It's time to go home

Nog een nacht in Uganda, dan een nacht in het vliegtuig en dan ben ik bijna thuis. Het is goed zo. De laatste dagen hebben we iets meer momenten gehad om te relaxen, de eerste 2,5 week van de reis waren we van ‘s morgens vroeg tot donker bezig en merkten we alle 4 dat we best moe waren. Dat is helemaal niet erg, want alles wat we gezien en gedaan hebben was zo de moeite waard. Mijn hippo’ s zijn inmiddels geintegreerd, maar dat heeft ruim 1,5 week geduurd. Ook dat hoort erbij.
Zoals al eerder gezegd hebben dit land en zijn bewoners diepe indruk gemaakt. Ik besef dat we veel geluk gehad hebben met Steven als onze gids, omdat we tijdens onze vele gesprekken ‘s avonds na het avondeten een goed beeld krijgen van alles wat hier speelt en alles dat nog zal gaan spelen. Gisteren zaten we op een eilandje genaamd Nature Prime in Lake Bunyonyi, waar we bij de openhaard zaten na te tafelen. We zaten daar op 2000 meter hoogte en het was verrekte koud, dus die open haard was bijzonder aangenaam. Ook in onze gesprekken met Steven komt het onverbeterlijke optimisme van de Ugandezen weer naar boven en zegt Steven: it will change, it will get better. Onze zorg is alleen op welke manier die verandering zal gaan.
Behalve met Steven hebben we ook gesprekken met andere Ugandezen zoals bijvoorbeeld met een van onze gidsen in Bwindi, tijdens de gorillatrek. In perfect Engels legt hij mij uit hoe sommige zaken hier in Uganda gaan en ik probeer hem uit te leggen hoe het bij ons gaat. Als het gesprek op materialistische zaken komt, vertel ik hem dat een gemiddeld gezin met 3 kinderen bij ons plusminus 4 tv’s en 4 PC’s heeft. Hij kijkt me aan alsof ik uit een andere wereld kom en zelf heb ik dat gevoel ook.
Ik vraag me af hoe ik me straks op Schiphol voel met mijn rugzak en wandelstok van 1.25, mezelf worstelend door de menigte. Die wandelstok hebben we gekocht van de locale bevolking voor onze gorillatrekking en die heeft 2 ingekerfde gorilla’s en minstens 5 kleuren en de heeft me een aantal keren gered van in de rivier plonsen en van de steile berg af vallen en die moet dus mee naar Nederland. Of ik hiermee het vliegtuig inkom, zie ik nog wel.

Ik heb veel momenten gehad dat ik onwijs vrolijk werd van dit land.
Ik heb ook best een aantal mindere momenten gehad, zoals tijdens mijn hippo-aanvallen; als ik me stoffig en bezweet voelde en we geen douche hadden; het moment bij de Congolese grens waar we in een griebus van een gebouwtje van parkwachters/leger in het donker zaten te eten met een kaarsje als verlichting, het keihard begon te regenen, donderen en bliksemen en waaien en ik het gevoel had dat ik in een horrorfilm zat.
Gemengde gevoelens had ik in mijn Remy hutje midden in het oerwoud met alle andere levende menselijke wezens tientallen meters verwijderd, alleen oerwoud ziend en oerwoudgeluiden horend. Vooral toen Annette zei dat als zij alleen was geweest zij in het busje was gaan slapen. Maar uiteindelijk had dat ook zijn charmes toen ik mezelf vermanend had toegesproken. Wel moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet blij was met die grote, dikke, behaarde, zeer zwarte spin die op de muur boven mijn bed aan het rondstruinen was. Ik heb even overwogen om hem een flinke klap met mijn bergschoen te geven, maar kon dat niet over mijn hart verkrijgen en uiteindelijk heb ik me maar diep in mijn klamboe ingegraven. Dat hielp en ik heb heerlijk geslapen. Ik was wel blij dat Steven pas toen we weg waren vertelde over de rode mieren.
Ik heb geen moment spijt gehad dat ik hier was en ik hoop dat ik een beetje van de Ugandese vriendelijkheid en hun optimistische levenshouding mee kan nemen naar mijn dagelijkse leventje in Nederland.

Heel veel liefs vanuit Uganda,
Marianne