Eerste dag Afrika

Eerste dag in Afrika

Mijn eerste indruk van Afrika is een land dat een rust en ongereptheid uitstraalt, die eigenlijk niet in woorden te omvatten is.

Mijn reis naar Schiphol ging voorspoedig en was erg inspirerend voor De Lijst: een echtpaar dat de transsiberie express ging doen, een chauffeur die erg enthousiast over Australie was, etc.
Onze vlucht had vertraging omdat we via het Griekse luchtruim moesten omvliegen, het Libische luchtruim mochten we niet door. Deze vertraging haalden we weer ruimschoots in, want voor onze officiele arriveltime landden we in Entebbe. Onze tussenstop ging via Kigali in Rwanda, waar we een uurtje in het vliegtuig moesten blijven zitten.
Na al die uurtjes in het vliegtuig was het fijn toen we in Entebbe in de frisse Afrikaanse buitenlucht stonden en opgehaald werden door onze gids, Steven, die ook onze chauffeur is.
In ons hotel kregen we onze eerste briefing. Er zijn hier een paar basisregels: Je hebt Mzungu time (de tijd van de blanke) en African time, daar zit ongeveer een half uur verschil tussen. Je krijgt ook niet altijd wat je bestelt. Enige flexibiliteit is de komende tijd dus wel gewenst.

We hebben een leuk vierwielaangedreven busje met stootbeugels aan alle kanten en da’s ook wel nodig, vooral in Kampala. Bovenop liggen onze tentjes en matrassen.
Je hebt niet alleen de African time, maar ook the African way en dat betekent dat je niet alles van tevoren weet, alles kan anders gaan dan gepland en soms wordt er niet eens iets gepland. We kamperen onderweg een aantal keren en vroegen aan Steven hoe dat ging met koken. Hij gaf aan dat we wel iemand zouden vinden die dat zou doen en daarmee bedoelde hij niet een van ons of hemzelf.

Het lijkt me nu een goed moment om de Mzungu way los te laten en over te gaan op de African way.

In het vliegtuig zat ik naast mijn twee vrouwelijke reisgenotes, leuke vrouwen van 45 en 51, Annette en MC (afkorting van Marie-Christien, maar iedereen noemt haar MC). Onze mannelijke reisgenoot, Martin, ontmoetten we op het vliegveld.
Ik ben het groentje, de anderen zijn al voor de zoveelste keer in Afrika.
Het is hier niet erg warm, een graadje of 20, zowel Entebbe als Kampala liggen hoog.
Bij de aankomst op het vliegveld viel het al op dat het hier veel minder hektisch is dan in Azie, waar je door iedereen die wat van je wil direct omringd wordt en je je bijna uit zo’n menigte moet vechten.

Vanmorgen tijdens het ontbijt mijn eerste woordjes Luganda geoefend met Steven, ik heb de goede woorden van internet geplukt, maar mijn uitspraak vergt nog behoorlijk wat oefening. Er zijn in Uganda 53 stammen, die 33 verschillende talen spreken. 12% van de bevolking spreekt Luganda, dus ik kom met de drie woorden die ik nu goed weet uit te spreken (hallo, hoe gaat het/het gaat goed/dank u wel) best een eind. Met Swahili blijken ze weinig te hebben, Idi Amin sprak Swahili en alleen de wat ouderen spreken nog een beetje Swahili.

Het is hier prachtig groen en langs de wegen bloeien metershoge bougainvillea’s in de mooiste kleuren. De mensen zijn prachtig om naar te kijken, ze hebben zo’n sierlijke, relaxte manier van zich voortbewegen en zijn getooid in allerlei soorten kleding.

Vanmorgen een bezoekje gebracht aan Ngamba Island, ¾ uur varen over het Victoriameer. Dat eiland bestaat uit 40 ha regenwoud en wordt helemaal in beslag genomen door een opvangcentrum voor chimpansees. Er leven momenteel 44 chimpansees, die gered zijn uit de handen van handelaren, in beslag genomen zijn als huisdier, etc. en niet meer terugkunnen in het wild. Ze schijnen nogal agressief te zijn en hun sanctuary is d.m.v. een groot hekwerk gescheiden van het kampement waar hun verzorgers zich bevinden. Als een chimp ontsnapt gaat er een fluitje, moet iedereen naar een noodverzamelpunt en tot zijn knieen in het Victoriameer gaan staan (chimps zijn bang van water). Het woud is niet groot genoeg om aan eten te komen voor zoveel chimps en ze worden 4 x per dag gevoerd. We hebben dat mee mogen maken en dat was erg leuk om te zien, ze hebben erg herkenbare menselijke trekjes :)
The African way betekent ook een toilet zonder deur, je maakt er gewoon een haaks gangetje voor met een bordje op een plankje dat je om kunt draaien: ga je naar het toilet: bordje occupied, ga je weg, bordje vacant.

Vanmiddag onze lunch genoten op een strand aan het Victoriameer. Hoe vriendelijk het hier ook is, je ziet hier heel veel bewapende politie en we werden ook gescand op wapens toen we naar onze lunchplek gingen. Dat scannen blijkt een gevolg te zijn van de bomaanslag vorig jaar in Kampala, waar geloof ik 80 doden gevallen zijn.

De rust vindt je niet echt in het centrum van Kampala, daar heerst een hektiek van jewelste: auto’s , busjes, brommers, mensen, alles rijdt en loopt kriskras door elkaar, staat vier rijen dik naast elkaar in de file op een soort tussendoorzandweggetje, waarbij je je afvraagt hoe dat ooit weer beweging in komt. Maar ook dat gaat nog redelijk relaxt, niemand toetert of wordt kwaad.
We zijn op een bepaald moment midden in dit gekrioel uitgestapt en gaan lopen. In die tijd hebben we geen andere blanke gezien. Wij vallen uiteraard wel op als blanke, maar worden nauwelijks aangekeken. We hebben ons ook geen moment onveilig gevoeld, ook hier hangt een bruisend, vriendelijk sfeertje.
Het geld wisselen leverde ons nog de meeste stress op. De ATM deed het niet en bij het wisselkantoor lever je je euro’s in, maar er gaan op zijn minst 2 locals tussendoor voordat je je shillingen uiteindelijk krijgt en in de tussentijd vraag je je toch echt af of je je geld nog wel krijgt. Maar ook dat is the African way en komt uiteindelijk goed.

We zitten nu in een luxe lodge, die bovenop een van de 7 heuvelen rond Kampala ligt en we hebben een prachtig uitzicht over het Victoriameer, waar we zo ook gaan eten op het terras.

Sula bulungi, tunaalabangana
Marianne