Toraja begrafenis

Vanochtend naar een begrafenisceremonie geweest. Er waren extra podia gebouwd van bamboe rondom de binnenplaats van de familie. Het was druk met mensen en met buffels. De buffels werden heen en weer geloodst naar de binnenplaats. Een persoon met microfoon stond te vertellen, wie de buffel had geschonken. Daarop kreeg de buffel een nummer. Het leek wel een marktplaats. Ook werd er omgeroepen, wat zijn bestemming zou zijn: naar een dorpje, geschonken aan de kerk of geslacht op de binnenplaats. Zo’n begrafenisceremonie is een bijzondere gebeurtenis, maar ik vond het meer op een markt lijken. Het duurde vreselijk lang en toen werden de uitgekozen buffels geslacht. Ik heb me al direct omgedraaid, want dat hoef ik niet te zien. Hun keel wordt doorgesneden en ze bloeden leeg. Volgens Paul duurt hun doodstrijd een aantal minuten. Na de slachting lag de gehele binnenplaats vol met dode buffels. Volgens onze gids zouden er wel 80 buffels geslacht worden, maar omdat het er zoveel waren, zou dat in 2 dagen gebeuren. Gisteren hadden ze 500 varkens geslacht, wat een geluk dat we er toen niet waren.
Ze begonnen gelijk met het villen en ontleden van de buffels, als eerste werd de staart eraf gesneden. Zo’n begrafenis ceremonie duurt vijf tot tien dagen en er wordt soms jaren voor gespaard. De overledene ligt al die tijd gebalsemd in de achterkamer van de tongkonan.
Hierna gingen we naar een dorpje (Kete Kesu) met mooie oude tongkonans. Die tongkonans waren wel mooi om te zien. De bewoners leefden zelf niet meer in de tongkonan, omdat daar geen wc en keuken in is. Ook is de tongkonan te klein. Ze hadden een huis achter de tongkonan gebouwd. Maar iedere familie moet wel een tongkonan hebben. Later op onze wandeltocht bleek, dat in veel dorpjes de meeste mensen nog wel in tongkonans wonen. Achter Kete Kesu was een oude begraafplaats waar de grafkisten aan de rotsen hingen. Dit werd al lang niet meer zo gedaan. Inmiddels waren er al veel kisten naar beneden gevallen en waren de beenderen van de overledenen op een hoop in de kapotte kisten gegooid.
Na dit dorpje gingen we op een idyllisch plekje eten, een groot overdekt terras grenzend aan de sawa’s, weliswaar kurkdroog, maar toch een mooi uitzicht. Ook het eten was heerlijk, ik had gado-gado en Paul saté. Daarna nog twee plekken bezocht, waar de graven van de Toraja’s te zien waren. Hier waren graven in de rotsen en stonden tautaupoppen in een soort etalage, uitgehouwen in de rotsen over het land te kijken. De tautau poppen zijn het evenbeeld de dode. In een souvenirwinkeltje bij het een na laatste plaatsje, hebben we nog twee tau-tau magneetpoppetjes voor onze wereldkaart gekocht. Bij het laatste plekje (Londa), moesten we een stukje lopen, omdat ze met de weg bezig waren en onze busjes niet verder konden. Dat was eigenlijk wel erg fijn, na al die tijd weer in het busje zitten. De plaatsen die we vandaag bezocht hebben, zijn Kate Kesu, Lemo en Londa. Dit zijn wel echte toeristen trekpleisters, maar er zijn nu bijna geen toeristen. We zijn er maar enkele tegen gekomen. Eigenlijk hadden de regens er al moeten zijn.
In het donker kwamen we uiteindelijk thuis. We hebben weer in het restaurant gegeten, tomatensoep en patatjes en beiden waren erg lekker. Nog een tijdje met Hennie en Peter zitten kletsen, die ook veel reizen en Peter rijdt ook motor, dus dat was wel een goede gesprekspartner voor Paul.