De Galapagos Eilanden

25 Februari

’s Morgens vroeg vertrokken voor de rit naar Guayaquil. Cuenca ligt op ca 2450 m hoogte en daarvandaan ging het weer steeds verder omhoog. Tot we in het nationale park Cajas waren. Hier moesten we een pas over van ca 4100 m. Daar gingen we met een gids zo’n 1,5 uur lopen. We zaten boven de boomgrens, maar hier groeide nog de papierboom, zo genoemd omdat de bladerende schors net op papier leek. Verder groeiden er van allerlei kleine plantjes, zoals de lollypop een klein rood/geel bolvormig bloempje. Ik had genoeg kleding aangedaan om het niet koud te krijgen, want na onze koude ervaring op de Chimborazo, nam ik geen enkel risico. De kou viel gelukkig erg mee. Het was half bewolkt, geen wind en af en toe kwam de zon door. Het uitzicht was mooi. Door de hoogte was ademen weer moeilijk, weinig zuurstof, maar inmiddels waren we daar al aardig aan gewend. Je voelt het natuurlijk wel, maar hebt geen symptomen van hoogteziekte, zoals misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Hierna was het afdalen tot de zee, 4000 m hoogtemeters lang. De weg was goed. Hier en daar een kleine aardverschuiving, maar verder geen problemen. Je daalt af door verschillende soorten vegetatie. Je rijdt eigenlijk via een rivierdal naar beneden, maar wel een dal met steile wanden. Opeens zaten we in de mist. Dit was het hoge nevelwoud. Daarna kwam ook nog het lage nevelwoud, maar daar was geen nevel. Het was verder ook droog. Beneden aangekomen was het landschap meteen vlak. Er wordt hier ook van alles verbouwd, waaronder ook rijst. Dus er waren hele vlaktes met sawa’s. Na geluncht te hebben, stond er nog een boottocht op het programma door een mangrovebos. Dit is ook een nationaal park. Inmiddels is het bloedheet en vochtig geworden. Voor de boottocht werden we eerst met twee pick-ups naar een steiger gebracht. Het was daarna nog een klein stukje lopen onder de luchtwortels door, maar ondanks dat we gewaarschuwd waren, werden een aantal behoorlijk te pakken genomen door de muggen. Ik heb zo min mogelijk onbedekte huid en geen strak zittende kleding, want de muggen steken dwars door je kleding heen. Ik heb geen een serieuze beet opgelopen en Marianne ook niet. Na het muggenpad moesten we steil naar beneden 2 kano’s in. Hier was geen dak boven zoals in de jungle. Lekker heet dus. Het mangrovebos was hier wel groot. Onderweg zagen we vooral veel reigers, en roze lepelaars. Op een gegeven moment zagen we ook een hele hoop ooievaars in de lucht. Een ander soort dan in Nederland. Bij ons in de boot zat voor mij de slechtste vogelgids ooit. Wij spotten de vogels, terwijl hij lekker met z’n buurman zat te kletsen. Volgens Nella waren er twee officiële gidsen, die allebei even slecht waren, maar je was verplicht om er een in te huren. De terugweg was dezelfde als heen. De omgeving terug bestond uit bebouwde velden met rijst, bananen en suikerriet. De huisjes waren simpel en de mensen lagen te luieren in hangmatten. Maar het is zondag dus dan kan het wel.

Laat in de middag kwamen we in Guayaquil aan. Daar namen we ’s avonds afscheid van Carlos de buschauffeur en Nella. Het hotel was midden in Guayaquil, maar het was te gevaarlijk om de deur uit te gaan. Voor de deur stonden twee indrukwekkende bewakers met helmen op en pistool paraat.

Vandaag 26 februari was de vlucht naar de Galapagos eilanden. Eigenlijk ging alles voorspoedig. Nella had nog het visum geregeld. De vlucht zat aardig vol met een mengeling van toeristen en locals. Na aankomst werd de bagage nog even bekeken door de drugshond, maar die kon gelukkig niets vinden. We zitten in Puerto Baquerizo Moreno, de hoofdstad van de Galapagos, op het eiland San Cristobal. Het is bloedheet en vochtig. Normaal is het droog en dor, maar nu is het heet, vochtig en groen, want het heeft veel geregend de afgelopen tijd. Dit komt door El Nino. We werden opgehaald van het vliegveld en eigenlijk was het hotel om de hoek. Het vliegveld was in de 2e wereldoorlog aangelegd door de Amerikanen om het Panamakanaal te verdedigen tegen de Japanners. Na de lunch gingen we op pad met onze twee gidsen Op het strand en bij de pier zagen we meteen al zeeleeuwen liggen, evenals leguanen. We zijn hier dus goed. Daarna door naar het bezoekerscentrum, waar de geschiedenis van de eilanden wordt uitgelegd. En daarna door naar het strand.Je kon zwemmen, maar wij kozen ervoor om rond te lopen. Anderen van onze groep gingen wel zwemmen. Overal zeeleeuwen en leguanen.Ook de vogels zijn niet bang.

Terug in het dorp, want erg groot is het niet, moesten we de snorkel spullen gaan halen. Hierna waren weeindelijk vrij. Inmiddels waren we zo moe van de hitte, dat we meteen naar de kamer (gelukkig met airco) zijn gegaan en al om 19.30 voor een uurtje in slaap vielen.

27 februari dinsdag

We mogen uitslapen. De groep is in tweeën gesplitst. Wij zitten bij de oudere echtparen. Onze gids is Rissel, een super ADHD mannetje. Hij praat wel lekker hard, dus dat is goed voor mij. Wij gingen naar een strandje om te snorkelen. Onderweg spotten we nog van allerlei vogeltjes, waaronder de mooie vliegenvanger. Ze zaten vlakbij. Op het strand aangekomenzetten we onze spullen neer en zou Rissel nog even verderop de blauwvoet Jan van Gent laten zien. We zagen ze wel in het water plonsen om vissen te vangen, maar niet dichtbij op het land. Rissel bleef maar doorlopen op het half begaanbare pad, maar geen vogel te zien. Het was al weer aardig heet aan het worden, dus wilde ik drinken, maar mijn water lag op het strand. Uiteindelijk heb ik gezegd, dat ik terug wilde en gelukkig vond hij het ook wel een goed idee. Dus weer terug via het lage lavakeien pad tussen de lage struiken door terug naar het strand. Het snorkelen was geweldig leuk. Het water was rustig en helder en de zeeleeuwen schoten langs ons heen en overal tussen door. Ze zijn nieuwsgierig en komen naar je toe. Heel leuk. Ook zagen we nog 3 schildpadden en veel kleine en grote vissen, sommige in scholen en andere alleen. Koraal was er niet, maar wel overal lava keien. Leguanen heb ik nog niet zien zwemmen, maar op het strand waren ze wel. Je moest uitkijken om er niet op te trappen, want het waren net zwarte keien.

In de middag gingen wij met de boot naar een andere snorkel plek. Maar wat bleek, er gingen ook nog acht andere mensen mee, Amerikanen. Wij snapten er niets van. Onze groep werd gesplitst, omdat die te groot was en nu werden er acht anderen bijgezet. dus dat leverde een hoop discussie op. Bleek onze ADHD-er ook nog eens hun gids te zien. Marianne was boos en anderen van onze groep ook. Maar we zijn toch gegaan. Eerst een lekkere maaltijd aan boord en toen naar de snorkelplek. Inmiddels was er best wat wind en de zee was erg ruw. Achter het fregatvogel eiland gingen we ten anker. We mochten het eiland niet om de fregatvogels van dichtbij te zien, vanwege de vogelgriep die daar heerst. Dus dan maar van een afstandje. Er waren genoeg van die fregatvogels aanwezig. Daarna snorkelen. het water was erg troebel vanwege de golven. Langs de de kustlijn was wel iets helder water en daar zagen we weer mooie vissen en de speelse zeeleeuwen. Er lag er 1 net onder me op de zandbodem. Na eventjes rondgekeken te hebben zwom hij weg. Vervolgens vond Rissel het nodig om het diepere water op de zoeken om Manta roggen te zoeken. Nou je zag helemaal niets. Daarna zwom hij vrij snel het kanaal over tussen de twee eilanden. Ik werd er aardig moe van. Toen we aan de overkant waren had ik het wel gehad en werd opgepikt door de zodiac, die me terugbracht naar de grotere boot. Marianne kon geen genoeg krijgen van de spelende zeeleeuwen in het water en bleef tot het laatst in het water. Het water is niet koud. Daarna hebben we nog een andere baai bezocht met strand en vervolgens terug naar het hotel.

’s Avond hebben we lekker vis gegeten aan de boulevard. Het was niet druk maar wel gezellig druk. De prijzen zijn wel duidelijk hoger dan op het vasteland van Ecuador. Bijna alles moet ingevoerd worden en komt dan van ver. Morgen vroeg op om met de pont naar het eiland Santa Cruz te gaan.