Gorilla's in the sun
Door: MarianneAntoinette
Blijf op de hoogte en volg Paul
31 Augustus 2011 | Oeganda, Kampala
Het is 6.15, pikkedonker en er klinkt swingende Afrikaanse muziek uit de autoradio. We zijn op weg naar de plek vanwaar we op zoek gaan naar berggorilla’s. We nemen een route die Steven alleen neemt als het niet al te veel geregend heeft en het duurt niet lang voordat we begrijpen waarom. Steil omhoog, steil omlaag met aan onze linkerkant een diepe afgrond, rechts het grote meer in met zijn vele kleine eilandjes. Een paar keer vragen we ons af of het wel goed gaat, maar dan drukt Steven weer een knopje in of stopt even om iets aan de wielen te verstellen en gaan we weer in een slakkengangetje verder terwijl er een rode gloed tussen het wolkendek en boven de deels in nevel gehulde bergen verschijnt: de zon komt op.
Na een briefing gaan we een klein stukje met onze gidsen en dragers op pad. Wij gaan vandaag de Nshongi gorillafamilie bezoeken. Nshongi is de naam van de dominante silverback, de leider van de groep. De Nshongi groep bestaat uit 23 gorilla’s. We weten niet hoe lang we moeten lopen voordat we de gorilla’s zien. Spoorzoekers zijn vooruitgegaan om ze te vinden vanaf de plek waar ze gisteren gezien zijn en via portofoons staan ze in verbinding met onze gidsen. We lopen een klein uurtje over de heuvels over smalle kleiweggetjes en dan krijgt onze gids bericht dat de spoorzoekers de gorilla’s gevonden hebben en gaan we de jungle in. Er is geen pad, onze gids heeft zijn kapmes nodig om ons door de dichte begroeiing de berg op te loodsen, het loopt steil omhoog en we worden regelmatig door onze dragers de berg opgehesen. Ook lopen we soms door 30 cm diepe pootafdrukken van olifanten en steken we een 3-tal riviertjes over waar 3 takjes overheen liggen waardoor we droog aan de overkant zouden moeten komen. Geen van ons heeft bij het 3e riviertje nog droge voeten. Op de top van de berg krijgen we te horen dat we vlakbij de gorilla’s zijn. We mogen nog een laatste slok water drinken (bij de gorilla’s mag je niets eten of drinken) en dan is het een metertje of 50 afdalen voordat we onze eerste berggorilla zien. Een grote silverback zit met zijn rug naar ons toe op een boomstam. We zijn stil en ontroerd. Iets verderop ligt de dominante silverback met een paar vrouwtjes om zich heen, zich te koesteren in de zon. De goedmoedigheid van deze majestueuze dieren straalt je tegemoet. Een kleintje is aan de wandel en het lijkt alsof hij verstoppertje met ons speelt. Je mag op ca. 7 meter afstand komen, maar op een bepaald moment verschijnt er op een meter of 3 afstand een groot gorillahoofd boven de struiken en kijkt ons aan, op geen enkele manier verstoord door onze aanwezigheid. Het is ongeloofelijk hoe teder deze dieren met elkaar omgaan. Ze liggen of zitten elkaar te aaien, de rust en vredigheid hangt als een aura om ons heen. We mogen een uur blijven (dat is de maximale tijd om de gorlla’s niet al te veel te storen) en dat uur is zo om.
Diep onder de indruk dalen we weer af tot een plekje waar we onze meegesjouwde lunch met onze dragers delen en even later nemen we afscheid van onze gidsen en dragers.
Steven pikt ons op en 1,5 uur later zitten we op het terrasje van onze lodge met een drankje na te genieten.
Weer een uurtje later zit ik op de veranda van mijn huisje, 10 meter verderop het meer en op de achtergrond de Virunga’s, een keten van vulkanen. Dat beeld wordt alleen onderbroken door het brutale ottertje dat af en toe voorbij zwemt en de gedachte dat ik zo toch echt mijn bergschoenen moet schoonmaken. De linker is tot mijn enkels in de olifantendrap gezakt. Maar: who cares, het ottertje trekt zich daar in ieder geval niets van aan en ik ook niet. En zoals Richard, onze gids van vandaag zegt: In Africa we have got no watch, but we have got time.
We hebben een leuk groepje, iedereen is erg gemakkelijk en flexibel. Besluiten zijn zo genomen en tot ieders tevredenheid. Ook wordt er veel gelachen, maar we hebben ook serieuze gesprekken. We hebben vanaf het begin een gezamenlijke pot, waaruit we ons eten, drinken, fooien en al het andere betalen. De pot wordt door Annette beheerd die ons regelmatig vraagt om 100.000 te storten (is ca. 25 euro). Ik heb geen van mijn reisgenoten in de ruim 2,5 week dat we nu met elkaar optrekken chagrijnig gezien of horen klagen. We hebben een ding gemeen: we zijn diep onder de indruk van dit prachtige land.
Liefs,
Marianne
Na een briefing gaan we een klein stukje met onze gidsen en dragers op pad. Wij gaan vandaag de Nshongi gorillafamilie bezoeken. Nshongi is de naam van de dominante silverback, de leider van de groep. De Nshongi groep bestaat uit 23 gorilla’s. We weten niet hoe lang we moeten lopen voordat we de gorilla’s zien. Spoorzoekers zijn vooruitgegaan om ze te vinden vanaf de plek waar ze gisteren gezien zijn en via portofoons staan ze in verbinding met onze gidsen. We lopen een klein uurtje over de heuvels over smalle kleiweggetjes en dan krijgt onze gids bericht dat de spoorzoekers de gorilla’s gevonden hebben en gaan we de jungle in. Er is geen pad, onze gids heeft zijn kapmes nodig om ons door de dichte begroeiing de berg op te loodsen, het loopt steil omhoog en we worden regelmatig door onze dragers de berg opgehesen. Ook lopen we soms door 30 cm diepe pootafdrukken van olifanten en steken we een 3-tal riviertjes over waar 3 takjes overheen liggen waardoor we droog aan de overkant zouden moeten komen. Geen van ons heeft bij het 3e riviertje nog droge voeten. Op de top van de berg krijgen we te horen dat we vlakbij de gorilla’s zijn. We mogen nog een laatste slok water drinken (bij de gorilla’s mag je niets eten of drinken) en dan is het een metertje of 50 afdalen voordat we onze eerste berggorilla zien. Een grote silverback zit met zijn rug naar ons toe op een boomstam. We zijn stil en ontroerd. Iets verderop ligt de dominante silverback met een paar vrouwtjes om zich heen, zich te koesteren in de zon. De goedmoedigheid van deze majestueuze dieren straalt je tegemoet. Een kleintje is aan de wandel en het lijkt alsof hij verstoppertje met ons speelt. Je mag op ca. 7 meter afstand komen, maar op een bepaald moment verschijnt er op een meter of 3 afstand een groot gorillahoofd boven de struiken en kijkt ons aan, op geen enkele manier verstoord door onze aanwezigheid. Het is ongeloofelijk hoe teder deze dieren met elkaar omgaan. Ze liggen of zitten elkaar te aaien, de rust en vredigheid hangt als een aura om ons heen. We mogen een uur blijven (dat is de maximale tijd om de gorlla’s niet al te veel te storen) en dat uur is zo om.
Diep onder de indruk dalen we weer af tot een plekje waar we onze meegesjouwde lunch met onze dragers delen en even later nemen we afscheid van onze gidsen en dragers.
Steven pikt ons op en 1,5 uur later zitten we op het terrasje van onze lodge met een drankje na te genieten.
Weer een uurtje later zit ik op de veranda van mijn huisje, 10 meter verderop het meer en op de achtergrond de Virunga’s, een keten van vulkanen. Dat beeld wordt alleen onderbroken door het brutale ottertje dat af en toe voorbij zwemt en de gedachte dat ik zo toch echt mijn bergschoenen moet schoonmaken. De linker is tot mijn enkels in de olifantendrap gezakt. Maar: who cares, het ottertje trekt zich daar in ieder geval niets van aan en ik ook niet. En zoals Richard, onze gids van vandaag zegt: In Africa we have got no watch, but we have got time.
We hebben een leuk groepje, iedereen is erg gemakkelijk en flexibel. Besluiten zijn zo genomen en tot ieders tevredenheid. Ook wordt er veel gelachen, maar we hebben ook serieuze gesprekken. We hebben vanaf het begin een gezamenlijke pot, waaruit we ons eten, drinken, fooien en al het andere betalen. De pot wordt door Annette beheerd die ons regelmatig vraagt om 100.000 te storten (is ca. 25 euro). Ik heb geen van mijn reisgenoten in de ruim 2,5 week dat we nu met elkaar optrekken chagrijnig gezien of horen klagen. We hebben een ding gemeen: we zijn diep onder de indruk van dit prachtige land.
Liefs,
Marianne
-
01 September 2011 - 14:15
Ton:
Het ontmoeten van de gorilla's was zeker een belevenis opzich. Ik ben jaloers op je. -
01 September 2011 - 16:34
Tessy:
Oeps een gorillahoofd op ca 3 meter afstand.... Brrr ik geloof niet dat ik zo blij zou zijn. Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat het bekijken van de groep zo'n belevenis is, dat het niet meer afschrikwekkend is, als je dan ineens met zo'n hoofd geconfronteerd wordt.
Intussen je hippo's kwijt of hebben ze zich aangepast?
Liefs Tessy -
01 September 2011 - 21:14
Cees:
Indrukwekkend hoor, die manier van het verwoorden maar ook de beleving in de groep.
Ik geloof dat dit meer is dan een vakantie trip.
Liefs Cees. -
02 September 2011 - 05:50
Astrid:
Wat een roerend verhaal Mar. Als ik je verslagen zo lees, dan kom je een heel eind met je doelstellingen en verwachtingen die je van deze reis had. Wat leuk ook om te lezen wat jullie als groep een band hebben met elkaar. Swingende Afrikaanse muziek, je maakt mij nieuwsgierig, neem je een CDtje mee?
Hoe gaat het inderdaad met de hippo's ?
kus
As -
03 September 2011 - 15:54
Marianne:
Ton, ik besef dat ik ook een gelukkig mens ben dat ik dit soort reizen kan maken. Groetjes aan Sandra.
Tes, zo'n gorillahoofd is zo lief en knuffelbaar, ik denk dat ik als gorilla geboren had moeten worden, dacht toch echt dat ik in die dominante silverback mijn soulmate herkende, enne, de hippo's zijn na ruim 1,5 week geintegreer, ging op Afrikaans tempo.
Cees, soms heb ik best een vakantiegevoel, zoals vanmorgen, in de zon ontbijtend op ons terrasje met uitzicht op het meer, soms is het afzien, maar altijd geniet ik enorm van dit soort reizen en heb ik het gevoel dat ik dit maanden of jarenlang zou kunnen volhouden, ik ga maar weer ijverig sparen voor de volgende trip.
As: morgen worden we in Kampala een aantal uren losgelaten en komen er CD'tjes, ik heb straks die swingende Afrikaanse muziek nodig in de herfst in Nederland.
Liefs en tot gauw,
Marianne -
03 September 2011 - 18:47
Astrid:
Ik zie je al helemaal opgekruld op de bank zitten, kacheltje aan, met op de achtergrond Afrikaanse sfeermuziek. heerlijk :) -
04 September 2011 - 18:00
Jelle:
Tot nu toe moest ik nooit iets van Afrika weten, maar al je verhalen hebben me toch nieuwsgierig (zelfs een beetje jaloers) gemaakt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
