Dag 2 in Afrika

Het ziet er niet naar uit dat ik hier vaak internet tegenkom, dus ik ga proberen kort per dag aan te geven hoe onze dag was.
Een lange reisdag naar Sipi Falls, dat aan de voet van mount Elgon, tegen de grens van Kenia ligt. We hebben de dynamiek van Kampala achter ons gelaten en rijden door kleine dorpjes, een prachtig groen landschap met regenwoud, maar ook grote suikerriet en theeplantages.
De Afrikaanse gevarendriehoek werkt overigens als volgt, men plukt een stuk struikgewas uit de rimboe en plaatst dat een paar meter achter de vrachtwagen of auto. Iedereen weet wat dat betekent.
De Ugandezen die we onderweg tegenkomen zijn erg vriendelijk. Het is hier de gewoonte om elkaar niet alleen te groeten, maar ook te vragen hoe het gaat. Ze verwachten dan ook dat je aan hen vraagt hoe het gaat. We hebben overigens nog geen Ugandees ontmoet met wie het slecht gaat.
Onderweg kwamen we vrachtwagentjes tegen waarin mannen in gele pakken in de laadbak zaten. Dat zijn gevangenen. Mensen gingen de gevangenis als een soort hotel (gratis eten) beschouwen en nu moeten ze, als ze de 2e keer in de gevangenis terechtkomen werken voor de gemeenschap.
Als we in een wat groter dorpje komen dropt Steven ons meestal even in het centrum (als je dat al zo mag noemen) waar meestal ook de lokale markt is en mogen we daar rondslenteren. De locals vinden het leuk als je een praatje met ze maakt en willen weten waarom je foto’s maakt. Als je uitlegt dat het voor thuis is, is de reactie: oh, for rememberance.
De wegen bestaan hier overigens uit ofwel asfalt met grote gaten, of klei met grote gaten, of asfalt en klei met grote gaten. Dat betekent dus slalommen tussen de gaten door en over ca. 250 km doen we zo’n 7 uur.
In Sipi Falls heb ik een leuke banda (houten hut met dak van palmbladeren). Mijn ’badkamer’ bereik ik over een soort overdekt loopplankje, mijn douche bestaat uit een houten vlonder, op zo’n 2 meter hoogte komt er een blauw plastic pijpje uit de houten pallisade dat eindigt in een soort omgekeerd vergiet, maar . . . er komt warm, bijna heet water uit!!!!
De eerste avond ben ik 20 minuten bezig geweest om de luikjes van mijn banda vanaf de buitenkant dicht te doen (nee, niet alleen omdat ik zo traag ben, ik heb ook een grote banda met veel raampjes, bovendien had ik mijn zakmes nodig om ze open te wurmen). De volgende dag ging het een stuk sneller, toen had ik ontdekt dat ik ze vanaf de binnenkant zo open kon duwen.
Aan het einde van de middag hebben we een wandeling gemaakt naar een bergtopje vanwaar we de zon onder konden zien gaan. We hebben geen zon gezien, dus ook geen zonsondergang, maar wel onze eerste tropische stortbui ervaren, waarvoor we konden schuilen, toevallig bij de lokale kroeg.
Ons uitzicht vanuit de lodge is prachtig, rechts kijken we uit op een van de grootste watervallen, links zien we recht beneden ons een oneindige laagvlakte.
Vandaag kwamen we erachter dat onze matrassen (waarop we over 2 dagen moeten slapen) zeiknat zijn. Die liggen onder een zeiltje bovenop de bus, maar dat zeiltje heeft dezelfde constructie als de wegen hier: gaten. Steven wist dat niet, iemand anders heeft het busje voor hem geladen.
Zoals we overdag genieten van dit mooie land met zijn vriendelijke bevolking, zo serieus hebben we vanavond met Steven over de vele problemen die dit land kent, gepraat, een enorme bevolkingsgroei, het hoge % (acht) HIV geinfecteerden, de corruptie, etc. Men heeft niet veel vertrouwen in dat er onder het bewind van de huidige president iets verandert, maar die is dit jaar weer voor 5 jaar herkozen.