Schiphol - taxi - thuis

Schiphol, maandag 7.15 uur

Pfff, wat kan je leven er in een paar dagen anders uitzien. Zoeven afscheid genomen van MC, Annette en Martin. We waren gisteren al vroeg op Entebbe, na ons afscheidsetentje met Steven. Onze vlucht vertrok op tijd en we landden vroeger dan gepland op Schiphol.
Gisterenmiddag zijn we, na onze shoptocht door Kampala, bij het zwembad van een groot hotel in Entebbe neergestreken. Naast ons tafeltje zaten 4 Nederlanders, 3 mannen en een vrouw; een soort overjarige macho-krullebol met een nogal bijzondere zwembroek, een macho-haarloze met een arrogante uitstraling (zwembroek kwam uit dezelfde winkel als van zijn krullebolvriend), de anderen zijn onomschrijfbaar. We hadden al gedacht dat Mzungu’s dit hotel wel eens als tussenstop voor de terugvlucht zouden kunnen gebruiken (luchthaven is vlakbij) en waren benieuwd wie we bij het boarden zouden herkennen. Nooit gedacht dat het viertal twee piloten waren en de andere twee steward/stewardes. Ik moet eerlijk zeggen dat dat spul er in uniform toch echt anders uitziet dan in zwembroek en ik meer vertrouwen heb in hun vliegkunst als ik ze in uniform zie en niet weet hoe ze er in zwembroek uitzien. Er kon overigens wel een min of meer vriendelijk knikje vanaf toen ze ons herkenden.
Mijn wandelstok mocht mee, we moesten ze wel in Entebbe laten sealen en er was vanmorgen een mes voor nodig om de 3 stokken van de dames weer te scheiden, maar ik zit hier nu met mijn stok, twee rugzakken (grote en dag), een halve meter hoog houten beeldje genaamd De Denker, wandkleed en allerlei anders snuisterijen die nog in mijn bagage pasten omdat de shillingen op moesten (eerlijk gezegd was ik gewoon hebberig en wilde zoveel mogelijk herinneringen aan Uganda mee naar huis nemen. Hoezo niet materialistisch?).

Met een heerlijke Café Latte van Starbucks zit ik nu te wachten op mijn Schipholtaxi. Mijn wandelstok en De Denker waren voor de douaneambtenaar wel reden om me uitgebreid te ondervragen over wat ik nog meer allemaal bij me had, maar gelukkig hoefde ik niets te openen (mijn schuld droop mijn ogen uit, volgens mij heb ik illegale CD’s).
Mijn stok wekt overigens nogal wat verbaasde blikken op, zo ook van de taxichauffeur die er bepaald met een vieze en vragende blik naar keek. Ik heb hem uitgelegd dat het ding emotionele waarde heeft.
Ik lijd nu al een cultuurschok, heb al minstens tientallen onbekenden gezien, voornamelijk Mzungu en niemand lacht. Amai, amai, wat een verschil met de afgelopen dagen. Ik hoop dat dit snel went, want ik voel me een beetje ontheemd.

Schipholtaxi, maandag 8.15

Mijn taxi deel ik met een Chinese student die naar Arnhem moet. Hij komt uit Shanghai en voelt zich eenzaam. Hij probeert dus vriendjes te maken of is op zoek naar een surrogaatmoeder. Wat zijn doel ook is, ik krijg een Chinees snoepje, ik begrijp uit zijn woorden dat het iets met vlees is. Ik durf niet te weigeren en accepteer het ronde balletje en stop het in mijn mond. Volgens mij heb ik op een koeieoog zitten kauwen. 7 stukken kauwgom later proef ik nog steeds die vieze smaak. Vervolgens kreeg ik de landkaart van Nederland onder ogen met de vraag wat hij allemaal in Nederland moest zien. Toen hij uiteindelijk begreep dat ik hem daar niets wijzer kon maken (ben geografisch uitermate gehandicapt), wees hij op een plekje op de kaart (ergens rechtsboven) met de vraag wat daar dan te zien was. Nou had hij een kaart met Chinese tekens voor plaatsnamen en daaronder stond heel, heel, heel klein de naam in gewone letters. Oeps, iemand heeft toch echt een leesbril nodig. Toen hij ook daar begreep dat hij aan mij niets had, vouwde hij zijn kaart dicht, wisselde nog enkele beleefdheidstermen en stortte zich op een of ander boek.

Doorwerth, maandag 9.30
Thuis!