopen, waar nu volgens de laatste meet technieken de evenaar loopt. Daar heeft een slimme zakenman land gekocht, zodat hij dat als officiële evenaar kan promoten. Daar kregen we een hele uitleg over de coriolikrachten en wanneer de gootsteen leegloopt welke kant de draaikolk op draait. Natuurlijk word je in de maling genomen, want op de afstand van 2 m uit elkaar gebeurt er niets. Ook moest je nog een ei op een spijker zetten, wat mij (Paul) wel lukte. Maar waarom dat zo moeilijk was, snapte ik niet. Ik kreeg er ook nog een certificaat voor.

Daarna ging de rit verder naar Otavalo, een stad gelegen in een grote vallei vlakbij een vulkaan, de Imbaburi van ca 4600 m. We zijn nu in een dorp bij Cotacachi in de buurt en slapen bij een indianen thuis. De groep zit verspreid over het dorp. Het ziet er best welvarend uit. We hebben een kleine kamer met eigen badkamer en warm water. Nog 3 personen van de groep slapen boven en ook onze chauffeur slaapt hier. Het is net een klein hotel. Vanavond wordt er eten voor gemaakt. Maar voor het eten zijn we nog een rondje gaan lopen door het dorp. Het is geen mooi dorp, maar wel levendig. We kwamen diverse van onze groepsgenoten tegen. Die gingen karweitjes doen, zoals water halen en inkopen met hun gastvrouwen. Ik mocht iets in de tuin gaan doen, als ik wilde, maar ik wilde niet. In de tuin werden allerlei groenten verbouwd en stonden fruitbomen met onder andere citrus vruchten, appels en avocado’s. Het avondeten was simpel, maar erg lekker. Groentesoep en daarna een stukje kipfilet en groente uit de tuin en rijst. We aten gewoon met de familie mee. Onze reisleidster Nella zat bij ons en vertaalde alles.

14 Februari

Vroeg opgestaan om 06.30. Maar dat maakte niet uit, want vanwege de jetlag zijn we toch wel vroeg wakker. Na het ontbijt zijn we naar Cotacachi gegaan voor een lekkere cappuccino en een briefing over de dag. We hebben ’s morgens een wandeling langs de rand van het kratermeer gemaakt. Vandaar had je een mooi uitzicht over het meer, maar ook over het dal en de Imbaburi vulkaan aan de overkant van het dal. We liepen van ca 3100 m naar 3300 m. De wat ijlere lucht zorgde ervoor dat je toch wel liep te hijgen van gebrek aan zuurstof. Het weer is goed. Half bewolkt en niet te heet. Overdag ca 25oC, ’s nachts 10oC.

Daarna eten bij een kunstenaar (sieraden). Maar onze bus kon daar niet meer komen, vanwege de slechte weg. Dus 2 pick-ups ingeschakeld. Wij daar opgepropt in voor ca 10 minuten. Bij de kunstenaar kregen we lekkere pompoensoep met een tosti. Na de lunch splitste de groep zich. Een deel ging naar het hotel voor een vrije middag en wij gingen oude ambachten bekijken in dorpjes in de omgeving. Nou dat bleek niet zoveel soeps. Bij de weverij werd opa van 90 jaar opgetrommeld. Die liet in een kale kamer zien hoe ze wollen sjaals en omslagdekens maakte. Verder was er niemand van de familie. Daarna ging het naar hoedenmakers. Daar waren ze wel druk bezig en maakten ze erg mooie vilten hoeden. En tot slot bezochten we de panfluiten maker. Hij liet snel wat zien, hoe hij de vele soorten fluiten maakte en gaf daarna een muziekshow weg. Nu zijn we in een mooi hotel in Otavalo en gaan we zo ergens in de stad eten.