Van de Andes naar de jungle en weer terug omhoog

15 Februari

Otavalo is een leuke stad met volop leven, erg gemoedelijk. Hier leven de Otavalo indianen. Ze zijn klein van postuur en lopen nog veelal in klederdracht, alhoewel het bij de jeugd al een stuk minder is. Zowel de mannen als de vrouwen hebben lang zwart haar in een vlecht en dragen een vilten hoed. Ze willen niet graag op de foto. Vooral de ouderen zijn fotogeniek, maar ze vragen er geld voor. Er zijn twee wat grotere markten, een groente- en een toeristen markt. De standhouders waren er pas laat en wij al vroeg, dus het duurde even tot er een gezellige drukte was. We hebben geen souvenirs gekocht, want we hebben al zoveel. Maar er waren wel leuke dingen, zoals poncho’s, wandkleden en tafelkleden, beelden, schilderijen enz.,genoeg keus dus. Er waren een paar gezellige pleinen in de stad, waar we lekker gezeten hebben op een bankje om de sfeer te proeven. Er zijn maar weinig toeristen in de stad, en met name de mensen van onze groep zagen we steeds weer lopen.

Om 12 uur vertrokken we naar de volgende bestemming. Dat is Papallacta. Daarvoor moesten we een stuk terugrijden richting Quito. Dat is gewoon een prachtige snelweg, met 3 banen per richting. We reden langs grote rozenkwekerijen, geen glazen kassen, maar plastic. Overal waren daar bloemenstalletjes. Op de heenweg hadden wij hier een bosje rozen gekocht voor ons indiaanse gastgezin. De normale rozen waren per bos 2 dollar en de rode 6 dollar (vanwege Valentijnsdag). Ik zag een man bij een stalletje witte rozen rood spuiten. Dat was gauw verdiend. De rozen worden naar de hele wereld geëxporteerd. Er schijnen ook veel Nederlandse bloemenkwekers te zitten. Nou het internationale vliegveld is vlakbij, maar een uurtje rijden. En het klimaat is perfect.

Vlak na het vliegveld zijn we naar het oosten afgeslagen, nog steeds over een mooie snelweg. Vanaf dat moment gingen wij sterk omhoog. We moesten een pas van 4069 m over. Al spoedig kwamen we boven de boomgrens. We reden in een smal dal met aan een kant een steile bergwand. Aan de andere kant lagen weilanden en graasden de koeien. Hier was overal yoghurt te koop. We kwamen steeds meer in de wolken te zitten en op de top van de pas stond een harde wind en was het erg mistig. We zijn dus maar doorgereden. Daarna ging het naar beneden door nevelwoud en weilanden met koeien.

Bij Papallacta zijn veel natuurlijke warmwater baden. Ons resort is erg luxe. Het ligt op 3300 m en de huisjes liggen om de warmwater poelen heen. Het is prachtig aangelegd. In het huisje hebben we zelfs vloerverwarming. Nou is dat niet moeilijk met natuurlijk warm water. We zijn natuurlijk meteen in de grote natuurlijke jacuzzi voor ons huis gaan zitten. Het water was 38oC. En zo meteen gaan we lekker forel eten. Hier vlakbij is een forelkwekerij.

17 Februari zaterdag

Inmiddels zitten we in de jungle in de prachtige Itamandi lodge aan een rivier. We zijn al weer helemaal aan de jungle gewend.

Vanuit Papallacta reden we weg met regen en mist, maar dat is niet zo gek , als je in het nevelwoud zit. Onderweg zijn we nog kolibries gaan kijken in de regen. En ondanks dat de kolibries niet van regen houden, waren er genoeg. Ze werden daar dan ook wel gevoerd. Ik houd ook niet van regen, maar ben met regenjas aan wel gaan kijken. Er zaten hele mooie exemplaren bij. We hebben wel 4 of 5 soorten gezien. Eentje sprong er wel uit, een kolibrie met een lange staart, prachtig gewoon. Na een oponthoud van 45 minuten ging de reis verder naar beneden via een dal met steile wanden. Inmiddels was de snelweg wel een bochtige bergweg geworden. Pas beneden hield het op met regenen. Onderweg in de stad Tena gestopt om nog wat inkopen te doen. Vervolgens bezochten we een indianendorpje. We werden daarvoor met de longboot de rivier overgezet. Je kon er op de foto met een Warani vrouw. De Warani is de plaatselijke indianenstam. Een gedeelte van de Warani leven nog in het oerwoud en willen geen contact met de buitenwereld. In dit dorp heb ik een sagorups gegeten. Een hele dikke rups , die in de sagopalm leeft. De gegrilde rups smaakte niet vies, maar de gedachte, dat je een rups in je mond hebt, was wel raar. Marianne wilde het niet proberen.

Daarna met de bus verder naar de plek waar we met de boot opgehaald werden naar ons resort. De rivier stroomde erg snel. Met een grote polyester kano en een dikke buitenboordmotor, kwamen we wel tegen de stroom in. Aan weerszijden van de rivier was oerwoud. Best mooi om te zien. Omdat er weinig toeristen zijn, kregen we een upgrade en nu hebben wij een grote kamer met uitzicht op de rivier. Ook is er een groot zwembad aanwezig. De grote rivier hier in de buurt heet de Napo en komt uiteindelijk in Peru uit in de Amazone, vlakbij de plaats Iquitos.

Toen we vanmorgen wakker werden, regende het pijpenstelen. Eigenlijk had het de hele nacht door gegoten. Het plan was om vogels gaan kijken, die zouten en mineralen eten van een rotswand. Maar omdat het zo goot zijn we niet gegaan.

Later die ochtend hebben we een indianendorpje bezocht. Dorp is een groot woord, want er waren maar twee huizen, een gemeenschapshuis en een voetbalveld. Ook toen regende het. We hebben rubberen laarzen te leen gekregen en dat is maar goed ook, want het is overal zompig en blubberig. Het dorp was wel aardig, maar niet bijzonder. De mensen deden hun best om ons te vermaken. Ze maakten een draagnet, lieten zien hoe ze bier maakten en de kinderen deden een dans. ’s Middags hebben we een tocht door jungle gemaakt. Daarbij legde de gids uit wat er voor soorten planten en bomen groeien en waar je die voor kon gebruiken. Het was een natte, drassige bodem en je moest goed uitkijken, dat je niet uitgleed. En zo ja, niets vastpakken, want overal zitten stekels aan. Aan het einde van de wandeling werden we weer opgehaald door de boot (een grote kano. Overal worden we trouwens met de boot naar toe gebracht, want echte wegen zijn er niet.

Het eten in het resort is erg lekker. We krijgen 2 keer per dag warm eten. Het is mooi opgemaakt op het bord. We kunnen niet kiezen, maar dat is prima. Het is wel zweten met al die vochtigheid, vooral na de hevige regenval van vannacht.

Zondag 18 Februari

Vanmorgen was het droog. Dus vroeg op pad met de boot om de papegaaien, lorries en parkieten te zien. Ze zaten er inderdaad, maar ze zaten te ver weg op de rotswand om ze goed te kunnen zien. Daarbij kwam nog dat ze allemaal voor het grootste gedeelte groen waren. Alleen met een verrekijker kon je ze goed zien. De lorries hadden een paarse kop en de papegaaien een gele. Later op de dag zijn we naar een wilde dierenopvang gegaan en zagen we de vogels dichtbij. Bij de wilde dieren opvang proberen ze de beesten weer terug de natuur in te krijgen, maar bij de meesten lukt dat niet, omdat ze hun natuurlijk gedrag niet meer kunnen oppakken.

Na het dierenasiel werd er eerst geluncht. Van het resort hadden we gebakken rijst met groente en kip meegekregen. Smaakte goed. Vervolgens hebben we geoefend met blaaspijp schieten. Zowel Marianne als ik troffen beide het beoogde doel. Als afsluiting gingen we brilkaaimannen bekijken in een nabijgelegen poel. Deze soort is niet zo groot, maximaal 2,5 m.

Om ongeveer 15.30 werden we weer op het resort afgeleverd en was het zwembad- en relaxtijd.

21 Februari

Twee dagen zijn we al weer weg uit het oerwoud. Met de boot terug naar de weg en vervolgens weer langzaam om hoog de Andes in. Onderweg was er een mooie waterval “Pailon del Diablo”. Vanuit een relatief vlak stuk stort het water ca 100 m naar beneden. Dit is de mooiste van Ecuador. Daarna verder naar Banos op zo’n 1800 m hoogte in de Andes. Banos is een gemoedelijk dorpje met veel rugzaktoeristen. Er is van alles te doen. Zo kan je er Canyoning, bundyjumpen, paardrijden, raften, ziplinen, mountenbiken enz doen. Wij hebben voor paardrijden gekozen. We zaten in een leuk hotel. Om 11 uur werden we opgehaald voor het paardrijden. Het rijden was westernstijl. Het begin was een heel stuk rijden door het dorp. Daarna over een pad omhoog de bergen in. We waren met z’n vijven, ook met niet geoefenden. Marianne en ik mochten vooruit galopperen op de vlakke en niet steile stukken omhoog. Maar op een gegeven moment galoppeerde iedereen wel mee. De paarden luisterden goed. Bij een riviertje werd gerust en vertelde de gids wat over de vulkaan de “Tungurahua”, die naast ons omhoog ging. In 1999 was deze vulkaan zo actief geweest, dat de plaats Banos ontruimd moest worden. Daarna waren er ook diverse keren, dat de vulkaan zich liet horen. Bij de rivier liet de gids Jose opborrelend water zien. Dit was een bron. Hij vulde onze drinkflessen ermee. Het smaakte goed en was licht koolzuurhoudend. Daarna ging het dezelfde weg terug. “s middags hadden we een lekkere massage om de pijntjes van het paardrijden weg te werken. Inmiddels is driekwart van de groep ziek, buikloop. Waarschijnlijk kwam het van de lunch in de jungle. Marianne heeft er 1 dag wat last van gehad, maar anderen hebben het al een paar dagen. Ik heb geen last.

Vanmorgen moesten we vroeg weg, want vandaag gingen we de vulkaan “Chimborazo” op. Helaas werkte het weer niet erg mee. Het was koud, het regende, waaide en het was mistig. Je kon met de bus naar 4800 m en daarna nog 250 m naar 5000 m lopen. Omdat het zulk slecht weer was bleef het grootste gedeelte van de groep achter in de hut op 4400 m. Ook ivm hoogte ziekte. De jongste 3 gingen wel verder en hebben 5000 m bereikt. Voor hen was het het hoogste punt op de wereld dat ze tot nu toe hebben bereikt. Maar de top van de vulkaan was niet te zien. De rest van de groep zat te koukleumen in de hut. Na 2 uur waren de drie weer terug en zijn we afgedaald. Opeens liet de Chimborazo zijn top toch nog even zien. Maar al gauw was hij weer in de wolken verdwenen. Onderweg nog een soepje gegeten om weer op te warmen. En nu zitten we in Guamote, in ons volgende hotel. Morgen is er markt. Die gaan we bezoeken.