kleine update

Het is hier nu zaterdagochtend, kwart voor 8. We vertrekken pas om half 9 en ik ben al bepakt en bezakt (da's bij mij dus gewoon al mijn spullen in de reis/rugzak deponeren, dus da's niet zoveel werk). De afgelopen dagen zaten we in een prachtig gebied, het fjordengebied. Donderdag was een reisdag, we vertrokken pas om 10 uur vanuit Queenstown en we hebben dus weer heerlijk ontbeten bij Starbucks (ja, inderdaad we, Ans, mijn kamergenote, is inmiddels ook om). Geen Starbucks betekent een halve liter yoghurt, gescoord onderweg in een supermarkt, een paar eetlepels muesli erdoorheen en weer in bed opeten, terwijl Ans lekker aan het rommelen is). Het landschap onderweg hier naartoe is gevarieerd. Gisteren waren de topjes bedekt met een poederlaagje sneeuw. De weg naar dit gebied is erg mooi, het lanschap naast de weg bestaat uit heuveltjes, grasland en bomen, maar in de verte zie je de hoge, onbeboste ruige bergen. Her en der lopen schaapjes en hertjes (die laatste staan hier op elke menukaart). Donderdag zijn we aangekomen in het Fiordland Nationaal Park, volgens de Lonely Planet de ruwste wildernis in Nieuw Zeeland. Die avond konden we een half uur durende film over dit gebied bewonderen. In een echt bioscoopje met heerlijk luxe stoelen. Ik vrees dat ik een groot deel van de film gemist heb.
Vrijdag zijn we de Milford Sounds (= fjorden) ingetrokken. Om 7 uur vertrok de bus. Al snel veranderde het landschap en reden we door diepe kloven, steile bergen waarvanaf ontelbare watervalletjes naar beneden suisden. Die vele watervalletjes werden overigens veroorzaakt door de regen, het regent hier erg veel (7 m per jaar gemiddeld) en ook nu regende het. Tussendoor nog een wandelingetje naar mirror lake gemaakt (spiegelmeer), waar niets spiegelachtigs te ontdekken viel door de harde wind en regen. Vervolgens een paar uur met een schip door de milford sounds gevaren, een prachtig ongerept fjordengebied. De hoge rotsachtige kliffen rezen steil uit het water en weer vele, vele watervalletjes door de hevige regenval. Door al die regen ademt het wel een mysterieuze sfeer. We zijn een klein stukje de Tasman zee opgevaren, maar jammer genoeg niet zo ver. Normaliter kun je hier dolfijnen en pinguins zien, maar die hebben we helaas niet gezien. Wel zeehonden. Na de boottocht hebben we nog een wandelingetje van een paar uur naar de Key Summit (918 m hoog) gemaakt, een (erg) klein onderdeel van de Routeburn track. Eerst door een tropisch woud met allerlei mosjes, varentjes en ander struikgewas en daarna hoger met mooie uitzichten op de hoge bergen, kleine gletsjers en een prachtige alpine vegetatie. Oh ja, het was inmiddels droog en zonnig! Genieten dus. Om een uur of 6 waren we weer op onze hotelkamer.
V.w.b. de verdere route van onze reis: normaliter zou onze route naar Christchurch gaan, maar gelukkig doet Sawadee niet aan ramptoerisme. Dat betekende in eerste instantie dat we 4 nachten in Dunedin zouden blijven (i.p.v. 1 nacht), daar waren we niet zo blij mee omdat we dan onze mogelijkheid tot dolfijnzwemmen en walviskijken zouden missen. Die tochten gaan nl. vanuit Kaikoura en vanuit Dunedin is dat niet mogelijk. Dankzij Leela, onze leuke, lieve en erg goede reisbegeleidster, gaan we nu toch naar Kaikoura! Maar da's pas over een paar dagen, vandaag op weg naar de Caitlins, weer een ongerept gebied.
Ik besef dat het einde van de reis begint te naderen, maar daar wil ik nog helemaal niet aan denken.