Grytviken, South Georgia

De tocht van de Falkland eilanden naar South Georgia is rustig verlopen. Het kan hier erg spoken. De boot stampte en slingerde wel, maar het viel allemaal wel mee. Marianne is ook niet meer zeeziek geweest. Gisteren zagen we de eerste rotseilanden (Shagrock) uit zee opdoemen. Meteen was er van allerlei dierenleven in het water. We zagen walvissen, orka’s en zeehonden. Maar ze waren niet dicht genoeg bij voor de foto.
Vanmorgen om 11 uur gingen we bij Grytviken ten anker. Hier moesten we ons officieel melden bij de autoriteiten van South Georgia. South Georgia behoort samen met de Falkland eilanden en de South Sandwich eilanden tot een autonoom Great Britain overseas territory. Grytviken was een hele kleine nederzetting met een walvis verwerkingsfabriek. Na te zijn ingeklaard mochten we de wal op, natuurlijk weer met de Zodiacs. Op het moment dat we richting de wal gingen begon de zon door te breken. Het werd prachtig weer. Het bleef echter wel fris. Bij aankomst op het kiezelstrand werden we verwelkomd door honderden zeeleeuwen, die door het hele stadje zaten. Er waren overal jonge zeeleeuw puppy’s aan het spelen. Ze zijn helemaal niet bang. Moeders hielden de kleintjes in de gaten en grote dikke mannetjes lagen lekker uit te rusten in het zonnetje. Het was een geweldige belevenis, want de zeeleeuwen waren overal. Op de achtergrond was de verweerde walvis fabriek, roestig en vervallen.
Maar eerst moesten we naar het graf van Sir Ernest Shackleton, de beroemde poolreiziger, die slechts 48 jaar oud is geworden. We kregen allemaal een bekertje whisky, dat we met Shackleton moesten delen. Shackleton is niet door ontberingen op een van zijn tochten overleden, maar gewoon aan een hartaanval net toen hij voor een nieuwe expeditie in Grytviken was.
Daarna ging het al slalommend tussen de zeeleeuwen en wat pinguïns door naar de fabriek. Daar vertelde een gids, hoe het leven er 100 jaar geleden uitzag in Grytviken.
Het was een surrealistisch gezicht. De oude, half vergane harpoenschepen, de walvis olie kook-en opslagtanks, het groene gras en de donkere en besneeuwde bergen op de achtergrond. Alles mooi in het zonnetje gezet. Maar uiteindelijk moesten we toch weer terug naar de Ortelius. Het weer begon te betrekken en het zonnetje begon ons te verlaten.
Nadat we Grytviken hadden verlaten, zijn we een andere baai ingevaren om een grote gletsjer te bezichtigen die in zee uitkwam. Onderweg zagen we al grote stukken ijs drijven, die van de gletsjer waren afgebroken. Overal in die baai kwamen gletsjers in zee uit. Toen we bij de grootste gletsjer waren begon het hard te waaien en te sneeuwen. Het was ijzig koud.
Nu varen we weer richting het noorden waar we vanmorgen ook voeren. Morgenochtend gaan we koningspinguïns bezoeken. Er zijn daar meer dan honderd duizend pinguïns.