Dag 3 in Afrika
Door: MarianneAntoinette
Blijf op de hoogte en volg Paul
17 Augustus 2011 | Oeganda, Kampala
Dag 3 in Afrika
De hele dag gewandeld door de bergen, naar drie grote watervallen, waarvan de waternevel je al vele tientallen meters van tevoren tegemoet kwam. Achter een van de watervallen was een grot, waar we naartoe geklommen zijn en dan merk je pas echt met welk een donderend geweld die watermassa zich naar beneden stort.
De wandeling was niet vermoeiend, onze lodge ligt op 1700 meter en we zijn maar zo’n meter of 200 geklommen.
De bodem, bestaand uit een soort rode klei, is spekglad. Gelukkig zit er zoveel profiel onder onze bergschoenen, dat het kleverige spul alle gelegenheid krijgt zich stevig onder je schoeisel te nestelen (en wordt keihard als het droog is) dat je op zijn minst een kilo klei per schoen meesjouwt. Dat bevordert de zwaartekracht en balans dan weer, hetgeen sommigen van ons er niet van weerhouden heeft (nee, ik niet dit keer) een flinke uitglijder te maken.
De vegetatie hier is schitterend: canna’s, yucca’s, varens, bananenbomen, kerstrozen en allerlei ander ondefinieerbaar mooi groen spul. Alles wat bij als kamerplant kennen groeit en bloeit hier metershoog.
In de koffiestruiken die we onderweg tegenkwamen hebben we prachtig gekleurde kameleons gezien.
Onze gids in dit gebied en tijdens onze wandelingen is Moses en we hebben bij hem thuis geluncht (spinazie, matoke, pannekoekjes, avocado, bonen, gestoofde bladeren van pompoenstruik). Het vredige lunchuurtje werd alleen wreed verstoord door de kat des huizes die boven ons hoofd bezig was een rat te vangen. Het plafond bestond uit een soort overjarige rietenmatten en een deel daarvan kwam tijdens deze jachtpartij naar beneden. De kat heeft de grote rat overigens gevangen, is twee keer voorbij komen rennen met zijn prooi en heeft hem verorberd.
Na onze lunch moesten we van Moses onze eigen koffie maken (en opdrinken). Het heeft 2,5 uur geduurd voordat we ons zelfgemaakte kopje koffie voor onze neus hadden staan, maar we hebben dan ook alles zelf gedaan (op het plukken en drogen van de bonen na): pellen, roosteren, grofmalen, fijnmalen. De koffie smaakte heerlijk (een deel daarvan zat overigens door die al die noeste arbeid tussen de oren), een soort driedubbele darkroast, waar je na 2 koppen, ca. 3 nachten wakker van ligt.
Tijdens onze koffiemakerij begon het weer te stortregenen en Steven betwijfelde of het weer droog zou worden. We hadden de keuze, of in het donker teruglopen, of in de regen, nou dat werd dus de regen. De glibberige paden waren inmiddels veranderd in glibberige modderstroompjes en ook was het begonnen met onweren. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat we in rap tempo weer terug in onze banda’s waren.
Voordeel van in zo’n stortbui lopen is wel dat je schoenen bijna helemaal schoon worden en dat bespaart weer heel wat gepeuter met een stokje om die keiharde zooi tussen je profiel uit te krijgen. Zo zie je maar weer: elk nadeel heeft zijn voordeel.
Of zoals Steven zegt: It’s nature. Kruipt er een mier je broek in op een plek waar je dat echt niet wilt: It’s nature. De Ugandezen hebben overigens veel gevoel voor humor en vriendelijke plagerijtjes en gaan op een positieve manier om met de tegenslag die hen overkomt, zoals we kunnen horen uit de verhalen die Steven en Moses ons vertellen.
Onze gespreksstof vanavond was heel wat luchtiger dan gisteren. We hadden het over alle soorten toiletten die wij in het buitenland tegengekomen waren en hoe wij daar als vrouw mee omgingen (ja, inderdaad tijdens het eten), maar ik zal niet verder in detail treden. Volgens mij is onze mannelijke reisgenoot ons over ruim 2 weken helemaal zat met al die verhalen, dat gegiegel en getreuzel. Steven vertelde vervolgens over alle leuke situaties (blunders dus) die hij met toeristen meegemaakt had. Dat leverde veel gelach op.
De hele dag gewandeld door de bergen, naar drie grote watervallen, waarvan de waternevel je al vele tientallen meters van tevoren tegemoet kwam. Achter een van de watervallen was een grot, waar we naartoe geklommen zijn en dan merk je pas echt met welk een donderend geweld die watermassa zich naar beneden stort.
De wandeling was niet vermoeiend, onze lodge ligt op 1700 meter en we zijn maar zo’n meter of 200 geklommen.
De bodem, bestaand uit een soort rode klei, is spekglad. Gelukkig zit er zoveel profiel onder onze bergschoenen, dat het kleverige spul alle gelegenheid krijgt zich stevig onder je schoeisel te nestelen (en wordt keihard als het droog is) dat je op zijn minst een kilo klei per schoen meesjouwt. Dat bevordert de zwaartekracht en balans dan weer, hetgeen sommigen van ons er niet van weerhouden heeft (nee, ik niet dit keer) een flinke uitglijder te maken.
De vegetatie hier is schitterend: canna’s, yucca’s, varens, bananenbomen, kerstrozen en allerlei ander ondefinieerbaar mooi groen spul. Alles wat bij als kamerplant kennen groeit en bloeit hier metershoog.
In de koffiestruiken die we onderweg tegenkwamen hebben we prachtig gekleurde kameleons gezien.
Onze gids in dit gebied en tijdens onze wandelingen is Moses en we hebben bij hem thuis geluncht (spinazie, matoke, pannekoekjes, avocado, bonen, gestoofde bladeren van pompoenstruik). Het vredige lunchuurtje werd alleen wreed verstoord door de kat des huizes die boven ons hoofd bezig was een rat te vangen. Het plafond bestond uit een soort overjarige rietenmatten en een deel daarvan kwam tijdens deze jachtpartij naar beneden. De kat heeft de grote rat overigens gevangen, is twee keer voorbij komen rennen met zijn prooi en heeft hem verorberd.
Na onze lunch moesten we van Moses onze eigen koffie maken (en opdrinken). Het heeft 2,5 uur geduurd voordat we ons zelfgemaakte kopje koffie voor onze neus hadden staan, maar we hebben dan ook alles zelf gedaan (op het plukken en drogen van de bonen na): pellen, roosteren, grofmalen, fijnmalen. De koffie smaakte heerlijk (een deel daarvan zat overigens door die al die noeste arbeid tussen de oren), een soort driedubbele darkroast, waar je na 2 koppen, ca. 3 nachten wakker van ligt.
Tijdens onze koffiemakerij begon het weer te stortregenen en Steven betwijfelde of het weer droog zou worden. We hadden de keuze, of in het donker teruglopen, of in de regen, nou dat werd dus de regen. De glibberige paden waren inmiddels veranderd in glibberige modderstroompjes en ook was het begonnen met onweren. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat we in rap tempo weer terug in onze banda’s waren.
Voordeel van in zo’n stortbui lopen is wel dat je schoenen bijna helemaal schoon worden en dat bespaart weer heel wat gepeuter met een stokje om die keiharde zooi tussen je profiel uit te krijgen. Zo zie je maar weer: elk nadeel heeft zijn voordeel.
Of zoals Steven zegt: It’s nature. Kruipt er een mier je broek in op een plek waar je dat echt niet wilt: It’s nature. De Ugandezen hebben overigens veel gevoel voor humor en vriendelijke plagerijtjes en gaan op een positieve manier om met de tegenslag die hen overkomt, zoals we kunnen horen uit de verhalen die Steven en Moses ons vertellen.
Onze gespreksstof vanavond was heel wat luchtiger dan gisteren. We hadden het over alle soorten toiletten die wij in het buitenland tegengekomen waren en hoe wij daar als vrouw mee omgingen (ja, inderdaad tijdens het eten), maar ik zal niet verder in detail treden. Volgens mij is onze mannelijke reisgenoot ons over ruim 2 weken helemaal zat met al die verhalen, dat gegiegel en getreuzel. Steven vertelde vervolgens over alle leuke situaties (blunders dus) die hij met toeristen meegemaakt had. Dat leverde veel gelach op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
