Alles goed hier

We hoorden eergisteren dat er een zware aardbeving in Christchurch is geweest. Op dat moment zaten we in Ron's homestead midden in het Queen Charlotte wilderness park (dat ligt in het Marlborough Sounds Maritime Park) en de naam wilderness heeft het hier niet voor niets. Een lodge op het uiteinde van een schiereiland midden in de fjorden met verder niets in de buurt, waar ook geen mogelijkheid tot internet was, anders had ik wel eerder gemaild dat alles in orde was. Wij zitten 300 km van Christchurch en hebben niets gemerkt.
Maar goed, de afgelopen dagen:
dinsdag weer vroeg opgestaan (5.15) en met twee cessna's naar Picton gevlogen en dat was een prachtige ervaring. Dat vliegtuigje zwabbert over de landingsbaan en je voelt elk wolkje. Bewolkt was het en in het begin zagen we niet veel behalve wolken, maar het vliegtuigje vloog erg laag en vlak onder ons zagen we de zee en later, toen we boven het zuidereiland vlogen, vlogen we tussen de bergen door in plaats van erover heen. Vervolgens een klein stukje met de bus en toen een uurtje varen met de boot. Het regende de hele morgen al en voor ons (waar we naar toe voeren) trok het helemaal dicht. Op het moment dat we de boot uitstapten regende het pijpestelen.
Met z'n vieren en Leela (onze reisbegeleidster) besloten we toch te gaan lopen, de rest van de groep ging per boot verder. We hadden een gids en gingen er vanuit dat als het onverantwoord was, de gids dat wel zou aangeven. Nou, ik weet niet wat het criterium van die gids was, maar zeker niet de veiligheid van het pad. Na een steile klim van 1,5 uur en 500 meter stijgen waren we boven. De paadjes lopen hier overigens recht tegen de berg op en niet zigzaggend wat het erg zwaar maakt. Dit is bovendien een oerbos en het is een en al boomwortel, steen en glibberige bladergrond. Het is wel prachtig, je hebt het gevoel dat je in een feeeriek woud loopt, allerlei soorten varens, alles is bemost en met die regen en nevel ademt het een myserieuze sfeer uit. We hebben 7 uur in de regen gelopen en ik had geen droge vezel meer aan mijn lijf, op het laatst voelde ik zelfs het water in mijn bergschoenen klotsen. Ook mijn rugzak was doorweekt. Tijdens deze wandeling moet je prachtige uitzichten hebben, we zitten midden in de fjorden van Marlborough sounds (sounds = fjorden). Het was meer een survivaltocht dan wandeltocht. Na de 500 m klim volgde nog een 200 m klim en toen kwam de ellende pas echt: afdalen, steil naar beneden, ons vastgrijpend aan bomen, zelfs grote varens en van alles en nog wat, zijn we naar beneden geglibberd. Na die 7 uur waren we in onze homestead waar we gelukkig een warme douche en schone kleren hadden. Leela gaf al tijdens de wandeling aan dat als zij dit geweten had, zij de tocht niet door had laten gaan. In de homestead is een gezellige lounge waar we met z'n allen eten en gezellig zitten (incl. houtkachel wat we nu wel kunnen gebruiken).
De volgende dag zijn we weer gaan wandelen. Het was die dag dag heerlijk weer en toen zagen we pas hoe prachtig dit fjordengebied is. Hoge kliffen, prachtige wouden, allerlei soorten struikgewassen en af en toe een zeilbootje in de verte. Als je naar links kijkt is de zee helderblauw en aan de andere kant turkoisekleurig. We hebben die dag maar 6 uur gelopen, lekker rustig aan gedaan en een hele poos geluierd bij een prachtige baai. Sommige punten en baaien hebben grappige namen, zoals Mussel Point, Skywalker, Waimatele Saddle en Hurricane Valley. Dieren zie je niet veel, wel vogels, zoals Jan-van-Genten. Die avond besloten we buidelratten te gaan zoeken in het donker. Daar zijn er in Nieuw Zeeland een stuk of 28 miljoen van en men beschouwt die dieren als een plaag omdat ze het bos kaal vreten. Je vindt in winkels buidelratvellen met de tekst: kill one opossum and save one tree. We hebben uiteraard geen opossum gezien, maar wel een prachtige sterrenhemel incl. melkweg. Het is hier veel helderder dan bij ons en ook veel donkerder en de hemel lijkt uit honderden sterren te bestaan.
Vanmorgen (het is hier nu donderdagavond) konden we uitslapen en zijn we met een soortement speedboot naar Picton gevaren. Vandaar een paar uur met de bus, nog een klein wandelingetje van een half uurtje tussendoor en nu zitten we in een gemoedelijk, artistiek plaatsje genaamde Nelson.
Morgen gaan we in het Abel Tasman park wandelen. We worden met een watertaxi ergens gedropt en mogen dan een aantal uren ronddwalen. Als het dit weer is lukt dat best. Het is nu weer zonnig en warm!
Ik ga nu op zoek naar mijn avondmaaltijd.